اگه میتونستم هر وقت که اراده کنم ماکارونی بخورم قطعا ادم خوشحال تری بودم

بخدا من پول ندارم وگرنه از جیب برا شعورتون هزینه میکردم

خدایا پولو بیخیال سالاد ماکارونیمونو بده

خدایا قیمت اقلام رفته بالا نظرت چیه نیایم مهمونیت

من به خاطر جیب خودت میگم وگرنه ما که میایم میخوریم میریم

احتیاج دارم یه کتاب خارجی کلیشه‌ای روانشناسی بخونم و با همون همه رو بسابم

چرا وقتی یکی یه مشکلی داره بهش عذاب وجدان میدین تا حالش بدتر شه کمتر بیشعور باشید خب

حس بیماریو دارم که بستریه و به جای اینکه کمکش کنن تا درمان شه هر روز داره بابت بیماریش سرکوفت میخوره و تحقیر میشه

هنوزم حد تنفرمو از حرفای انگیزشی بی پایه نمیتونم بیان کنم

کهکشان درون زاده...

دلم میخواد به ادمای فوضول بگم من اونی که باید بهم توجه کنه نمیکنه، بعد تو بهم توجه میکنی؟

کی تعیین میکنه موفقیت یعنی چی یاد گرفتن چنتا زبان؟ گرفتنه چنتا مدرک؟ رسیدن به ماهانه چند میلیون درامد؟ چه فرقی میکنه وقتی حالت همونقدر گند باشه کی ضمانت میکنه با وجود اینا حالت خوب باشه چرا با این کلیشه‌های عوام پسند به ادم استرس و حس ناکافی بودن میدین