دولت محترم، راه را به معترضان و منتقدان، نشان داده‌است، اگر از چیزی ناراضی هستید، «بریزید توی خیابونا!» دولت بلافاصله دست‌وپایش را جمع، و به خواسته‌ی شما توجه خواهدکرد. البته اگر معترضان، صبغه‌ی انقلابی داشته‌باشند، این روش نتیجه‌ی معکوس می‌دهد! غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

بسیاری، از سر ضعف و ترس، و اینکه جسارت تکبیر گفتن روی پشت‌بام را ندارند، دنبال این هستند که یک تجمعی مثل مسجد و پایگاه محله پیدا کنند، و تکبیرشان را آنجا بگویند، و خودشان را از عذاب وجدان رها کنند. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

🔸 حرکت فوق‌العاده‌ی خزاعی 🔹 بعد از آنکه شیخ‌طادی، روی سن جشنواره، به روسری توهین کرد، خزاعی رییس سازمان سینمایی، در اختتامیه، با دختران چادری‌اش روی سن آمد، و تو دهنی محکمی به شیخ‌طادی زد. نکته‌ی کار خزاعی، آنجا بود که با وجود اینکه دخترانش چادری بودند، چادر ایشان را نبوسید، و بر روسری دخترش بوسه زد. حتی برای اینکه نشان دهد دقیقا منظورش پاسخ به رفتار زشت شیخ‌طادی نسبت به روسری است، ابتدا چادر دخترش را برا بوسه زدن بالا آورد، اما آن را رها کرد، و روسری را بوسید. احسنت جناب خزاعی! مدیر جمهوری اسلامی باید غیرت داشته‌باشد. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

میثم مطیعی و هیأت دانشگاه امام صادق علیه‌السلام را به خاطر بعضی رعایت‌ها، و نگاه‌های دقیق به مقوله‌ی هیأت، به طور ویژه دوست داشتم و دارم، و سال‌ها مشتری ثابت ایشان بودم. اما این روزها بعد از سری جدید برنامه‌ی معلی، احساس می‌کنم آن ذهنیت مثبت دچار خدشه شده‌، و آن بلور ناب فاخر، ترک برداشته‌است. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

🔹 نقد هر جریان و گفتمانی، اگر منصفانه باشد، پدیده‌ای مبارک و مایه‌ی رشد است. به علاوه، اگر این جریان، جریانی تأثیرگذار و پرمخاطب باشد، نقد آن، نه‌ مستحب، بلکه واجب است. 🔹 اما متأسفانه امروز تفکری در جریان مذهبی، که به لطف فراگیری شبکه‌های اجتماعی مجازی، تبدیل به جریان غالب شده‌است، هرگونه نقدی به فعالیت‌های مذهبی و اعتقادی، و یا شخصیت‌های انقلابی و حتی افراد منتسب به ایشان را برنمی‌تابد، و آن را مصداق تخریب می‌داند. جریانی که امروز صرفاً با شاخص تعداد و کمیت، و نه با شاخص اتقان و عالمانه بودن استدلال‌ها، تبدیل به جریان اکثریت در جبهه‌ی مذهبی و انقلابی شده‌است، و در تمام زمینه‌ها نظر خودش را به عنوان نظر جبهه‌ی انقلاب دیکته می‌کند. 🔹 هرچند شاید برنامه‌های ضعیف در رسانه ملی زیاد باشد، اما برنامه‌ای مانند «معلی» با وجود کیفیت نسبی بهتر، حتما باید بیش از سایر برنامه‌ها زیر ذره‌بین و مورد نقد قرار گیرد، چرا که هم مخاطب چندمیلیونی دارد، و هم به جهت برخی فضاسازی‌ها، و خصوصاً وجود چهره‌ای مثل میثم مطیعی، بسیاری (آگاهانه یا ناخودآگاه) این برنامه را برنامه‌ای تراز، و به نوعی قله‌ای می‌دانند که می‌تواند روشن‌گر و معرفی‌کننده‌ی ایده‌آل‌ها در مراسم و برنامه‌های مذهبی باشد. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

