🌷نکته تفسیری صفحه ۲۸۰🌷 نعمت های خدا را گرامی بداریم: خداوند در این آیات از شهر آباد و خرّمی سخن می گوید که مردمش در آرامش و امنیّت زندگی می کردند؛ نعمت های خدا از هر طرف به سویشان می رسید و رنگ گرسنگی و فقر را به خود نمی دیدند. آنان امّا به جای سپاسگزاری نعمت های خدا، به ناسپاسی و قدرناشناسی روی کردند و پس از نمک خوردن، نمک‏دان شکستند. خدا نیز به کیفر ناسپاسی، آن نعمت ها را از ایشان گرفت و طعم تلخ فقر و ناامنی را به آنان چشاند. در برخی از روایات اهل بیت می خوانیم که این ماجرا مربوط به یکی از اقوام بنی‏ اسرائیل است. در حدیثی از امام صادق نقل شده است: «گروهی از بنی‏ اسرائیل چنان زندگی مرفّهی داشتند که حتّی از مواد غذایی خود به‏ خصوص از آرد و خمیر گندم مجسمه هایی کوچک می ساختند و گاهی با آن بدن خود را نیز پاک می کردند؛ ولی انجام کار آن ها به جایی رسید که مجبور شدند همان مواد غذایی آلوده را بخورند، و این [ماجرا]، همان است که خدا [در قرآن] به آن اشاره کرده و فرموده: «ضَرَبَ اللهُ مَثَلاً قَریَة ...» .» این آیه، هشداری به آن هاست که همیشه نیمی از غذای اضافی خود را به زباله دان می ریزند؛ هشداری به آنها که در سفره ای برای سه چهار میهمان، چند نوع غذای رنگین می چینند که بیست نفر می توانند از آن بخورند و سیر شوند، و حتّی حاضر نیستند باقی مانده ی آن را به افراد گرسنه و تهی‏دست بدهند؛ هشداری به آن ها که مواد غذایی را در خانه ها برای مصرف شخصی و در انبارها برای گران تر فروختن ذخیره می کنند و آن قدر نگه می دارند که گاهی می گندد و فاسد می شود، و حاضر نمی شوند به قیمت ارزان تر یا رایگان در اختیار دیگران بگذارند! آری، همه‏ ی این گناهان، در پیشگاه خدا مجازات و جریمه دارد، و کمترین مجازاتش، از دست دادن این نعمت هاست. اهمّیّت این موضوع وقتی روشن تر می شود که بدانیم مواد غذایی روی زمین نامحدود نیست و به مقدار این مواد، نیازمندان و گرسنگانی وجود دارند که استفاده‏ ی نادرست از این مواد، باعث محرومیت گروهی از آن ها می شود. از این رو در روایات اسلامی به این نکته توجّه ویژه ای شده است. در حدیثی از امام صادق می خوانیم: «پدرم [امام باقر] ناراحت می شد از این که بخواهد دستش را که به غذا آغشته بود، با دستمال پاک کند؛ بلکه به احترام غذا، دست خود را می مکید؛ یا اگر کودکی در کنارش بود و چیزی در ظرف او باقی مانده بود، آن را پاک می کرد. پدرم می فرمود: گاه می شود غذای کمی از سفره بیرون می افتد و من دنبال آن می گردم؛ تا حدّی که خدمتگزار منزل می خندد [که چرا دنبال یک ذرّه غذا می گردم]. پیش از شما، جمعیتی زندگی می کردند که خدا به آن ها نعمت های فراوانی داده بود؛ امّا آن ها ناشکری کردند و مواد غذایی را بی جهت از میان بردند. خدا نیز لطف و برکت خود را از آنان گرفت و آنان را به قحط مبتلا کرد.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾

🔸#ترتیل صفحه 281 قرآن کریم با صدای استاد #حامد ولی زاده_مقام بیات 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾

قرآن ترجمه المیزان سوره 16 سوره مبارکه النحل صفحه 281 ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَٰلِكَ وَأَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (119) سپس قطعاً پروردگار تو نسبت به کسانى که از روى جهالت کار بد کردند و بعد از آن توبه نمودند [و کار خود را] به اصلاح آوردند، بى شک پروردگار تو بعد از آن آمرزگار و رحيم است. (119) إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (120) بى گمان ابراهيم امتى بود فروتن براى خدا و حق گرا، و