فصل دهم: آداب چراغ افروختن و خانه خریدن در احادیث معتبره از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: چراغ‌ها را در شب خاموش کنید که آن فاسقک، یعنی موش، فتیله را نکشد که آتش در خانه اندازد. از حضرت صادق علیه السلام منقول است: چهار چیز است که ضایع می‌شوند و کسی به آن‌ها منتفع نمی شود؛ یکی چراغ در ماهتاب روشن کردن. در حدیث دیگر از امیر المؤمنین علیه السلام منقول است: پنج چیز است که ضایع می‌شوند؛ چراغی که در آفتاب روشن کنند، روغن ضایع می‌شود و از روشنایی اش منتفع نمی توان شد. و بارانی که بر زمین شوره زار ببارد باران ضایع می‌شود و از زمین نفعی عاید نمی شود. و طعامی که شخصی در آن تکلف کند و نزد کسی بیاورد که او سیر باشد و منتفع نشود. و زن خوش رویی را که عروس کنند و برای شوهر عنین ببرند. و نیکی ای که به شخصی بکنند که شکر نکند. در حدیث دیگر از حضرت صادق علیه السلام منقول است: چراغ روشن کردن پیش از غروب آفتاب، پریشانی را برطرف و روزی را زیاد می‌کند. در حدیث معتبر از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: کراهت دارد که شخصی داخل خانه تاریک شود مگر آن که در پیش روی او چراغی یا آتشی افروخته باشد. از حضرت صادق علیه السلام منقول است: چون چراغ را به اندرون خانه بیاورند، این دعا بخوان: «اَللَّهُمَّ اجْعَلْ لَنا نُوراً نَمْشی بِهِ فِی النّاسِ وَلا تَحْرِمْنا نُورَکَ یَوْمَ نَلْقاکَ واجْعَلْ لَنا نُوراً اِنَّک نُورٌ لا الهَ اِلّا اَنْتَ»؛ و چون چراغ خاموش کنند این دعا بخوان: «اَللَّهُمَّ اَخْرِجْنا مِنَ الظُّلُماتِ اِلَی النُّورِ». در احادیث معتبره از حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم منقول است: هرکه خانه ای بخرد، سنّت است که ولیمه و مهمانی بکند. در حدیث معتبر دیگر از آن حضرت منقول است: هرکه خانه بسازد پس گوسفند فربه ای بکشد و گوشتش را به مردم پریشانِ فقیر بخوراند، پس بگوید: «اَللَّهُمَّ اَذحِرْ عَنِّی مَرَدَةَ الْجِنَّ وَالاِنْسَ وَالشَّیاطینَ وَبارِکْ لی فی بَنائی» حق تعالی دفع ضرر متمردان جن و انس و شیاطین از او بکند و آن خانه ساختن را برای او مبارک گرداند. حلیة_المتقین #https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه اتاق مشاور .......: @zandahlm1357

#زودرنج_بودن سلام علیکم. ممنون و خداقوت.. بنده ۲۳ سالمه، دو بچه ی ۶ و ۱ ساله دارم. الحمدالله اززندگی و همسرم هم خیییییییلی راضی هستم. فقط مشکل خودم هستم، خیلی آدم زودرنج، کم حوصله،عجول، خجالتی وازهمه بدتر زودازکوره درمیرم و اعتمادبه نفسمم خیلی پایینه، اصلا خودم رو قبول ندارم با کسی که میخوام حرف بزنم هول میشم، خیلی هم استرسی هستم.قدرت انتخاب هم اصلا ندارم یعنی بخوام یه روسری بخرم کلی با خودم کلنجارمیرم، میگم نخرم بگن قشنگ نیست. همیشه میخوام مردم رو ازخودم راضی نگهدارم.😔😔حالمم طوری که حدوسط نداره یا خیلی خوشحالم یا ناراحت.ازبچگی همینطوربودم حتی سرکلاس نمیتونستم انشا بخونم، الان که مدیریت زندگی افتاده سرم خیلی به مشکل برخوردم. درعوض همسرم خیلی آدم کاملی هستن. ازخودم خجالت میکشم.. ممنون میشم اگه راهنماییم کنید 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

