«يا هشام نصب الحق لطاعة الله، ولا نجاة إلا بالطاعة، والطاعة بالعلم والعلم بالتعلم، والتعلم بالعقل يعتقد، ولا علم إلا من عالم رباني، ومعرفة العلم بالعقل» انسان باید آگاهی پیدا کند تا بتواند اطاعت کند. علم نیز حاصل نمی‌شود مگر با تعلّم. تعلّم به‌وسیله عقل انجام می‌شود؛ باید فکر شود تا تعلّم اثرگذار باشد؛ تعلّم بدون تفکّر تبدیل به اعتقاد نمی‌شود و ممکن است با یک شبهه از بین برود. شاگرد باید پیرامون درستی یا نادرستی صحبت‌های استاد، فکر کند تا در قلب او جای گرفته و مبدّل به اعتقاد شود. ولا علم إلا من عالم رباني: علم هم از عالم ربّانی برای انسان حاصل می‌شود. علم ریاضی، طب و ... عالم ربّانی نمی‌خواهد بلکه فقط علم دین و الهی است که عالم ربّانی می‌خواهد. ربّانی است یعنی تربیت شده پروردگار و عالم عامل است. دو مشکل و سختی در اینجا وجود دارد: 1-یافتن عالم ربّانی. 2-تعلّم یافتن از او. در ابتدا انسان باید بتواند با عقل و تفکّر، عالم ربانی را از عالم غیر ربّانی تشخیص دهد. باید دقّت کرد که آیا اعمال و رفتار او با گفتار و اقوالش هم‌خوانی دارد یا نه؛ این‌گونه نباشد که از حرمت غیبت، تهمت و سایر گناهان بحث کند اما خودش مرتکب غیبت، تهمت و ... شود.جامعه در مسیر سعادت و اطاعت الهی، نیازمند به عالم ربانی است؛ عالم اگر ربانی نباشد جامعه را به ضلالت کشیده و مسیر انحرافی را به انسان نشان می‌دهد. برای یافتن منزل کسی باید آدرس و مسیر خاصی را دنبال کرد،‌ خیابان فلان، کوچه فلان و پلاک فلان. اگر از صد راه‌ دیگر رفت که منتهی به آن منزل نشود مسیر انحرافی است. راه حق یکی است و باطل، هزاران راه دارد؛ هر مسیری که انسان را به حق نرساند، راه باطل است. باید عالم ربّانی را یافت و از طریق او مسیر هدایت و اطاعت را آموخت.مهم‌ترین چیزی که برای انسان وجود دارد اطاعت است؛ اطاعت با علم و علم نیز با تعلّم است. این‌ها سلسله‌مراتب داشته و برخی مقدمه برخی دیگر است. برای اطاعت نیاز به اعتقاد و یقین است؛ تا اعتقاد نباشد که انسان اربعین پیاده به کربلا نمی‌رود؛ اعتقاد باعث می‌شود که انسان سختی‌ها را تحمل کند. بسیاری از کسانی که علم دارند چیزی را بلد هستند اما در قلبشان به‌صورت اعتقاد حاصل نشده است. باید کاری کرد که آموخته‌های ما با تفکّر تبدیل به اعتقاد شود.عالم ربانی دو حیثیت دارد: 1- عالم است، مطالب را فهمیده و اعتقاد دارد. 2- ربّانی و تربیت شده خداوند است. عالم ربّانی راه را برای انسان باز می‌کند. نمونه عالم ربانی، مقام معظم رهبری آیت‌الله خامنه‌ای است. گاهی اوقات ما درستی یا نادرستی برخی از چیز‌ها را نمی‌فهمیم و متوجّه نمی‌شویم؛ اما زمانی که عالم ربانی داریم که تربیت شده است به اعمالش که نگاه می‌کنیم می‌بینیم خلاف و انحرافی ندارد و اقوال و اعمالش باهم تطبیق می‌کند؛ معصوم نیست اما عالم ربانی است. اگر چنین عالم ربانی پیدا شود، نقطه مهم اطاعت است. اگر انسان پیرامون عالم ربانی متزلزل باشد و آن را پیدا نکند نمی‌تواند راه را پیدا کند. راه‌های انحرافی، مختلف و بسیار است؛ هرکسی راهی دارد، پیرو چه کسی باشم بهتر است؟ آیا پیرو منافقین باشم یا پیرو سلطنت‌طلب‌ها؟ خیر! پیرو عالم ربانی باید باشم. اگر عالم ربانی پیدا کنید مشکلات جامعه حل می‌شود؛ صحبت‌های او را می‌شنوید و به آن‌ها عمل می‌کنید. عالم ربانی که پیدا شود انسان به علم می‌رسد و بر روی تعلم و علم، تأثیر می‌گذارد. ومعرفة العلم بالعقل: بعد از یافتن عالم ربانی و رفع یکی از مشکلات مهم، تازه نوبت می‌رسد به «ومعرفة العلم بالعقل». شناخت عالم ربانی با کمک عقل است. عالم ربانی را با عمامه و ریش و تبلیغات نمی‌توان شناخت؛ وقتی خوب فکر شود، کار آسان می‌شود. باید در هر موضوعی جان کند و حقیقت را به‌دست آورد اما اگر عالم ربانی پیدا شود بسیاری از حقایق را برای انسان بیان می‌کند. برخی از شارحین این روایت گفته‌اند که مراد از «ومعرفة العلم بالعقل» یعنی «معرفة العالم» باید عالم ربانی را با عقل شناخت. مراد از علم در اینجا یقین است؛ یعنی اعتقاد و یقین قلبی. عالم ربانی کسی است که اعتقادش قوی است. اساس انسان اعتقاد اوست؛ انسان هر مقدار که باسواد هم باشد ولی اعتقاد نداشته باشد ارزشی ندارد. اعتقاد است که انسان را برای ارتکاب اعمال نیک حرکت می‌دهد. این اعتقاد و علم با عقل حاصل می‌شود؛ یعنی ابتدا با عقل عالم ربانی پیدا می‌شود و بعد از تعلّم با تفکر، اعتقاد به‌دست می‌آید؛ بنابراین همان‌گونه که مرحوم مجلسی می‌فرماید: مراد جمله «ومعرفة العلم بالعقل» معرفت عالم و معرفت علم است. هم عالم و هم علم را باید با عقل سنجیده و مقایسه کرد. این سیر حرکتی که امام (ع) می‌فرماید تا انسان از عقل کمک بگیرد و به طاعت برسد به ما می‌فهماند که نباید به دنبال اوهام و چیزهای مشکوک برویم. درس حدیث استاد محسن فقیهی 97/07/18 ایتا https://eitaa.com/hekmat121

