ماه امشب با اون ستاره‌‌ای که وصله به دامنش قابلیت سنجاق شدن رو موها رو داشت . .

چشمان خرمشهر های زیادی در انتظار باقری ها به خون نشسته . .

مبادم سر اگر جز تو سرم هست.

تنها چیزی که منو میتونه از پا در بیاره، گرماعه.

داشتم لابه‌لای دفتر برنامه ریزی و مدیریت سال چهارصد و یک پرواز می‌کردم، کِشتی‌ام در روز ۲۸امِ خرداد پهلو گرفت. آخر صفحه نجوا وارانه نوشته بودم: شهید باقری (آقا‌حسن‌اقا) باید برای ما نقطه‌ی عطفی در زندگی باشد، آشنا شدن با ایشان باید دلیلِ بر پیشرفت آدم باشد. الان می‌گویند نمی‌شود، ولی می‌شود! #حضرت_آقا فرمود نمی‌شود وجود ندارد! به حسن هم می‌گفتند نمی‌شود؛ اما حسن توانست. پس خدایا، مارا هم، هم‌فکر و هم نشین باقری ها و چمران ها و آوینی‌ها کن.

اینایی که با امام حسین رفیق نیستن، چجوری زندگی می‌کنن خداوکیلی؟

خدایا، بهم انقدر پول بده تا هروقت اراده کردم، بتونم برم نجف . .

نیاز به مشهد دارم واسه برگشتن به حالت کارخونه. غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی‌گنجد

هر روز خطاب به خودم:

دوره‌ای شده که انقدر بد رو، خوب جلوه می‌دن که اصلا واعجبا، واحیرتا . .

واقعا زندگی ارزش این همه اذیت شدن رو داره؟

چند روایت از جنگ‌‌ی عاشقانه از *هشت‌ سال‌ دفاع‌ بی‌ چون‌ و‌چرا :