‌ آن‌روز قطرات اشک بر خاکِ تربت، شد گِل خلقت؛ و این یعنی یادِ تو بود که هنگام آفرینش، در قلب آدمی‌زاد تپید ..

‌ روز ازل، آن‌جا که اراده کردی و روح را دمیدی، من جان گرفتم. درست همان وقتی که 'قالوُا' ڪرب و "بَلے" گفتم! از آن‌روز تا به‌ حال عشقت در وجودم جاریست. گاهی باخودم فکر می‌کنم شاید در آن لحظه از من پرسیده‌ای: "ألَستُمْ تَعشقونَ الحُسَين...؟"

‌ بسمه‌تعالی؛ خدا، حسین، کربلا .. ‌

‌ یک‌نفر باید با دوربینی، قاب‌عکسی، چیزی این بغض‌‌های ساکت و غم‌‌های نجیب را ثبت کند؛ برایِ روزهایی که شاید گَرد پیری‌، به خاطرات دلتنگی‌مان برای ح‌س‌ی‌ن هم رحم نکند.

افراد عزیزی که بیماریِ فراموشی می‌گیرن، امام‌حسین'ع هم یادشون می‌ره؟

‌ دلم نمی‌خواد بگم نزدیک اربعین، باز ماجرا درست شده. دلم نمی‌خواد بنویسم از تعصب‌های دو سر طیف و نگاه‌های صفر یا صدی. دلم نمی‌خواد بگم از چشم‌بستن‌‌های کلافه‌کننده روی خیلی‌چیزا‌. دلم نمی‌خواد بگم "دودقیقه صبر کنید بعد تحلیل‌گر بشید." دلم نمی‌خواد بگم از روزایی که حنجره پاره و انگشت خسته کردیم پای فضای حقیقی و مجازی برای چشم‌باز کردن "همه‌ی" حزب‌ها. دلم نمی‌خواد بگم "اسم دین با خودِ دین فرق داره." من واقعا دلم نمی‌خواد حالِ "اعتقادهامون" اِنقدر بد باشه ‌.. #برداشت‌آزاد

‌ چهل‌شب شد؛ و به سرانجام رسید حوادثی که قرن‌ها پیش، مُنجر به خلقِ شکافی جاودان میان درکِ عقل وَ عشقِ حسین‌ شد؛ زینب، دیگر، به برادر رسید ..

من واقعا شرمنده‌تونم. ببخشید که نمی‌تونم از درد و حالِ کسایی بنویسم که رفتن کربلا و برگشتن. چون واقعا هیچ تجربه‌ای ندارم از این حس .. اینو گفتم برای اینکه شاید اکثرتون زائر بوده باشین و عده‌ی کمتری اینجا باشن که قسمت‌شون نشده زیارت اباعبدالله. بازم شرمنده‌م؛ من فقط برای شما عزیزان می‌تونم بگم که "بیچاره‌تر اونکه دید کربلاتو"

من که خودم حسین گُم کرده‌ام..

برای ساعاتِ پایانی اربعینِ ۱۴۴۴.

‌ - اللهم جعل عواقبنا خیرا