از مشرکان نبود. (120) شَاكِرًا لِأَنْعُمِهِ ۚ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (121) سپاسگزار نعمت هاى او بود [و خدا] وى را برگزيد و به راهى راست هدايتش کرد. (121) وَآتَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ (122) و در دنيا به او [زندگى] نيکويى داديم و بى شک او در آخرت از شايستگان خواهد بود. (122) ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (123) سپس به تو وحى کرديم که از آيين ابراهيم پيروى کن که حق گرا بود و از مشرکان نبود. (123) إِنَّمَا جُعِلَ السَّبْتُ عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (124) جز اين نيست که [تحريم هاى] شنبه براى کسانى قرار داده شد که در آن اختلاف کردند، و بى گمان پروردگار تو روز قيامت درباره، آنچه در آن اختلاف مى کردند داورى خواهد کرد. (124) ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (125) [مردم را] با حکمت و اندرز نيکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنان به نيکوترين شيوه به بحث بپرداز; بى شک پروردگار تو است که به کسانى که از راه او گمراه شده اند داناتر است و او است که به راه يافتگان [نيز]داناتر است. (125) وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُمْ بِهِ ۖ وَلَئِنْ صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِلصَّابِرِينَ (126) و اگر مجازات کرديد، به مانند آنچه با شما کرده اند مجازات کنيد و اگر صبر پيشه سازيد [و از خطاکار بگذريد] البته آن براى صبرپيشگان بهتر است. (126) وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ (127) و صبر پيشه کن و صبر تو جز به [تأييد] خدا نيست و براى [گمراهى] آنان غم مخور و از نيرنگى که به کار مى برند، خود را در تنگنا قرار مده. (127) إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ (128) بى شک خدا با کسانى است که تقوا پيشه کرده اند و [با] کسانى [است] که آنان نيکو کارند. (128) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾

🌷 نکته تفسیری صفحه ۲۸۱🌷 راه و روش دعوت پیامبر(ص): پیامبر اسلام، آخرین فرستاده‏ ی خدا، وظیفه‏ ی بسیار سنگینی به عهده داشت. او وظیفه داشت پیام خدا را به تمام انسان هایی که در زمان او حضور داشتند و نیز انسان هایی که تا پایان دنیا متولّد می شوند، برساند و آنان را با آفریدگار جهان و برنامه ریزی دقیق او برای سعادتشان که دین نام دارد آشنا کند. بدون‏ شک وظیفه‏ ی پیامبر، سخت ترین کار بود؛ زیرا مخاطبان دعوت او، تمام انسان ها تا روز قیامت هستند، و برقراری ارتباط با میلیاردها انسان و قانع کردن ایشان، کاری بس سخت و دشوار به حساب می آید. پس خداوند در این آیه به پیامبر خود دستور می دهد که مردم را به سه روش زیبا به راه خدا دعوت کند؛ روش هایی که هر انسان آزاده و خردمندی در برابر آن ها سر تسلیم فرود می آورد. نخستین روش پیامبر برای دعوت به سوی خدا، استفاده از حکمت و دانش و منطق و استدلال بود. آری، نخستین و مهم ترین گام در دعوت به سوی حق، استفاده‏ از منطق صحیح و استدلال های حساب شده است. اسلام، دین منطق و علم است و همواره مردم را به اندیشه و تفکّر دعوت می کند. بررسی قرآن و آیاتی که در آنها به عقل و فکر و اندیشه اشاره شده، این ادعا را اثبات می کند. از نظر اسلام، هر مسلمان باید با منطق و دلیل به اصول دین خود پی ببرد، و تقلید از گذشتگان در این باره پذیرفته نیست. آیات قرآن و سخنان پیشوایان دین، سرشار از دلیل و منطق و استدلال، و توبیخِ بی خردی و تقلید کورکورانه است. دوّمین روش دعوت به سوی خدا، پند و