🔸 برنامه‌ی معلی، میثم مطیعی، و چند سوال! 🔹 بعضی از مداح‌ها فقط مداح هستند! ولی میثم مطیعی، یک استاد دانشگاه در زمینه‌ی معارف دینی است و نام او با نام هیأت دانشگاه امام صادق (ع) گره خورده‌است، بنابراین با مابقی مداح‌ها و حتی تهیه‌کننده‌ی معلی هم صحبتی جز تشکر و خدا قوت نیست، اما از برادر بزرگوار، میثم مطیعی چند پرسش دارم: ❓ آیا سطح و دامنه‌ی شوخی‌هایی که در جمعی خودمانی انجام می‌دهیم، با شوخی‌هایی که مقابل نامحرمان، و خانم‌های جوان، و میلیون‌ها بیننده‌ی تلویزیونی انجام می‌دهیم، نباید متفاوت باشد؟ به نظر شما، بعضی وقت‌ها سطح شوخی‌ها و تکه‌اندازی‌های‌تان در برنامه‌ی معلی، در حد نوجوان‌های تازه‌به‌دوران‌رسیده نمی‌شود؟ ❓ خاطرم هست که در هیأت دانشگاه امام صادق (ع) اجازه‌ی فیلم‌برداری در قسمت خانم‌ها را حتی به صداوسیما هم نمی‌دادید، و خود شما بارها پشت تریبون، از این رفتار و رفتارهای مشابه آن در هیأت دانشگاه دفاع کردید. آیا اینکه تعداد زیادی خانم و آقای غالباً جوان، با فاصله‌ی کم، مقابل هم بنشینند، و به صورت ریتمیک و بعضاً با حرکت جزئی بدن، کف بزنند، و یا خانم‌ها درمقابل آقایان کِل بکشند، و به شوخی‌های شماها بخندند، از نظر شما رفتار و الگودهی مناسبی برای سایر برنامه‌های مشابه است؟ و آیا یک بدعت برای هیأت‌ها محسوب نمی‌شود؟ هیأت‌هایی که همیشه خانم‌ها و آقایان در آن جدا، و با فاصله‌گذاری به وسیله‌ی پرده نشسته‌اند. ❓ رفتارهای رسانه‌ای، از بعضی شخصیت‌های رسانه‌زده، قابل درک است، اما وقتی از یک شخصیت مذهبی و انقلابی جاافتاده سر بزند، دچار بیرون‌زدگی می‌شود. اینکه سعی کنید دائما چیزی برای شوخی بگویید، ولو بی‌مزه و سطح پایین، یا با دیدن یک کودک یا فرد مسن، روی صحنه، سر از پا نشناسید و او را بغل کنید، یا لابلای حرف شرکت‌کنندگان در برنامه، به سبک مجری‌های لوس و خودنما (دور از شما)، دائما و بامناسبت و بی‌مناسبت، مکرراً از عبارات «جانم»، «ای جان!» و امثالهم استفاده کنید، در شان یک مداح وزین انقلابی است؟ ❓ آیا اینکه در مقابل نامحرمان، در یک برنامه‌ی کمتر از دوساعت، چندین بار با صدای بلند بخندیم و قهقهه سر بدهیم، در شأن یک استاد و مداح تراز انقلاب است؟ ❓ کف زدن، به خودی خود، نه حرام است، نه جلف‌گری. اما کف زدن برای تشویق و تقدیر، بدون شک یک پدیده‌ی وارداتی از فرهنگ غرب است. و به افتخار فلان مداح یا خادم اهل‌بیت کف زدن، یک بدعت مربوط به چند سال اخیر است. تا چندسال پیش از این، در برنامه‌های مذهبی، همه به افتخار فلان شخصیت، یا فلان حقیقت، صلوات می‌فرستادند! که یک تشویق و جایزه‌ی واقعی است، نه یک حرکت قراردادی! واقعا «کف زدن برای تقدیر و تشویق»، چه فرقی با «یک دقیقه سکوت برای ابراز هم‌دردی» دارد؟! نمی‌گویم کاش برنامه‌ای با این سطح از مخاطب، در این زمینه فرهنگ‌سازی و حرکت رو به جلو می‌کرد، در جهت حذف کف زدن، اما آیا به نظر شما برنامه‌‌ی معلی از این جهت یک نوع عقب‌گرد و پس‌رفت حساب نمی‌شود؟ کدام برنامه‌ای را سراغ دارید که به اندازه‌ی معلی، وقت و بی‌وقت، و اینقدر لابلای حرف‌ها و اجراها، کف‌زنی داشته‌باشد؟ به سبک و تقلید از برنامه‌های سطح‌پایینی چون خندوانه و عصرجدید و.. این همه مایه گذاشتن شما برای کف‌زدن، دست بالا آوردن، رفتن روبرو یا لابلای جمعیت، و ترغیب ایشان به کف زدن، کف زدن‌های ریتمیک شما به سبک بندری!!!، و همه ‌ی اینها در حضور نامحرم، به نظر شما عقب‌گرد محسوب نمی‌شود؟ ادامه در پیام بعدی 👇👇👇