امام کاظم(ع): «يا هشام نصب الحق لطاعة الله، ولا نجاة إلا بالطاعة، والطاعة بالعلم والعلم بالتعلم، والتعلم بالعقل يعتقد، ولا علم إلا من عالم رباني، ومعرفة العلم بالعقل». منبع: الكافي- ط الاسلامية، الشيخ الكليني، ج1، ص17. مخلوقات برای طاعت خدا خلق شده‌اند و رستگاری فقط به طاعت است و اطاعت با علم حاصل می‌شود و علم با فراگیری فراهم می‌شود و انسان با هدایتِ عقل به آموختن می‌گراید و علم حقیقی آن است که از نزد عالم ربّانی رسیده باشد و انسان با نور عقل می‌تواند علم حقیقی و عالم واقعی را بشناسد! #امتداد_حکمت_و_فلسفه ایتا https://eitaa.com/hekmat121 بله https://ble.ir/hekmat121

👆🏿صُورَة نَادِرَةٌ مِنْ الْيَمِينِ : آيَة اللَّه الْعُظْمَى السَّيِّدُ أَبُو الْقَاسِمِ الْخُويِيّ ثُم والدهُ آيَة اللَّه السَّيِّد عَلِيّ أَكْبَر الْخُويِيّ و آيَة اللَّه السَّيِّد جَوَادٌ الخامنئي [ وَالِد السَّيِّد الخامنئي ] . معلومة مفيدة قد لا يعرفها كثير من الأخوة: ان السيد علي اكبر الخوئي والد السيد ابو القاسم الخوئي هو ابن خالة السيد جواد الخامنئي والد السيد الخامنئی #امتداد_حکمت_و_فلسفه ایتا https://eitaa.com/hekmat121 بله https://ble.ir/hekmat121

📌اصول فلسفه و روش رئالیسم 🔹اصول فلسفه و روش رئاليسم، اثر گران‌سنگ علامه سيد‌ ‎محمدحسين طباطبايى به زبان فارسی است كه همراه با پاورقى‌هاى روشنگرانه و نقادانه استاد شهيد مرتضى مطهرى چاپ شده است. 🔸اصل مطالب کتاب، جزوه‌هاى درسى بوده كه علامه‌ى طباطبايى برای گروهى از نخبگان وادى حكمت و فلسفه، چند سال قبل از سال 1332ش، تا اسفند همان سال مطرح كرده‌اند. 🔸انگيزه‌ى علامه‌ى طباطبايى از تألیف این کتاب، نوشتن یک دوره فلسفه با این ويژگى بوده است كه در آن، دو فلسفه اسلامى و غرب مطرح گردد و با تحليل این دو، فاصله‌ى بسيارى كه بين آن‌ها به وجود آمده، برداشته شود و بتواند نيازهاى امروز جامعه‌ى بشرى را پاسخ گويد. 🔹استاد مطهرى، علاوه بر اصلاحات لازم در متن، پاورقى‌هایى به آن افزوده است كه خود به‌تنهایى کتابى است مستقل و اگر کتاب «اصول فلسفه و روش رئاليسم» را دو کتاب در یک کتاب بناميم، سخنى به‌گزاف نگفته‌ايم. 🔸پاورقى‌هاى استاد شهيد، غناى بسيارى به این کتاب بخشيده است. به خاطر اختصار متن کتاب، در اكثر مقالات، مقدمه‌اى از طرف استاد برای روشن شدن اصل بحث، طرح گرديده و در خلال مباحث نيز هرجا مطلب يا اصطلاحى وجود داشته، استاد به بيان سابقه‌ى تاريخى و دگرگونى‌هاى معنايى آن پرداخته و زمينه را برای عدم اختلاط بين اصطلاحات، فراهم آورده است. این شيوه بحث، انسان را با سابقه‌ى تاريخى هر بحث، هرچند به‌طور اجمال، آشنا مى‌سازد و او را در جريان تمام آراء و نظريات آن مبحث قرار مى‌دهد. https://eitaa.com/usul121