موعظه ی‏ نیکوست. در مرحله‏ ی قبل، فکر و عقل انسان، بیشتر هدف قرار می گرفت؛ در این مرحله، عواطف و احساسات او تحریک می شود. البته از نظر قرآن، هر نوع پند و اندرزی مؤثر نیست؛ بلکه پند و اندرزی تأثیر می کند که نیکو باشد و از هر گونه خشونت، برتری جویی، تحقیر طرف مقابل، تحریک حس لجاجت او و مانند آن دور باشد. چه بسیار پندهایی که به سبب خوب نبودن، اثر معکوس می گذارند؛ زیرا مثلاً در حضور دیگران و همراه با تحقیر طرف مقابل انجام می گیرد، یا از آن بوی برتری جویی پنددهنده شنیده می شود؛ در حالی که پیامبر و امامان ما، همواره از روی خیرخواهی و با ادب و احترام و حفظ آبرو و شخصیّت طرف مقابل، او را نصیحت می کردند. سوّمین گامِ دعوت به سوی خدا، مناظره با کسانی است که در برابر حق موضع گرفته اند. در اینجا، وظیفه ی پیشوایان دین، مناظره با این افراد است تا با بحثی عالمانه و منطقی، درست بودن دین برایشان ثابت شود. البته این روش نیز باید از هر گونه توهین، تحقیر، بداخلاقی و غرور پاک باشد و با کمال ادب و احترام صورت پذیرد. قرآن به پیامبر دستور می دهد که به بهترین روش با مخالفان خود بحث کند. سیره‏ ی پیشوایان دین نیز به خوبی نشان می دهد که آن بزرگواران با مخالفان خود، عالمانه، قاطعانه، و در عین حال، مؤدّبانه بحث می کردند. ما نیز به پیروی از پیامبر خود وظیفه داریم به خوبی با دین خدا آشنا شویم و اطرافیان، هم شهریان و هم‏نوعان خود را با این سه روش زیبا به سوی خدا دعوت کنیم . #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾

🔸ترتیل صفحه 282 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام رست 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

قرآن ترجمه المیزان سوره 17 سوره مبارکه الاسراء صفحه 282 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ به نام خداوند بخشنده مهربان سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ (1) منزّه است آن[خدايى]که شبى بنده خود را از مسجدالحرام تا مسجدالاقصى ـ که اطرافش را برکت داده ايم ـ سير داد تا بعضى از نشانه هاى [عظمت] خود را به او بنمايانيم، همانا او شنوا و بينا است. (1) وَآتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ أَلَّا تَتَّخِذُوا مِنْ دُونِي وَكِيلًا (2) و کتاب [تورات]را به موسى داديم و آن را [وسيله]هدايتى براى بنى اسرائيل قرار داديم [و حاوى اين پيام بود]که غير از من وکيل و کارسازى نگيريد، (2) ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَبْدًا شَكُورًا (3) [اى]نسل کسانى که [آنان را]با نوح [در کشتى ]حمل کرديم; بى شک او بنده اى سپاسگزار بود. (3) وَقَضَيْنَا إِلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا (4) و در کتاب [تورات]به بنى اسرائيل اعلام کرديم که شما دو بار در زمين فساد مى کنيد و برترى جويى بزرگى مى نماييد. (4) فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ ۚ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا (5) پس هنگامى که وعده نخستينِ آن دو، فرا رسد، بندگانى از خود را بر ضدّ شما برمى انگيزيم که سخت پيکار جويند; پس [شما را درهم مى کوبند و حتى براى به دست آوردنتان] لابه لاى خانه ها به جستوجو مى پردازند و اين وعده اى شدنى است. (5) ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا (6) آن گاه شما را بر آنان غلبه مى دهيم و با اموال و پسران (فرزندان) به شما مدد مى رسانيم و افرادتان را بيشتر [از آنان]مى گردانيم. (6) إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ ۖ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا ۚ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا (7) اگر نيکى کنيد به خودتان نيکى کرده ايد و اگر بدى کنيد [نيز]براى خودتان است. پس هنگامى که وعده بعدى برسد [نيرويى را بر ضدّ شما برمى انگيزيم]تا چهره هاى شما را [افسرده]و غمگين کنند و تا داخل مسجد[الاقصى ]شوند چنان که بار اول داخل آن شدند و تا هر چه را بر آن تسلط يابند به طور کامل ويران سازند. (7) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

