بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است آنچنان می‌فشرد فاصله راه نفسم که اگر زود، اگر زود بیایی دیر است رفتنت نقطه‌ی پایان خوشی‌هایم بود دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است سایه‌ای مانده ز من بی تو که در آینه هم طرح خاکستریش گنگ‌ترین تصویر است خواب دیدم که برایم غزلی می‌خواندی دوستم داری و این خوب‌ترین تعبیر است کاش می‌بودی و با چشم خودت می‌دیدی که چگونه نفسم با غم تو درگیر است تارهای نفسم را به زمان می‌بافم که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است #سوگل‌مشایخی

دلم در سینه می‌نالد...

کاش مى‌شد که حرف‌هایم را روبروى تو، مو به مو بزنم تا که آزرده‌خاطرت نکنم باز باید به شعر رو بزنم

شعر، دنیاى کوچکى که در آن تو براى همیشه مال منى من، جواب سکوت مبهم تو و تو زیباترین سوال منى

وَهم زیباى من سلام، کمى بنشین باز پاى صحبت من بنشین دردِ دل کنم با تو حامى روزهاى غربت من

بنشین، شعر تازه دم کردم باز هم تشنه‌ى شنیدن باش روى یک قله رو به آغوشم باش و آماده‌ى پریدن باش

تو در آغوش من؟ چه رویایى حیف در شعر واقعیت نیست عاقبت در مجاز مى‌میرم بودنت حیف بى‌نهایت نیست

در کنار منى و تصویرت در دل استکان نمى‌افتد چای خود را بنوش عزیز دلم حرف من از دهان نمى‌افتد

همه‌ی من براى تو، تو بخند ترکمن‌چاى عهد ننگینی‌ست عاه از سرزمین رفته، دلم عاه با عین آه سنگینى است

ضربه‌اى سخت زد به احساسم عشق، با این‌که حسن نیت داشت رفتى و بعد رفتنت گفتم آه پس مرگ هم حقیقت داشت