🌸با اهدنا الصراط تو شد راه ، مستقيم وقتي كه حمد خواندي و تفسير آن شدي 🌸تكثير گشته آيه ي اياك نعبد از آن زمان كه هادي اهل جهان شدي 🌺💐ولادت با سعادت دهمین خورشید فروزان ولایت و امامت ، امام پاکی و روشنایی ، حضرت #امام_هادی علیه السلام بر همه محبان حضرتش مبارک باد. @valiyeasreejvarkola

#کلام_معصوم امام هادی علیه السلام: فروتنی آن است که با مردم چنان رفتار کنی که دوست داری با تو چنان باشند. 📚الکافی، جلد ۲، صفحه ۱۲۴ @valiyeasreejvarkola

✅ پرسش: امام هادی چگونه برای عصر غیبت کادرسازی کرد؟ ⏪ پاسخ: از جمله اقدامات امامان معصوم(ع) جهت آماده‌سازی مردم برای عصر غیبت، ایجاد سازمان وکالتی و تعامل آنها با ائمه به طور غیر مستقیم و از طریق وکلا و نائبان ایشان بود؛‌ چرا که بدون آمادگى و زمینه‌هاى لازم، غیبت ناگهانى امام معصوم(ع)، براى شیعیانی که دو و نیم قرن از نعمت حضور امامان معصوم(ع) بهره‌مند بوده و مستقیماً با آنان ارتباط داشتند، می‌توانست واقعه‌اى غیرمنتظره و مشکل‌آفرین باشد؛ از این‌رو، امامان(ع) با ایجاد شرایط مشابه، شیعه را به تدریج با شرایط عصر غیبت آشنا می‌ساختند. از مشخصات بارز عصر غیبت صغرا آن بود که شیعیان تنها از طریق وکلای حضرت حجت(عج) امکان ارتباط با آن‌حضرت را داشتند، و همین‌طور براى طرح مشکلات خود بایستى آنها را به صورت مکتوب به وکلا و ابواب حضرت تحویل می‌دادند و سپس پاسخ را در قالب توقیعات دریافت می‌کردند. این رویّه گرچه کم‌وبیش در عصر سایر ائمه(ع) نیز اعمال می‌شد ولى در عصر امام هادى(ع) و امام عسکرى(ع) که شیعیان در آستانه ورود به عصر غیبت قرار داشتند، تشدید شد. براى نمونه؛ می‌توان به جریان تظلّم و دادخواهى سیف بن لیث اشاره کرد که با وجود آن‌که در سامرا بود مطلب را کتباً به اطلاع امام عسکرى(ع) رساند.[1] در این عصر عمده امور دفتر وکالت، به وسیله باب(وکلای) امام هادى(ع) و امام عسکرى(ع)، یعنى «عثمان بن سعید عمرى» و برخى دیگر از وکلاى سرشناس آن دو بزرگوار انجام می‌گرفت. از همین‌رو است که وى از سوى آن دو بزرگوار مدح بلیغ شده و شیعیان و وکلاى دیگر، مأمور به مراجعه نزد وى بوده‌اند. از جمله کلمات امام هادى(ع) در مدح وى آن است که به احمد بن اسحاق فرمود: «این ابو عمرو، مورد اعتماد و امین من است و آنچه بگوید و انجام دهد از جانب من گفته و انجام داده است، از وى بشنوید و اطاعت کنید».[2] احمد بن اسحاق گوید: پس از شهادت امام هادى(ع) به حضور امام عسکرى(ع) رسیدم و آن‌حضرت نیز شبیه کلام پدر بزرگوارش را فرمود. در این راستا، جریان توثیق و معرفى وى به حدود چهل نفر از شیعیان در یک مجلس و به گروهى دیگر از شیعیان در مجلسى مشابه، از نمونه‌هاى دیگر مدح و توثیق امامین عسکریین(ع) درباره او است.[3] براى آماده‌سازى و عادت دادن شیعیان به شرایط عصر غیبت و مراجعه نزد وکلا به جاى ملاقات با امام، شیوه احتجاب و غیبت بود. از نقلى که در این‌باره وارد شده، می‌توان کیفیت عملکرد امامین عسکریین(ع) در این زمینه را تبیین نمود؛ گرچه این نقل شاید تا اندازه‌ای مبالغه آمیز باشد: «ابو الحسن عسکرى(امام هادى) از بسیارى از شیعیان به جز تعداد اندکى در احتجاب بود و وقتى نوبت به ابومحمد امام حسن عسکرى(ع) رسید با خواص خود و غیر آنان از پس پرده سخن می‌گفت، مگر در زمان‌هایى که به خانه سلطان می‌رفت».[4] این نحوه رفتار ایشان و پسر گرامی‌اش، مقدمه‌اى براى غیبت صاحب الزمان(عج) بود تا شیعه با این وضع خو گرفته و نسبت به غیبت بیگانه نباشد و عادت بر احتجاب و استتار جارى شود. اجتناب از پاسخ‌هاى مشافهى و مستقیم و تأکید امامین عسکریین(ع) بر ارتباط کتبى با شیعیان از طریق وکلا نیز در راستاى آماده‌سازى شیعه براى پذیرش شرایط عصر غیبت بود. وقتى به مجموعه نامه‌ها و توقیعات امامان معصوم(ع) توجه کنیم غالب آنها را مربوط به دو امام هادى(ع) و عسکرى(ع) و بیش از آنها مربوط به امام عصر(عج) می‌یابیم. این رویّه آن‌چنان شایع شده بود که اصحاب و خواص آن دو بزرگوار، این را مفروض می‌دانستند که برقرارى ارتباط با ایشان جز از طریق مراسله و مکاتبه انجام نمی‌شود. کثرت این توقیعات به حدّى بود که در یک مورد، احمد بن اسحاق براى کسب یقین به صدور نامه‌ها از امام عسکرى(ع)، از آن‌حضرت طلب دست‌خط می‌کند. نمونه‌هاى متعددى از نامه‌ها و توقیعات در این زمینه قابل ارائه است.[5] پی نوشت: [1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 1، ص 511، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. [2]. طوسی، محمد بن حسن، کتاب الغیبة، ص 353 - 354، قم، دار المعارف الإسلامیة، چاپ اول، 1411ق. [3]. همان، ص 357. [4]. مسعودی، علی بن حسین، اثبات الوصیة للإمام علی بن أبی‌طالب، ص 272، قم، انصاریان، چاپ سوم، 1384ش. [5]. جباری، محمدرضا، سازمان وکالت و نقش آن در عصر ائمه(ع)، ج ‏1، ص 53 – 54، قم، مؤسسه آموزش پژوهشى امام خمینى(قدس سره‏)، چاپ اوّل‏، 1382ش. 📚بر گرفته از اسلام کوئست @valiyeasreejvarkola