🌷نکته تفسیری صفحه ۲۸۲🌷 معراج: زندگی پیامبر اسلام، سرشار از حوادث عجیب و حیرت انگیز است. یکی از این حوادث، «معراج» است. بر اساس این آیه، پیامبر اسلام در یک شب به خواست خدا از مسجدالحرام به مسجدالاقصی سفر کرد و در این مسافرت، برخی از نشانه های خدا را مشاهده کرد. در روایاتی که از اهلبیت به ما رسیده، می خوانیم که پیامبر در شب هفدهم ماه رمضان سال دوازدهم بعثت(یک سال قبل از هجرت) همراه جبرئیل (فرشته‏ ی وحی) و در حالی که بر مرکبی بهشتی به نام «بُراق» سوار شده بود، از مکّه به سوی مسجدالاقصی حرکت کرد و پس از اقامه ی نماز و عبادت در مسجدالاقصی، به آسمان ها برده شد و در این سیر آسمانی، با برخی از فرشتگان مانند فرشته‏ ی مرگ(عزرائیل) و فرشته ای که مأمور نگهبانی از دوزخ است (مالک) و با ارواح برخی از پیامبران مانند ادریس، آدم، موسی و ابراهیم ملاقات کرد و بهشت و دوزخ را با چشمان خود دید و به جایگاه و مقامی رسید که هیچ مخلوقی حتّی جبرئیل امین که فرمانده‏ فرشتگان و یکی از نزدیک ترین مخلوقات به خداست نرسیده بود و پس از آن، بدون واسطه‏ ی فرشته‏ ی وحی، با خدای یگانه و بی همتا سخن گفت. بر اساس سخنان پیشوایان دین، در مکالمه‏ ی خدا با پیامبر، توصیه های متعدّدی از سوی خدا به پیامبر شده که یکی از مهم ترین آنها، سفارش به خلافت و جانشینی امیر مؤمنان علی بوده است. البته بر اساس برخی از روایات، پیامبر دو مرتبه به معراج رفته است. به هر حال همان ‏طور که گفته شد آیات قرآن و روایات معصومین، گویای چنین اتفاقی است و ما مسلمانان به آن کاملاً اعتقاد داریم و اینکه علوم مادّی و تجربی قدرت تحلیل این حادثه را ندارند، به‏ هیچ وجه در این اعتقاد ما تأثیری نمی گذارد؛ زیرا علوم مادّی، در محدوده‏ ی جهان مادّه آن هم به قدری که ما به آن دسترسی داریم حرفی برای گفتن دارد؛ در حالی که فراتر از جهان مادّه و قوانین حاکم بر آن، جهانی غیر مادّی با قوانین خاص خودش وجود دارد. البته فراتر از همه ی این توجیهات، باید به این نکته توجّه داشته باشیم که تمام قوانین مادّی یا غیرمادّی جهان را آفریدگار آن وضع کرده و خود او می تواند آن ها را به هر صورت که صلاح بداند، تغییر دهد، و قرآن که سخن مستقیم اوست، برای ما دلیل محکمی است که از هر دلیل دیگری مهم تر و قابل اعتمادتر است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

🔸ترتیل صفحه 284 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام نهاوند 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

قرآن ترجمه المیزان سوره 17 سوره مبارکه الاسراء صفحه 284 مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا (18) هر که پيوسته [دنياى]زودگذر را بخواهد، هر چه بخواهيم و براى هر که اراده کنيم، در اين جا زود به او مى دهيم; سپس حهنّم را براى او مقرر مى داريم که نکوهيده و رانده شده، در آن خواهد سوخت. (18) وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا (19) و هر که آخرت را بخواهد و براى آن کوششِ در خور آن را بکند و مؤمن باشد، اينانند که سعيشان مشکور