حسن را می‎نشاند روی پاهایش برایش بداهه شعر می‌خواند : «انتَ شبیهٌ بأبی ، لستَ شبیهاً بعلی!»* علی نگاهشان می‌کرد و لبخند می‌زد ... فاطمه راست می‌گفت . حسن (ع) خیلی شبیهِ پیامبر(ص) بود. بعدترها روزی گوشه‌ای کنار معبر نشسته بود ، هر کس از آن‌جا عبور می‌کرد ؛ می‌ایستاد و محو تماشای چهره‌اش می‌شد. انگار رسولِ خدا زنده شده باشد! آن‌قدر ایستادند به تماشا که معبر پر ازدحام شد ! امام بلند شدند که مسیر مردم مسدود نشود ... *یعنی تو شبیه پدرم هستی ، شبیه علی نیستی ...

+ میخوام بگم امام رضا سوا نکن همه رو باهم بخر ...

باز اربعین این پا و اون پا نکنی بگی امسالم نشد :)

دائما طاهر باش و به حال خویش ناظر باش . عیوب دیگران را ساتر باش . با همه مهربان باش و از همه گریزان باش . یعنی با همه باش و بی همه باش . خدا شناس باش و در هر لباس باش . [ نامه ها و برنامه ها ص ۱۲ ]

همه رفتند و دل بی سر و پا جا مانده ... از هوای حرم کرب و بلا جا مانده ...

به گمانم که میان همه زائرها ... فقط امضای برات دل ما جا مانده ...

یک به یک می رسد از هر طرفی نامه دوست ... که حلالم بکن ای از همه جا جا مانده ...

صرف کردند همه فعل خداحافظی و ... یک نفر هست ز جمع رفقا جا مانده ...

اربعین پای پیاده حرم حضرت عشق ... حسرتش بر دل تنهای گدا جا مانده ...

قصه این است که من لایق آقا نشدم ... از همین است که این من ز شما جا مانده ...

نام ما را بنویسید کف صحن حسین ... بنویسید که یک بی سر و پا جا مانده ...

اين‌كه خدا چيزى را مى‌دهد و مى‌گيرد، به اين دليل است كه "به هوش بيايند، آگاه شوند و كفران نكنند". والـّا صِرف دادن و ندادن نعمت مطرح نيست، بيدار شدن عباد است كه قيمت دارد. يكى گفت؛ خدا نعمت‌هاى زيادى به ما داد و نعمت‌هاى زيادى را هم گرفت مهم نيست. «مهم اين است كه ما را با خودش آشنا كرد». عمرى كه از انسان گذشت تازه مى‌فهمد كه اين دادن و ندادن چيزى نبود. اصل كار "آشنا كردن با خودش" بود. در حالى كه ما گريه كرديم كه چرا گرفتى؟ چرا كم دادى؟ وقتى انسان با خداوند آشنا شد كارش به جايى مى‌رسد كه خطاب به معبودش مى‌گويد؛ حال كه ما را با خودت آشنا كردى هر كارى مى‌خواهى بكن. :) خدا هم متقابلـا مى‌گويد؛ حالـا كه با ما آشنا شدى تو هم هر كارى مى‌خواهى بكن! [ طوبای محبت ]