🌺 سلام. صبح اولین روز هفته شما بخیر 🌴 امام هادی علیه السلام: #حسد کارهای خوب را از بین می برد و #دروغ دشمنی می آورد. 📚 بحارالانوار، جلد ۶۹، صفحه ۲۰۰ 💐 سالروز میلاد حضرتش مبارک باد @valiyeasreejvarkola

#درمحضربزرگان حجت‌الاسلام والمسلمین استاد شیخ حسین انصاریان 💠 شناسنامه معنوی اهل بیت (علیهم‌السلام) 🔸 زیارت «جامعه کبیره» یادگار ماندگار امام هادی (علیه‌السلام) 🌷 ولادت باسعادت حضرت امام هادی علیه‌السلام مبارک باد @valiyeasreejvarkola

#حکایت_قابل_تامل ✅آنچه برای ما اتفاق می‌افتد، نتیجه اعمال خودمان است ✍عارف نامداری در بازار راه می‌رفت که مردی از پشت‌سر، بر گردن او نواخت. به‌ناگاه متوجه شد که او فلان عارف بزرگ و نامدار است. بسیار ناراحت شد و به دست‌وپای او افتاد. عارف گفت: من همان لحظه که بر گردنم زدی تو را حلال کردم. آنچه تو زدی، تو نبودی. من ساعتی پیش او را (خدا) ندیدم و معصیت او کردم و تو نیز مرا ندیدی و معصیت بر من کردی. اگر من ساعتی پیش او را (خدا) دیده و معصیتش نکرده بودم، تو نیز مرا می‌دیدی و به اشتباه بر گردن من نمی‌زدی. @valiyeasreejvarkola