خواهد بود. (19) كُلًّا نُمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا (20) هر يک [از دو گروه، يعنى]اينان را و آنان را از عطاى پروردگارت مدد مى رسانيم و عطاى پروردگارت، ممنوع شدنى نيست. (20) انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا (21) بنگر چگونه بعضى از آنان را[در بهره دنيوى]بر بعضى ديگر فزونى داده ايم، و بى ترديد رتبه هاى [معنوى]آخرت، والاتر و فزونى[نعمت هاى]آن برتر و بيشتر است. (21) لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا (22) و با خدا معبودى ديگر قرار نده که نکوهيده و بى ياور[بر جاى]بنشينى. (22) ۞ وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا (23) و پروردگار تو حکم کرده است که جز او را نپرستيد و به پدر و مادر نيکى کنيد; اگر يکى از آن دو يا هر دو، نزد تو به پيرى برسند به آنها اف [هم که نشانگر دلتنگى است]نگو و بر آن دو بانگ مزن و با آنان سخنى شايسته بگو. (23) وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا (24) و براى آن دو از روى مهربانى بالِ تواضع فرود آور و بگو: پروردگارا! بر آنان به پاس اين که مرا در کودکى تربيت کردند رحمت آور. (24) رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ ۚ إِنْ تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُورًا (25) پروردگارتان به آنچه در ضمير شما است[از خود شما]آگاه تر است; اگر اهل صلاح باشيد قطعاً او آمرزنده توبه کنندگان است. (25) وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا (26) و حق خويشاوند و تهى دست و در راه مانده را بده و هيچ گونه ريخت و پاشى را [در مال]پيشه مکن. (26) إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا (27) همانا ريخت و پاش کنندگان همزادان شيطانند، و شيطان نسبت به پروردگارش خود پيوسته ناسپاس است. (27) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

🌷نکته تفسیری صفحه ۲۸۴🌷 دنیاخواهان و آخرت‏ طلبان: ما انسان ها در عالمی به وجود آمده ایم که «دنیا» نام دارد. مدّتی در دنیا می مانیم و پس از آن، به عالمی به نام «آخرت» منتقل می شویم. آفریدگار دنیا و آخرت، در این چهار آیه، نکات بسیار مهمّی را در مورد ما انسان ها و ارتباطمان با عالمی که در آن هستیم و سرایی که به آن خواهیم رفت، بیان کرده است. در اینجا به چهار نکته‏ اشاره می شود: 1ـ دنیا و امکانات آن، ابزار رسیدن به آخرت است، و اگر کسی در دنیا به خدا ایمان داشته باشد و امکانات دنیا را برای خود فراهم کند و از این امکانات برای آبادانی آخرتش بهره برد، پیروز و سربلند خواهد شد. داشتن ثروت، خانواده، سلامت و... ـ که از نعمت های دنیا محسوب می شوند ـ برای به‏ دست آوردن سعادت آخرت، لازم است؛ امّا مهم این است که انسان، با ایمان به خدای جهان آفرین، این نعمت ها را در مسیر هدف اصلی خود قرار دهد، از مال خود انفاق کند، خانواده اش را کانون توجّه به خدا و دستورهای او قرار دهد و از سلامت اش برای عبادت خدا و خدمت به خلق او بهره برد. از این رو امیر مؤمنان علی، چنین دنیایی را ستوده و آن را «تجارت‏ خانه‏ ی دوستان خدا» معرفی کرده است . این تجارت، تجارت پرسودی است؛ زیرا انسان به ‏وسیله‏ ی نعمت های محدود و پایان‏ پذیر دنیا، به نعمت های نامحدود و بی پایان آخرت دست می یابد. 2ـ اگر هدف اصلی انسان در زندگی، رسیدن به دنیا و امکانات آن باشد، چند مشکل اساسی برایش پیش می آید. نخست این که به تمام آنچه می خواهد، نمی رسد؛ بلکه تنها به مقداری می رسد که خدا می خواهد(عَجَّلنا لَه فیها ما نَشاِّء)؛ زیرا نعمت های دنیا محدود، و