از ان جوان هایی بود که سره چیز های کم اهمیت به خودش سخت میگرفت و برعکس، سر چیز های با اهمیت تماما بیخیال بود. البته نه تماما، تا حد زیادی. و قسمت جالب ماجرا اینجا خلاصه میشد که صحیح و غلط را میتوانست از هم متمایز کند اما جامهی عمل به آن نمیپوشاند.
دلیلش را میدانست، شاید هم نه
از کی سستی گریبانش را گرفته بود؟ خودش هم نمیدانست. گویی مدتی میشد که حاشیه نشینی را ترجیح میداد. حق اینجاست، باطل هم آنجاست، او هم بینشان حرکت میکرد. تلفیقی از این دو را در پیش میگرفت. نه این، نه آن. هم این، هم آن.
کاربری قوه تشخیصش در سالهای اخیر این بود که حق را ببیند، باطل راهم ببیند. بتواند تشخیص دهد، با همان چشمان سرد و بی روح چشم بر هر دوی آنها ببندد و در مسیری که خودش هم نمیدانست انتهایش چیست سردرگم تر از قبل به راهش ادامه دهد. به امید یافتن راهی که او را به سوی خود بخواند.
معتقد بود به عدد عالمیان راه برای وصال حق وجود دارد، برای او هم راهی وجود داشت. منحصر به فرد و مخصوص. از اینکه رنگ افراد را بر خود بگیرد بیزار بود. به حواشی برای مددجویی دست درازی نمیکرد. برهوت سردرگم کنندهاش را ترجیح میداد به تقلید از ظاهر اشخاصی که خود تکلیف خود را نمیدانستند.
#خود_نویس