#زودرنج_بودن 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

#آمادگی_برای_ازدواج سلام استاد من۲۱سالم هست،طلبه سطح۲هستم،خیلی استرس دارم برای ازدواج،نمیدونم که آمادگی اش رو دارم یا خیر با خودم میگم،شاید جهل مرکب داشته باشم که آمادگی اش رو دارم،نکنه وارد زندگی بشم کم بیارم لطفا راهنمایی ام کنید ممنون 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

#آمادگی_برای_ازدواج 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

#داشتن_وابستگی_به_خانواده سلام خسته نباشین،استاد به تازگی برای من خواستگاری آمده که قصد دارن توی شهر دیگه زندگی کنن یعنی کارشون ایجاب میکنه،ولی من اصلا دوست ندارم در شهر دیگه ای زندگی کنم ،و اطرافیان من را به خاطر نرفتن به شهر دیگه سرزنش میکنن، میتونم بگم به خانواده ام وابسته ام ،و نمیخوام اگه ازدواج کردم این وابستگی باعث تلخ شدن زندگیم بشه این طرز فکرم که دوست ندارم برم شهر دیگه اشتباهه؟ میشه راهنماییم کنین ببخشید اگه طرز نگاه طرف خوشم نیومد باید چه کنم؟ 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

#داشتن_وابستگی_به_خانواده 🌸 پاسخ استاد پوراحمد #روانشناسی_اسلامی_خانواده

داستان شب @zandahlm1357

📖 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت دویست و شصت و سوم می‌دیدم نفس مجیدم به شماره افتاده و دیگر نمی‌دانست چه بگوید که حاج آقا دست چپ مجید را با هر دو دستش گرفت و با لحنی غرق عشق و محبت، برایش سنگ تمام گذاشت: «پسرم! من برای شما کاری نکردم، امشب متعلق به باب‌الحوائج، حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السلام)! همه ما امشب مهمون ایشونیم! سند این خونه رو هم امشب خود آقا به اسمت زد. من چی کاره‌ام؟!!!» به نیمرخ سیمای مجید نگاه کردم و دیدم آسمان دلش به عشق امامش طوفانی شده که پیشانی بلندش از بارش عرق شرم نَم زده و دستانش آشکارا می‌لرزید. شاید حاج آقا خبر نداشت، ولی من می‌دانستم که یک سمت پیشانی‌اش به حمایت از حرمت حرم سامرا شکست و سمت دیگر صورت و بدنش به عشق جان جواد‌الائمه (علیه‌السلام)، غرق زخم و جراحت شده تا امشب چنین ناز شصت کریمانه‌ای از دست با برکت اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیهم‌اجمعین) بگیرد. حاج آقا متوجه شده بود من و مجید همچنان معذب هستیم که به ساک دستی‌مان نگاهی کرد و به شوخی پرسید: «چرا انقدر سبک بال اومدید؟» مجید کمی خودش را جمع و جور کرد و هنوز از پرده خجالت بیرون نیامده بود که با صدایی گرفته جواب داد: «این ساک فقط چند دست لباس و وسایل شخصیه. وسایل‌مون رو گذاشتیم تو انبار همون خونه‌ای که قبلاً زندگی می‌کردیم.» و حاج آقا با خوشرویی دنبال حرف مجید را گرفت: «خُب پس امشب مهمون خونه ما باشید! چون اون ساختمون خالیه، فقط یه موکت داره. هر وقت اسباب خودتون رو اُوردید، تشریف ببرید اون طرف!» که همسرش با صدایی آهسته تذکر داد: «آسید احمد! چرا این بنده خداها رو