خواست و آرزوی انسان، نامحدود است، و انسان هر چه بیشتر برای به‏ دست آوردن دنیا بدود، خسته تر می شود. از این رو در روایات پیشوایان دین، دنیا به آب شور دریا تشبیه شده که شخص تشنه هر چه بیشتر از آن بنوشد، تشنه تر می شود، و آن قدر از این آب می نوشد تا هلاک می شود . دوم این که همین مقدار از دنیا نیز به همه‏ ی دنیاپرستان نمی رسد؛ بلکه به کسانی می رسد که خدا بخواهد(لمن نرید). چه بسیار افرادی که شب و روز برای به‏ دست آوردن ثروت و شهرت تلاش می کنند؛ امّا دستِ آخر به هیچ چیز نمی رسند. نکته ی سوم که از همه مهم تر است، این که دنیاپرستان به‏ سبب توجّه افراطی به دنیا و غفلت از آخرت، سرمایه‏ی محدود عمر خود را از دست می دهند و با کوله‏ باری پر از گناه، به آخرت قدم می گذارند و به جای ورود در بهشت پرنعمت، در جهنّم پرآتش خواهند سوخت (ثُمَّ جَعَلنا لَه جَهَنَّمَ یَصلیها مَذموماً مَدحورا). 3ـ دنیا‏خواهان و آخرت‏ طلبان، هر دو در زندگی دنیایی شان از لطف عمومی خدا برخوردارند و از نعمت های خدا مانند سلامت، ثروت، فهم و درک و ... بهره می گیرند، و از این نظر، تفاوتی میان این دو گروه وجود ندارد؛ ولی هر یک، با اختیار خودشان این نعمت ها را در هدفی متفاوت به کار می بندند(کُلّاً نُمِدُّ هّْؤُلاِّءِ وُ هّْؤُلاِّءِ مِن ...). 4ـ انسان ها در دنیا از نظر امکانات، بسیار متفاوت اند. خانه های حقیرانه و قصرهای بزرگ، پاهای ترک خورده و مرکب های گران قیمت، بی نام ونشان ها و افراد مشهور و ...، همگی شواهد این تفاوت اند. البته دنیا محدود است و تفاوت های دنیایی نیز محدود است؛ ولی تفاوتِ درجات افراد در جهان آخرت که محدودیتی ندارد، با درجات دنیا مقایسه شدنی نیست. در روایتی می خوانیم: «فاصله‏ ی بالاترین درجه‏ ی بهشت و پایین ترین درجه‏ ی آن، به اندازه‏ ی فاصله‏ ی آسمان و زمین است.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

قرآن ترجمه المیزان سوره 17 سوره مبارکه الاسراء صفحه 285 وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُلْ لَهُمْ قَوْلًا مَيْسُورًا (28) و اگر در حال جستوجوى رحمت [و گشايشى]از پروردگارت که اميد آن را دارى، از آنان [که مالى از تو درخواست دارند]اعراض مى کنى، پس با آنان سخنى نرم بگوى. (28) وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا (29) و دست خود را به گردنت بسته مدار (بخلورزى مکن) و آن را به تمامى باز نکن (هر چه دارى مده) که سرزنش شده و درمانده برجاى بنشينى. (29) إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (30) همانا پروردگار تو رزق را براى هر که بخواهد گشاده مى دارد و [بر هر که بخواهد]تنگ مى گرداند، بى شک او به [مصلحت]بندگانش آگاه و بينا است. (30) وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ ۖ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ ۚ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا (31) و فرزندان خود را از ترس تنگدستى نکُشيد[که]ما به آنان و شما روزى مى دهيم; به راستى کشتن آنها گناهى بزرگ است. (31) وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَا ۖ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِيلًا (32) و نزديک زنا نشويد که آن کارى بسيار قبيح و راهى بد است. (32) وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا (33) و کسى را که خدا حُرمت نهاده است، جز به حق نکُشيد، و هر کس مظلوم کشته شود براى ولىّ او تسلّطى [بر قصاص]قرار داده ايم، پس نبايد در کشتن زياده روى کند، زيرا او يارى شده است. (33) وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّىٰ يَبْلُغَ أَشُدَّهُ ۚ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ ۖ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا (34) و به مال يتيم - جز به بهترين وجه - نزديک نشويد تا وقتى که به قوّت فکرى خود برسد; و به پيمان وفا کنيد که درباره پيمان سؤال خواهد شد. (34) وَأَوْفُوا الْكَيْلَ إِذَا كِلْتُمْ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (35) و چون پيمانه کنيد، پيمانه را کامل بدهيد و با ترازوى درست وزن کنيد که اين بهتر و سرانجامش نيکوتر است. (35) وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا (36) و از چيزى که به آن علم ندارى پيروى مکن; زيرا گوش و چشم و دل [که وسيله علمند]از همه اينها پرسش خواهد شد. (36) وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا (37) و در زمين با غرور و مستى راه نرو که تو هرگز زمين را نتوانى شکافت و در بلندى به کوه ها نتوانى رسيد. (37) كُلُّ ذَٰلِكَ كَانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهًا (38) همه اينها[که ذکر شد]بدش نزد پروردگارت ناپسند است. (38) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾

🌷نکته تفسیری صفحه ۲۸۵🌷 از آنچه آگاهی نداری، پیروی نکن: این آیه به یکی از مهم ترین اصول زندگی اجتماعی اشاره می کند؛ اصلی که بی توجّهی به آن، نتیجه ای جز هرج و مرج اجتماعی و از بین رفتن روابط انسانی و پیوندهای عاطفی ندارد. به راستی اگر این برنامه‏ ی قرآنی به دقّت اجرا شود، بسیاری از نابسامانی ها در جامعه رفع می شود و بسیاری از مشکلات که در پی شایعه سازی، جوسازی، قضاوت های عجولانه، گمان های بی اساس، و اخبار مشکوک و دروغ به وجود می آید، از میان مردم برچیده می شود. بر اساس این آیه، تا زمانی که انسان به چیزی یقین پیدا نکرده، حق ندارد از آن پیروی کند و آن را برای دیگران بازگوید؛ یا این که بر اساس خیال و گمان خود، کسی را محکوم کند و بر ضد او سخن بگوید یا در دادگاه گواهی دهد. قرآن کریم در موارد دیگری نیز مردم را از پیروی از حدس و گمان نهی کرده است. در آیه‏ ی 36 سوره‏ ی یونس می خوانیم: «[مشرکان، دلیل و منطقِ درستی برای اعتقاداتشان ندارند؛ بلکه] فقط از حدس و گمان پیروی می کنند؛ در حالی که گمان، انسان را از حق و حقیقت بی نیاز نمی-کند.» پیشوایان ما نیز تأکید فراوانی بر پیروی از مطالب قطعی و یقینی، و پرهیز از حدس و گمان و خیال کرده اند. در روایتی از امام صادق می خوانیم: «یکی از نشانه های ایمان حقیقی این است که سخنانت از چیزهایی که می دانی، فراتر نرود [و تنها چیزی را بگویی که از درستیِ آن اطمینان داری].» در حدیث دیگری از امام صادق به نقل از پدران پاکش می خوانیم: «تو حق نداری که هر چه می خواهی، بگویی؛ زیرا خدا می فرماید: ولا تقف ما لیس لک به علم.» پیامبر اسلام نیز فرموده است: «از گمان بپرهیزید که بدترین دروغ است.» پیشوای نخست ما امیر مؤمنان علی در این باره سخن آموزنده ای فرموده است: «ای مردم، کسی که از برادر ایمانی اش دینداریِ محکم و راه و روش درست سراغ دارد، به ‏هیچ وجه نباید به سخنان بیهوده‏ ی مردم در باره‏ ی او گوش کند. آگاه باشید! بین حق و باطل، تنها چهار انگشت فاصله وجود دارد.» [در این هنگام، از آن حضرت پرسیدند که منظورشان از این سخن چیست؟ آن حضرت، چهار انگشتش را بست و بین گوش و چشم خود قرار داد و فرمود:] «باطل این است که بگویی: شنیدم، و حق این است که بگویی: دیدم.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #مسجد_پایگاه #ولیعصریا https://eitaa.com/valiasrya •✾•🌿🌺🌿•✾•🌿🌺🌿•✾