ابتدا از پیام قبلی 👆👆👆 🔹 و دست آخر، حرفی که همیشه گفته‌ایم! متأسفانه جریان مذهبی، همیشه خودش را در مظان اتهام اُمّل بودن، خشن بودن، و افراطی‌گری می‌داند، و دائما دارد تلاش می‌کند با حرکات و رفتارهایش این اتهام را از خودش مرتفع کند، و در مسیر رفع این اتهام، اگر لازم باشد، به بخشی از جریان مذهبی اتهام افراط و تندروی می‌زند!، هرنوع رفتار خلاف شأنی انجام می‌دهد، و حتی روی مرزهای حرام راه می‌رود. و فراموش می‌کند که کار فرهنگی، حرکت به سمت تثبیت حرام و حلال الهی، از مسیر اصرار بر مستحبات و دور شدن هرچه بیشتر از مکروهات است. شما در معلی، بارها، از توجه اسلام به شادی صحبت کردید، اما از کیفیت شادی سخن نگفتید! امروز مشکل جامعه مذهبی، روی‌گردانی از شادی است؟ کدام مذهبی را می‌شناسید که بگوید با شادی مخالفم؟! حتی در خارج از جامعه‌ی مذهبی، امروز چه کسی است که از تعدد برنامه‌های شاد! مذهبی بی‌اطلاع باشد؟ هر ساله هزاران تجمع مذهبی، با مناسبت‌های ولادت و امثالهم برگزار می‌شود، به نحوی که حرص و کینه‌ی جریان ضددین و ضدانقلاب، و فریاد ایشان را درآورده‌است. مشکل در کیفیت شادی است، که برنامه‌های مذهبیِ ما را به نمونه‌های حرام آن شبیه کرده‌است. امروز این تلاش جریان مذهبی در رفع اتهام امّل‌گری از خود، و اولویت دادن به آن، منجر به «نمایش افراطی شادی»، تغییر در پوشش، تغییر در معیارهای سادگی و تجمل، و غالب مولفه‌های سبک زندگی شده‌است. همین راه رفتن روی مرز حرام‌هاست که موجب می‌شود در برنامه‌ای مثل سیدخندان، شوخی و بگوبخند با نامحرم، به سکه‌ی رایج تبدیل شود، و با وجود این، مذهبی‌ها همچنان این برنامه را یک برنامه‌ی فاخر فرهنگی بدانند! البته که از امثال شهبازی، انتظاری نیست، او یک طنزنویس انقلابی است، در فضا و موضوعات سیاسی، و در این جهت، خصوصا در برنامه پاورقی، مجاهده کرده‌است، اما به هیچ عنوان یک شخصیت نخبه‌ی فرهنگی نبوده. و قطعا سطح انتظارات، از شخصیتی مثل میثم مطیعی، به عنوان استاد معارفی و مداح انقلابی دانشگاه امام صادق علیه‌السلام، بسیار متفاوت از دیگران است. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

🔸 شاهد از غیب رسید! 🔹 دقیقا یک روز پس از آنکه ما در اینجا، رویکرد افراطی مداحان در معلی به کف‌زدن را نقد کردیم، میثم مطیعی، در برنامه معلی، خاطره‌ای از رهبر انقلاب تعریف کرد که تأیید این نقد بود. 🔹 این که امام خامنه‌ای بفرمایند «مداحان چه اصراری دارند که موقع کف زدن دست‌ها را بالا بیاورید، بلکه همین‌طور (ساده و آرام) هم می‌شود دست زد» یعنی چه؟ یعنی برادر من! اینقدر تاکید و این رویکرد افراطی به کف زدن، به نحوی که کف زدن موضوعیت داشته‌باشد، صحیح نیست. یعنی کف زدن را تبدیل به محور برنامه‌های شادی اهل‌بیت نکنید. اتفاقی که امروز بدون شک رخ داده، و امروز بدون کف زدن، هیچ برنامه‌ی شادی را نمی‌توان متصور شد! 🔹 و متأسفانه نکته‌ی غم‌انگیز ماجرا آنجاست که جناب مطیعی حتی در همان برنامه‌ای هم که این خاطره را نقل می‌کند، نه‌تنها به لوازم این فرمایش حضرت آقا، بلکه به ظاهر همین فرمایش هم پایبند نمی‌ماند، و بارها یا با حرکات دست و صورت، و یا صراحتاً، کلاماً و با اصرار، از حضار می‌خواهد که حین کف زدن دست‌های‌شان را بالا ببرند! غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat