🌹🇮🇷شهید عباس بابایی راچقد میشناسی؟! #اللهم_ارزقنا_شهادت

💢 بردگی مدرن 💠 عجبا ! می‌گوید ؛ زن حق نداشت که با مردان نشست و برخاست کند ، اما من می‌گویم : برعکس ! در محیط های پاک اسلامی این مرد بود که حق نداشت در نشست و برخاست ها از زن بیگانه بهره برداری کند . این مرد است که همواره حرص می‌ورزد که زن را وسیله چشم چرانی و کام جویی خود قرار دهد . هیچ‌گاه مرد به طبع خود مایل نبوده حائلی میان او و زن وجود داشته باشد و هر وقت که این حائل از میان رفته ، آن که برنده بوده مرد بوده است و آن که باخته و وسیله شده زن . امروز که مردان موفق شده‌اند با نام های فریبنده آزادی و تساوی و غیره ، این حائل را از میان ببرند زن را در خدمت کثیف ترین مقاصد خویش گرفته اند . بردگی زن ، امروز به چشم می‌خورد که برای‌ تأمین منافع مادی یک مرد در یک مؤسسه تجارتی خود را صد قلم برای جلب مشتری مرد می‌آراید و به صورت « مانکن » درمی‌آید و شرف خود را در ازای چندرغاز حقوق می‌فروشد . 📚منبع : مسئله حجاب ، ص ۴۸ #شهید_مرتضی_مطهری(ره)

حزب الله اهل ولایت است واهل ولایت بودن دشوار است پایمردی می‌خواهد و وفاداری 🎙 #شهید_مرتضی_آوینی

🌹آرزوی شهید اسماعیل خانزاده در لحظه نماز 🕌 همیشه نمازش را اول وقت میخواند؛ روزهایی که همراه دخترش نرگس، نماز میخواند، به نرگس میگفت که : «برای آرزوی بابا هم دعا کن.» 🕊بعد از شهادتش از نرگس پرسیدند که «آرزوی بابا موقع نماز اول وقت چه بود؟» و نرگس جواب داد: « شهادت» #شهید_اسماعیل_خانزاده ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

الا ای آنکه از بالا به مشتاقان نظر داری مرا بیمار خود کردی و از دردم خبر داری #آرام_جانم #شهادت_امام_رضا🖤

برترین صفت او این بود که وقتی تصمیمی می گرفت، دیگر دچار شک و تردید نمی شد. قرص و محکم کارش را می کرد؛ چون همه ی جوانب کار را قبلا سنجیده بود. همین قاطعیت، به او صلابت خاصی بخشید.

🌷 خاطره ای از دقت نظر #شهید #حسین_خرازی در مدیریت دفاع مقدس حسین آقا گفت: گوش‌ات با منه؟ رسیدید روی جاده، یک منطقه‌ی باز باتلاقی هست تا جاده‌ی بصره. این‌جا رو باید لایروبی کنی، بعد خاکریز بزنی. نزنی، صبح تانک‌های عراقی میان بچه‌‌ها رو درو می‌کنن. خیلی آتششان کم بود، گشتی‌هاشان هم می‌آمدند، نارنجک می‌انداختند. بی‌سیم‌چیم دوید. گفت: بیا. حسین آقا باهات کار داره. صد‌متر به صد‌متر بی‌سیم می‌زد... می‌گفت: حالا کجایی؟ گفتم:صدمتری شده. گفت: نشد. برو از اون خاکریز اندازه بگیر، بیا. گوشی را گرفتم. گفتم: حسین آقا! روی جاده‌ایم؛ جاده‌ی بصره. کنار دست من تیرهای چراغ برقه. خاطرتون جمع. گفت: دارم می‌بینم. دستت درد نکنه. بعد از پشت خاکریز پیدایش شد...

