#مجله_مجازی_تازنده ایم_ رزمنده ایم
.......: مولوی دائماً غفلت ز گستاخی بود که برو تعظیم از دیده رود لا تؤاخذنا نسینا شد گواه که بود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
نماز شب
جنید را پس از مرگش در خواب دیدند، به او گفته شد خدا با تو چه کرد؟ گفت: اشارات عرفانی پرید، عبادات هلاک شد، دانشها غیب گشت، آداب کهنه گردید و به من سود نرساند جز چند رکعتی که در سحر اقامه نموده بودم.
محبت
خواص میگویند: محبت محو ارادتها و سوزانده شدن همه ی صفات و حاجات است.
در کون و مکان فاعل مختار یکیست
آرنده و دارنده ی اطوار یکیست
از روزن عقل اگر برون آری سر
روشن شودت کاین همه انوار یکیست
گویم
تا شمع قلندری بهایی افروخت
از رشته زنار دو صد خرقه بدوخت
دی پیر مغان گرفت تعلیم از او
و امروز دو صد مسئله مفتی آموخت
#کشکول شیخ بهاء
https://eitaa.com/zandahlm1357
هدایت شده از #مجله_مجازی_تازنده ایم_ رزمنده ایم
صفحه
من نهج البلاغه میخوانم
https://eitaa.com/zandahlm1357
🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
🌹#حکمت_شماره_195
و قال عليهالسلام
وَ قَدْ مَرَّ بِقَذَرٍ عَلَى مَزْبَلَةٍ:
هَذَا مَا بَخِلَ بِهِ الْبَاخِلُونَ.
وَ رُوِيَ فِي خَبَرٍ آخَرَ أَنَّهُ قَالَ:
هَذَا مَا كُنْتُمْ تَتَنَافَسُونَ فِيهِ بِالْأَمْسِ.
امام عليه السلام از كنار مزبلهاى گذشت، فرمود:
اين همان است كه بخيلان به آن بخل مىورزيدند.
و در روايت ديگرى چنين نقل شده كه امام عليه السلام پس از مشاهدۀ مزبله فرمود:
اين همان چيزى است كه ديروز شما بر سر تصاحب آن با هم رقابت داشتيد.
شرح و تفسير
امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه براى نهى انسانها از بخل به نكتهاى اشاره مىكند كه دقت در آن مىتواند انسان را از بخل باز دارد و آن اين است كه «امام عليه السلام از كنار مزبلهاى عبور كرد و فرمود:«اين همان است كه بخيلان به آن بخل مىورزيدند»؛ (وَ قَدْ مَرَّ بِقَذَرٍ عَلَى مَزْبَلَةٍ هَذَا مَا بَخِلَ بِهِ الْبَاخِلُونَ).
در روايت ديگرى چنين نقل شده كه امام عليه السلام پس از مشاهدۀ مزبله فرمود: اين همان چيزى است كه ديروز شما بر سر تصاحب آن با هم رقابت داشتيد»؛ (وَ رُوِيَ فِي خَبَرٍ آخَرَ أَنَّهُ قَالَ هَذَا مَا كُنْتُمْ تَتَنَافَسُونَ فِيهِ بِالْأَمْسِ).
انسان اگر به پايان امور بنگرد درباره آغاز آن تجديد نظر خواهد كرد؛ هنگامى كه ببيند لذيذترين و پاكيزهترين غذاها بعد از وارد شدن در بدن و جذب موادى از آن، تفالۀ آن به شكل گنديدهاى در مىآيد باور مىكند كه آنچه را به آن بخل ورزيده بود اشتباه بود.
نيز هنگامى كه انسان از كنار قبرستانى عبور كند كه گاه هنوز بوى تعفن بعضى از اجساد از آن به مشام مىرسد و ببيند پايان كار كجاست، يقين پيدا مىكند كه در زندگى مادى خود و روى آوردن به شهوات چقدر گرفتار خطا و اشتباه بوده است.
مرحوم شوشترى شعر فارسى جالبى در اين زمينه نقل كرده مىگويد:
عارفى روزيى به راهى مىگذشت واله و سرمست چون مى خوارگان ديد گورستان و مبرز ١ روبرو اينْش نعمت اينْش نعمت خوارگان
ابن ابىالحديد در شرح نهجالبلاغۀ خود حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله به اين مضمون نقل كرده است كه به «ضحاك بن سفيان كلابى» فرمود:
«أَ لَسْتَ تُؤتي بِطَعامِكَ وَ قَدْ قَزَحَ وَ مَلَحَ ثُمَّ تَشْرِب عَلَيْهِ اللَّبَنَ وَ الْماءَ ؛آيا غذاى خود را جالب و گوارا نمىخورى سپس روى شير آن يا آب مىنوشى» عرض كرد: آرى.