#هر_روز_یک_احکام_شرعی 💠 تفاوت وجه التزام و جریمه دیر کرد 💬 پرسش : تفاوت وجه التزام با جریمه دیرکرد چیست؟ 🔹آیا وجه التزام همان رباست؟ ✅ پاسخ: مبلغ دیر کرد به معنای گرفتن وجهی در ازای مهلت دادن به مدیون برای ادای دین است که ربا محسوب می شود اما وجه التزام به معنای جریمه در ازای تخلف از تعهدی است که مدیون برای ادای دین در زمان معین داشته است و لذا مانعی ندارد. #احکام 📚 استفتاء از دفتر اطلاع رسانی مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای @valiyeasreejvarkola

#سخن_نیکو ما برای اشتباهات دیگران، قاضی‌هایی سخت‌گیر و برای اشتباهات خود، وکیل مدافعانی چشم‌پوش هستیم! @valiyeasreejvarkola

💐 مراسم جشن بزرگ عیدغدیر خم عید ولایت و امامت ⏰ زمان: دوشنبه ۴ تیرماه ۱۴۰۳ همراه با اقامه نماز جماعت مغرب و عشا 🕌 مکان: مسجد جامع ولی عصر (عج) شهر بابکان پذیرایی بصرف شام ستادغدیر شهربابکان @valiyeasreejvarkola

#کلام_معصوم امام على عليه السلام: از لجاجت بيجا و نكوهيده بپرهيز كه آن جنگها بر مى افروزد 📚غررالحكم حدیث 2674 @valiyeasreejvarkola

#هر_شب_یک_داستان_آموزنده پرهیزازغضب مردی خدمت پیامبر رسید و عرض کرد: یا رسول الله! مرا چیزی بیاموز که باعث سعادت و خوشبختی من باشد. حضرت فرمود: «برو و غضب نکن و عصبانی مباش!» مرد گفت: همین نصیحت برایم کافی است. سپس نزد خانواده و قبیله اش بازگشت. دید پس از او حادثه ناگواری رخ داده است؛ قبیله او با قبیله دیگر اختلاف پیدا کرده [و] مقدمه جنگ میان آن دو آماده است و کار به جایی رسیده که هر دو قبیله در برابر یکدیگر صف آرایی کرده، اسلحه به دست گرفته اند و آماده یک جنگ خونین هستند. در این حال، مرد برانگیخته شد و بی درنگ لباس جنگی پوشید و در صف بستگان خود قرار گرفت. ناگاه اندرز پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که فرموده بود: غضب نکن، به خاطرش آمد. فوری سلاح جنگ را بر زمین گذاشت و به سوی قبیله ای که با خویشان او آماده به جنگ بودند، شتافت و به آنان گفت: مردم! هرگونه [ضرر و زیان] مثل زخم و قتل... [که] از جانب ما به شما وارد شده و علامت ندارد (ضارب و قاتلی معلوم نیست)، به عهده من است و من آن را به طور کامل از مال خود می پردازم و هرگونه زخم و قتل که ضارب و قاتلش معلوم است، از آنها بگیرید. بزرگان قبیله پیشنهاد عاقلانه او را شنیدند، دلشان نرم شد و شعله غضبشان فرو نشست و از او تشکر کردند و گفتند: ما هیچ گونه نیازی به این چیزها نداریم و خودمان به پرداخت جریمه و عفو و گذشت سزاوار هستیم. بدین گونه، با ترک غضب، هر دو قبیله با یکدیگر صلح و آشتی کردند [و] آتش کینه و عداوت در میانشان خاموش گردید.(1) 📚 محمود ناصری، داستان های بحارالانوار، قم، دارالثقلین، 1377، جلد 3، صفحه 277. @valiyeasreejvarkola