🖌 #یادداشت_میهمان 🔹حسینی بمان و حسینی بمیر #محمدهادی_صحرایی 🔸... إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدىً1 چهل روز از مصیبت عاشورا می‌گذرد، نه 1379 سال. عاشورا نه هر سال که روزبه روز تکرار و تازه می‌شود و خون، به رگهای بریده می‌دواند. اصلاً خون حسین(ع) می‌جوشد و خشکیدنی نیست، مثل داغی که با شهادتش بر دل و جگر آزادگان و جوانمردان افتاده و فسردنی نیست. گویی خون او در رگهای همه مظلومان است و این اصلاً عجیب نیست. مگر نه اینکه او خون خدا و پسر خون خداست؟ و مگر نه اینکه انسانها روح و فطرتی خدایی دارند و از نفخه الهی معطرند؟ و مگر سخن حسین(ع) را همه نمی‌فهمند و مردمان سیاه و سفید و زرد و سرخ و زن و مرد و شیعه و غیر از آن، همه در برابر عزت و مظلومیتش تعظیم نمی‌کنند؟ واقعیت اینست که حسین فراتر از اندیشه‌هاست. او بر زمان است نه در زمان و نه محصورِ در مکان. حقیقت است که حسین، حقیقت حیات و هستیِ هستی است و زندگیِ بی‌او، عطر بی‌بو و چراغ بی‌سوست و عبثی تو در توست.  حسین بن علی علیه‌السلام ریسمان نجاتی است که یوسف جان‌های گرفتار آمده در چاه‌های گمراهی و ضلالت را بیرون می‌کشد و به حشمت و سعادت می‌رساند. نورافکن هدایتی است که سیاهچال دنیا را می‌توان با نورش منور کرد و راه از چاه بازشناخت و از هول و هراس و هوی و هوس رهید. حسین مونس دلهای غمگین است و زمزمه نام او آرام بی‌قراران. با او زندگی زیباست و بی‌او طاقت فرسا. حسین اصل آرامش است و این تلاطمها که می‌بینید برای رسیدن به اوست. او کشته شد تا بندگان خدا راه را از بیراه بشناسند و از جهالت و حیرانی گمراهی برهاند. عشق او محور الفت است و «حب‌الحسین» است که «یجمعنا». هرکه مسافر کشتی اوست در جمع یاران است و بریده از اغیار. صاحب کشتیِ سریع و وسیع نجات است و هنوز هم صدای مهربانش به گوش می‌رسد که در تلاطم امواج کوه پیکر مصائب و مشکلات و فتن فتانانِ این دارِ مکافات، ماندگان و درماندگان را به لهجه‌ای صمیمی و مهربانانه صلا می‌دهد که « يا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنا وَ لا تَكُنْ مَعَ الْكافِرين»2 چهل روز از شهادتش می‌گذرد و هنوز دلمان دنبال او می‌گردد. در هر مصیبتی برای او می‌گرییم و در هر مشکلی به او پناه می‌بریم. مردم خداجو، آب خوردن خود را نیز به نام این ناخدا با گره بسته‌اند، برخلاف کدخداجویان که به‌اشاره کدخدایانِ نادرست چشم دارند و نمی‌دانند که دنیا از آنِ حسین است و لشگر اول دنیا لشگر پیاده نظام اربعینی حسین است. اربعین را نگاه کنید و از این عزت، بال بگیرید.20میلیون خونخواه و عاشق حسین در سرما و گرما و بی‌اذن هیچکس و با امید به خدا، ده‌ها کیلومتر را پیاده طی می‌کنند، برای چه؟ این عجیب نیست؟ حتماً عجیب است و اصلاً حال و روز این روزهای دنیا، طبیعی نیست. دوستان حسین حق دارند که حسین را امام خود بدانند و دشمنان نیز حق دارند که بترسند. بنی اسرائیل را ببینید که از تورقوز آباد ما هم می‌ترسد. پریشانی آمریکا را ببینید که با میزی پر از گزینه‌های سوخته، در قرن 21، به روش اعراب جاهلی در شعب ابیطالب، می‌خواهد ایران را متوقف کند و نمی‌داند که خدای موسی و محمد(ص)، دوباره اراده کرده است که اینبار مردم مؤمن ایران را از نیل خروشان و شِعب سوزان، گذر دهد و به قله‌های افتخار و آرامش برساند...