📌متن پرسش👇 عباس خسروی: قال رسول الله (ص): من تعزی بعزاء الجاهلیة ... پیغمبرتون میگه (نعوذبالله) فحش میده؛ هر کسی که به روش جاهلیت عزاداری کند به او صریح بگویید ... پدرت در دهنت. به کنایه هم نگید صریح بگید. سنن کبری و مسند احمد ... (خلاصه) 📌پاسخ پرسش👇 💠 بسم الله الرّحمن الرّحیم 🔶️ سلام علیکم 🔷️ پیامبر اکرم و امامان معصوم علیهم السلام هرگز فحش و ناسزا نگفتند و این کار را گناهی بزرگ می‌دانستند. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: خداوند بهشت را بر افراد فحاش و بدزبان و کم‌حیایی که نسبت به حرف زدن خود بی‌مبالات هستند حرام کرده است (بحار، ۶۰، ۲۰۷) حضرت علی علیه السلام حتی از دشنام دادن به دشمنان نهی می‌کردند. (نهج‌البلاغه، خ۲۰۶) 🔷️ نقل اولی که آقای خسروی بیان کرد همان طور که خود او نیز اشاره دارد در منابع اهل سنت (سنن کبری و مسند احمد) آمده؛ بنابراین برای ما نامعتبر است و نیاز به پاسخ ندارد. 🔷️ اگر در جایی یکی از معصومین علیهم السلام در مواجهه‌ی با دشمنان و معاندان صفتی را به کسی نسبت داده‌اند فحش و ناسزا نبوده بلکه بیان واقعیتی از زندگی یا شخصیت آن فرد برای سرزنش یا تضعیف روحیه‌ی وی یا آگاهی مردم بوده است. 🔷️ آنچه نقل شده حضرت به عبدالله ابن قیس (ابوموسی اشعری) گفتند نیز ممکن است چنین باشد. گر چه این روایت بدون سند و مرسل در بحارالانوار نقل شده است و به نظر می‌رسد علامه‌ی مجلسی نیز از ابن ابی الحدید سنی مذهب گرفته‌اند. جریان نامه‌ی امام علی علیه السلام به ابوموسی اشعری، در نهج البلاغه نامه‌ی ۶۳ هم آمده است، اما تعبیر تند مذکور در آن وجود ندارد. 🔷️ همچنین امیرالمؤمنین علیه السلام به عمروعاص فحش ندادند بلکه آنچه در المناقب خوارزمی و ... آمده این است که دشمن خود را در میدان جنگ چنین توصیف کردند که به خاطر نجات جانش متوسل به عورتش شد. 🔷️ عبارت تندی که از امیرالمؤمنین علیه السلام خطاب به خالد ابن ولید نقل شده در کتاب الإحتجاج بدون سند ذکر شده است و مربوط به قرن ششم است؛ این عبارت در کتب کهن که مربوط به قرون گذشته است وجود ندارد و به جای آن خطاب به خالد چنین آمده است: كذبت و لؤمت انت اضيق حلقه من ذاك (کنایه از ضعف و کمی شجاعت) (الإيضاح الفضل بن شاذان، ١، ١٥٧) (الأصول الستة عشر، ١، ١٨) 🔷️ آنچه امام حسین علیه السلام در مورد عبیدالله ابن زیاد مطرح کردند (الدعیّ ابن الدعیّ) نیز فحش نبود و تنها به این اشاره دارد که عبیدالله و پدرش اصل و نسب مشخصی نداشتند؛ فقط نوعی افشاگری نسبت به دشمنان خویش است تا مردم را آگاه کند که کسی که خود و پدرش اصل و نسب درستی ندارد حق حاکمیت بر مردم و مقابله‌ی با امام معصوم را ندارد. 🔷️ در مورد روایت آخر نیز باید بگوییم: در کتاب شریف کافی، ج ۸، ص ۲۸۵ از امام باقر علیه السلام چنین نقل شده است: إِنَّ اَلنَّاسَ كُلَّهُمْ أَوْلاَدُ بَغَايَا مَا خَلاَ شِيعَتَنَا / مردم همگى اولاد «بغى و ظلم» هستند جز شيعيان ما. ● روایت فوق از نظر سندی ضعیف است و قابل اعتننا نیست. ●بر مبناي فقه شيعه تمام كساني كه پيوند زناشوئي و ازدواج آنان بر اساس مذهب خودشان صورت گرفته، حلال‌زاده هستند؛ حتي اگر غيرمسلمان باشند؛ تا چه رسد به مسلمانان. 🔷️ اما به فرض صدور این روایت از امام باقر علیه السلام می‌توان گفت: منظور ایشان از "اولاد البغایا" فرزندان زنا نیست؛ بلکه "بغی" به معنای ظلم است و در اینجا (طبق ادامه‌ی روایت) منظور این است که غیرشیعیان چون خمس و حق اهل بیت علیهم السلام را از فیء (غنایم بدون جنگ) پرداخت نمی‌کنند نطفه‌ی فرزندان آنها با مال حرام شکل می‌گیرد و در حق مردم و حق اهل بیت علیهم السلام ظلم کرده‌اند نه اینکه زنازاده باشند. اما در مورد شیعیان به خاطر اینکه نسل پاکی داشته باشند ما اهل بیت حق خود را از خمس و فیء در آنچه مربوط به نطفه و نکاح آنان باشد می‌بخشیم.