اصلاح‌طلبان به خانه‌هایِ شمالِ شهری که پنجره‌ای برای دیدنِ باقیِ مردم نداشت، باختند.
اصلاح‌طلبان به سمعک‌های معیوبی که حتی شنوای نقدهای نسل جوانِ خودشان هم نبود، باختند.
اصلاح‌طلبان به ذوق‌مرگی از پُرشُدن اتاق‌های هشت‌هزارنفری و غفلت از خواسته‌های جمعیت هشتادملیون نفری باختند
اصلاح‌طلبان به مسخره‌کردن حریف دل بسته بودند و خود را در آینه نمی‌دیدند که چه مسخره‌ترند.
اصلاح‌طلبان تعداد صفحه‌ی برنامه‌های رقیب را دست می‌انداختند ولی دست خودشان از هر کارنامه و برنامه‌ای خالی بود.
اصلاح‌طلبان در هر اشکالی که از سوی مقابل می‌گرفتند، خود شریکِ جُرم بودند
اصلاح‌طلبان ثباتِ شخصیت نداشتند، با هر نسیمی حرف‌شان عوض می‌شد. هواداران مسخره‌ی پدرشان که نبودند.
اصلاح‌طلبان به معجزه معتقد و به نظرسنجی‌ها بی‌اعتنا بودند.
اصلاح‌طلبان خبر از کهنه و ضدتبلیغ شدنِ حصر کروبی و خنده‌ی ظریف و قدخمیده‌ی نبوی و تکرار خاتمی و دعوت کرباسچی نداشتند
اصلاح‌طلبان، همّتی را هم بدبخت کردند. با حمایت‌شان از او همه‌ی نفرتی که مردم از جهانگیری و لاریجانی و روحانی داشتند، بر سرش هوار شد.
اصلاح‌طلبان مهندس موسوی را هم ضایع کردند. نشان دادند میرحسین مطلوب برایشان، میرحسین محصور و مظلوم و لال است.
اصلاح‌طلبان به آرای باطله هم باختند.
اصلاح‌طلبان گرچه با دعوت گسترده به انتخابات، میزان مشارکت را بالاتر از نصفِ واجدان شرایط برده و به ساز و کار نظارت استصوابی و عملکرد شورای نگهبان، مشروعیت دادند، ولی به اصلاح‌طلبی خنجر از پشت زدند.
اصلاح‌طلبان از چشم مردم گزینه‌ی بدتر بودند. چونان طبل غازی، بلندآواز و میان‌تهی
🇮🇷
صدای ایران | حسین دهباشی
📰 @voifarsi | @voinews