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:«عاقبت آن به كجا مىرسد؟ او مؤدبانه در جواب گفت: اى رسول خدا! همانگونه كه مىدانى. حضرت فرمود:
«إنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ ضَرَبَ مَثَلَ الدُّنْيا بِما يَصيرُ إلَيْهِ طَعامُ ابْنُ آدَمَ ؛خداوند دنيا را به آنچه غذاى انسان سرانجام به آن منته مىشود تشبيه كرده است».
سپس مىافزايد: بعضى از مفسران آيۀ شريفۀ «فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى طَعامِهِ» ٢ را اشاره به اين موضوع «نيز» دانستهاند. ٣
اولياء الله براى تشريح حقارت دنيا از انواع بيانات و تعبيرات استفاده كردهاند.
مرحوم علامۀ مجلسى در بحار الانوار در حديثى از امام صادق عليه السلام نقل مىكند كه به يكى از ياران خود به نام «حفص بن غياث» فرمود:
«ما منزلة لدنيا بنفسى الا بمنزلة الميتة اذا اضطررت اليها اكلت منها ؛دنيا در نزد من به منزلۀ ميتة است كه هنگامى كه مضطر شوم از آن بهره مىگيرم». سپس افزود:
«يا حَفْصَ! إنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلِمَ مَا الْعِبادُ عامِلُونَ وَ إلى ما هُمْ صائِرُونَ فَحَلِمَ عَنْهُمْ عَنْدَ أعْمالِهِمُ السَّيئَةِ ... ثُمَّ تَلا قَوْلُهُ: «تِلْكَ الدّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»
وَ جَعَلَ يَبْكي وَ يَقُولُ: ذَهَبَ وَ اللّهِ الْامانِىُّ عِنْدَ هذِهِ الْآيَةِ ؛خداوند تبارك و تعالى مىداند بندگان چه اعمالى انجام مىدهند و پايان كارشان به كجا مىرسد؛ اما هنگامى كه گناهى انجام مىدهند حلم مىكند (و فوراً آنها را مجازات نمىنمايد) سپس آيۀ شريفۀ ٨٣ سورۀ «قصص» را تلاوت فرمود:«آن سراى آخرت را (تنها) كه براى كسانى قرار مىدهيم كه ارادۀ برترىجويى و در زمين و فساد را ندارند و عاقبت نيك براى پرهيزگاران است». آنگاه امام عليه السلام گريه كرد و فرمود: به خدا سوگند با وجود اين آيه تمام آرزوها بر باد رفته است.(آرزوى نجات و رسيدن به بهشت برين آرزوى مشكلى است)». ١
در روايت معروف امام مجتبى عليه السلام خطاب به «جنادة بن ابىامية» در آخرين ساعات عمر مباركش نيز آمده است كه به او فرمود:
«أنْزِلِ الدُّنْيا بِمَنْزِلَةِ الْمَيْتَةِ خُذْ مِنْها ما يَكْفيكَ فَإنْ كانَ ذلِكَ حَلالاً كُنْتَ قَدْ زَهَّدْتَ فيها وَ إنْ كانَ حَراماً لَمْ يَكُنْ فِيهِ وِزْرٌ فَأخَذْتَ كَما أخَذْتَ مِنَ الْمَيْتَةِ وَ إنْ كانَ الْعِتابُ فَإنَّ الْعِتابَ يَسيرٌ ؛دنيا را به منزلۀ ميته فرض كن و از آن به مقدار نيازت برگير كه اگر حلال باشد زهد پيشه كردهاى و اگر حرام باشد گناهى در آن نيست، زيرا به مقدار خوردن مردار برگرفتهاى و اگر عتابى (از سوى خداوند) در آن باشد عتاب آسان و اندكى است». ٢
البته هدف از تمام اين تعبيرات باز داشتن انسانها از دنياپرستى و غرق شدن در لذات مادى و آلوده شدن به انواع محرمات و مسابقه دادن در جلب متاع دنياست و گرنه مىدانيم تحصيل مال و ثروت به اندازهاى كه
انسان بىنياز از ديگران شود و آبرومندانه زندگى كند از امورى است كه اسلام بر آن تأكيد نموده است.