انقدر سرِ پا نگه می‌داری؟» و بعد با خوش‌زبانی رو به من و مجید کرد: «بفرمایید! بفرمایید داخل!» که بلاخره جرأت کردیم تا از میان گلستان این حیاط گذشته و در میان تعارف گرم و بی‌ریای صاحبخانه وارد ساختمان شویم. خانه‌ای با فضایی مطبوع و خنک که عطر برنج و خورشت قرمه سبزی آماده، در همه جایش پیچیده بود و دلم را می‌بُرد. اتاق هال و پذیرایی نسبتاً بزرگی پیش رویمان بود که با فرشی ساده پوشیده شده و دور تا دور اتاق، پشتی‌های کوچکی برای نشستن میهمانان تعبیه شده بود. در خانه‌ای به این زیبایی و دل‌انگیزی، خبری از تجمل نبود و همه اسباب اتاق، همین فرش و پشتی بود و البته چند قاب بزرگ و کوچک با طرح کعبه و کربلا و اسماء الهی که روی دیوار نصب شده بودند. حاج آقا، مجید را با خودش به ساختمان کناری بُرد تا آنجا را نشانش دهد و من در همین ساختمان پیش حاج خانم و دخترش ماندم. دختر جوان با چادر سپیدی که به سر کرده و فقط نیمی از صورتش پیدا بود، به رویم لبخند می‌زد تا دلم به نگاه خواهرانه‌اش خوش شود. حاج خانم هم با خوشرویی تعارفم کرد تا بنشینم، ولی همین که نگاهش به صورتم افتاد، عطر لبخند از چهره‌اش پرید و با نگرانی سؤال کرد: «دخترم! حالت خوبه؟ چرا رنگت انقدر پریده؟» سرم را پایین انداختم که حقیقتاً حالم خوب نبود و از شدت ضعف و گرسنگی، دوباره حالت تهوع و سرگیجه گرفته بودم. دستش را از زیر چادر ضخیمش بیرون آورد، با سرانگشتان مهربانش صورتم را بالا آورد و مستقیم به چشمانم نگاه کرد. در برابر نگاه مادرانه‌اش، پای دلم لرزید و اشک در چشمانم جمع شد که بیشتر نگرانش کردم و با دلواپسی پاپیچم شد: «چیه مادر جون؟ چرا گریه می‌کنی؟» حالا دختر جوان هم نگرانم شده بود که به سمتم آمد و نگاهم می‌کرد تا بفهمد چه چیزی ناراحتم کرده که با صدایی آهسته بهانه آوردم: «چیزی نیس، حالم خوبه.» ولی حاج خانم با تجربه‌تر از آنی بود که با دیدن صورت رنگ پریده و چشمان گود افتاده‌ام، فریب این پاسخ ساده را بخورد که باز اصرار کرد: «دخترم! با من راحت باش! منم مثل مادرت می‌مونم! به من بگو شاید بتونم کمکت کنم!» و آنچنان مهربان نگاهم می‌کرد و قلبش برایم به تپش افتاده بود که نتوانستم در برابرش مقاومت کنم که بغضم شکست و جراحت قلبم را میان گریه نشانش دادم: «یه هفته پیش بچه‌ام از بین رفت...» و حالا برای نخستین بار بعد از از دست رفتن حوریه، فرصتی به دست دلم افتاده بود تا برای بانویی دردِ دل کنم که در برابر نگاه نگران‌شان، ناله زدم: «بچه‌ام دختر بود، تو هشت ماه بودم، ولی مرده به دنیا اومد...» دختر جوان از تلخی سرنوشت کودکم، لب به دندان گزید و چشمان درشت و مهربان حاج خانم از اشک پُر شد و چه خوب فهمید به آغوشی مادرانه نیاز دارم که هر دو دستش را به سمتم گشود تا خودم را میان دستانش رها کنم و من چقدر در حسرت این دلداری‌های بی‌ریا، پَر پَر زده بودم که خودم را در آغوشش انداختم و بار دیگر هجوم گریه، گلویم را پُر کرد. https://eitaa.com/zandahlm1357