بعد از شھادت علی خوابش‌رو دیدم بهم گفت: « اگہ مےدونستم این دنیا به خاطر صلوات این‌ همہ ثواب‌ و‌ پاداش میدن، حالا حالاها آرزوۍ شھادت نمےکردم! میموندم توۍ دنیا و صلواټ می فرستادم.. »

قدرهمدیگررا بدانیم😔تاکه بودیم نبودیم کسی

✅روایتی تکان دهنده و زیبا 🔴شب اول قبر آیت‌‌الله حائری و عنایت امام رضا علیه السلام بعد از مرگ آیت الله حائری شبی اورا در خواب دیدم. کنجکاو شدم که بدانم در آن طرف مرز زندگی دنیایی چه خبر است؟! پرسیدم: آقای حائری، اوضاع‌تان چطور است؟ آقای حائری که راضی و خوشحال به نظر می‌آمد، شروع کرد به تعریف کردن: وقتی از خیلی مراحل گذشتیم،همین که بدن مرا در درون قبر گذاشتند، روحم به آهستگی و سبکی از بدنم خارج شد و از آن فاصله گرفت. درست مثل اینکه لباسی را از تنت درآوری. کم کم دیگر بدن خودم را از بیرون و به طور کامل می‌دیدم. خودم هم مات و مبهوت شده بودم، این بود که رفتم و یک گوشه‌ای نشستم و زانوی غم و تنهایی در بغل گرفتم. ناگهان متوجه شدم که از پایین پاهایم، صداهایی می‌آید. صداهایی رعب‌آور وحشتناک! به زیر پاهایم نگاهی انداختم. از مردمی که مرا تشیع و تدفین کرده بودند خبری نبود! بیابانی بود برهوت با افقی بی‌انتها و فضایی سرد و سنگین و دو نفر داشتند از دور دست به من نزدیک می‌شدند. تمام وجودشان از آتش بود. آتشی که زبانه می‌کشید و مانع از آن می‌شد که بتوانم چشمانشان را تشخیص دهم. انگار داشتند با هم حرف می‌زدند و مرا به یکدیگر نشان می‌دادند. ترس تمام وجودم را فرا گرفت و بدنم شروع کرد به لرزیدن. خواستم فریاد بزنم ولی صدایم در نمی‌آمد. تنها دهانم باز و بسته می‌شد و داشت نفسم بند می‌آمد. بدجوری احساس بی‌کسی غربت کردم: خدایا به فریادم برس! خدایا نجاتم بده، در اینجا جز تو کسی را ندارم….همین که این افکار را از ذهنم گذرانیدم متوجه صدایی از پشت سرم شدم. صدایی دلنواز، آرامش ‌بخش و روح افزا و زیباتر از هر موسیقی دلنشین! سرم را که بالا کردم و به پشت سرم نگریستم، نوری را دیدم که از آن بالا بالاهای دور دست به سوی من می‌آمد. هر چقدر آن نور به من نزدیکتر می‌شد آن دو نفر آتشین عقب‌تر و عقب‌تر می‌رفتند تا اینکه بالاخره ناپدید گشتند. نفس راحتی کشیدم و نگاه دیگری به بالای سرم انداختم. آقایی را دیدم از جنس نور. ابهت و عظمت آقا مرا گرفته بود و نمی‌توانستم حرفی بزنم و تشکری کنم، اما خود آقا که گل لبخند بر لبان زیبایش شکوفا بود سر حرف را باز کرد و پرسید: آقای حائری! ترسیدی؟ من هم به حرف آمدم که: بله آقا ترسیدم، اگر یک لحظه دیرتر تشریف آورده بودید حتماً زهره ‌ترک می‌شدم و خدا می‌داند چه بلایی بر سر من می‌آوردند. راستی، نفرمودید که شما چه کسی هستید. وآقا که لبخند بر لب داشت و با نگاهی سرشار از عطوفت، مهربانی و قدرشناسی به من می‌نگریستند فرمودند: من علی بن موسی الرّضا(علیه السلام) هستم. آقای حائری! شما 38 مرتبه به زیارت من آمدید من هم 38 مرتبه به بازدیدت خواهم آمد، این اولین مرتبه‌اش بود 37 بار دیگر هم خواهم