حج حج يك آبشار جاري و يك شط عظيم شستشوي معنوي و روحي است. حج مظهر توحيد، و كعبه خانه ي توحيد است. حج مي‌تواند دلبستگيهاي اسارت آفرين را از دلها بشويد. حج برترين جايگاه برائت از مشركين شناخته شده است. فرياد برائت مسلمانان در حج، فرياد برائت از استكبار جهاني است. حج مي‌تواند روح توحيد را در دلها زنده كند. كساني كه به حج مي‌روند و مي‌آيند واقعاً بايد مثل كساني باشند كه «يوم ولدته امّه»؛ پاكيزه ي پاكيزه شده باشند. #کلمات قصار نویسنده ؛آیت الله العظمی سید علی خامنه ای(دام ظله) https://eitaa.com/zandahlm1357

بسم الله الرحمن الرحیم سوره #یونس آیه ۲۰: "وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرينَ   و مى‌گویند: چرا از جانب پروردگارش معجزه‌اى بر او فرستاده نمى‌شود؟ بگو: معجزات از امور غیبى هستند، و غیب در اختیار خدا است نه در اختیار من، پس منتظر باشید که من نیز با شما از منتظرانم." غیب یعنی آنچه هست ولی ما از بودنش بی‌خبریم. آنقدر که حتی حضورش در میان ما کم از معجزه ندارد. و معجزه؟ کار ما نیست. کار کسی است که غیب می‌داند. چه کسی داناتر از خالق غیب؟ چه خوش خیال است انسان اگر گمان کند می‌تواند معجزه را از غیب سفارش دهد.‌ غیبی که حتی بی اذن حق در اختیار پیامبر (ص) یا امامش نیست. آدمی اگر خواهان غیب است. ابتدا باید پنهان دلش را جای خدا کند. که او غیب ما را می‌داند و منتظر است تا مَحرَم آخرین غایب شویم. بد نیست که عالم غیب و غایبش بیشتر از نادان به غیب منتظرند؟ پس اشتیاق دانستن کجاست؟ پس اشتیاق آمدنش چه؟ #سلام_برآن_غایب_منتظر💚 #اللهم_عجل_لولیک_الفرج

🎵 تلاوت جزء 13 قرآن کریم با صدای استاد معتز آقایی (تند خوانی)

دعای عهد تصویری https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

شود. #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: هجوم گرگ بيم بر جان آهو سرباز كه تكه نان را در ماست فرو مى برد، به مرد روستايى كه از دور به كاروانسرا آمده بود، نگاه كرد و گفت: « هيچ كس حرفم را باور نمى كند. » مرد روستايى كه مى كوشيد او را وادار كند تا سخن بگويد، گفت من حرفت را قبول مى كنم. حرف بزن، نمى خواهم بدون اين كه داستانى براى نوه هايم داشته باشم، به دهكده برگردم. » سرباز با احتياط دور وبرش را نگريست و آن گاه با صداى آهسته اى گفت: « فرمانده به ما دستور داده است كه درباره على بن موسى الرضا با كسى حرف نزنيم. فرمان داده است كه كور وكر باشيم. در اين مدّت چيزهاى عجيبى ديده ام. اگر برايت بگويم، حرفم را باور مى كنى؟ همه دوستانم خواب بودند؛ اما من خواب نبودم. باور كن! فقط خسته بودم. مى خواستم بخوابم كه ديدم آهويى نفس نفس زنان از دور دست آمد. فهميدم كه شكارچيان او را تعقيب مى كنند. امام هشتم براى نماز وضو مى گرفت. هنوز خورشيد غروب نكرده بود كه آهوى ماده نزديك او ايستاد. شايد بوى آبى را كه نزديك زمين مى ريخت، حس كرده بود. همان طور كه به او نگاه مى كردم، يك قدم جلو گداشتم. خواستم او را شكار كنم؛ اما سر جايم ميخكوب شدم. ديدم به طرف امام مى رود. چشمانش مى درخشيد. على بن موسى الرضا دستش را به طرف او دراز كرد. حيوان نزديك تر شد . چيز عجيبى است؛ مگر نه؟ او سر و گردن آهو را نوازش كرد و ظرف آب را نزدش گذاشت. حيوان نوشيد تا سيراب شد. بعد به لباس سپيد على بن موسى الرضا پناه برد. آيا ممكن است چنين چيزى در بيدارى اتّفاق بيفتد؟ » سربازى وارد كاروانسرا شد. به چهره همه با دقت نگاه كرد. چون چشمش به دوستش افتاد، گفت: « هنوز نشسته اى و دارى مى خورى؟ كاروان الآن راه مى افتد. عجله كن! » وقتى آن دو با هم بيرون رفتند، سرباز سخن گو به دوستش گفت: « در ميان اين همه آدم، ما وظيفه سختى داريم. انگار روز قيامت است. » ده‌ها هزار نفر كه از نيشابور و شهرهاى ديگر آمده بودند، چشم به كاروان داشتند. چشم‌ها خيره به شترى بود كه هودجى در آن قرار داشت. در آن، مردى نشسته بود كه دل‌ها به عشقش مى تپيد. آن جا، چشمه عشق و آرامش بود، تو گويى آن مرد دلى به سان ستاره اى بزرگ داشت كه پرتوافشانى مى كرد؛ پرتوهايى از گرما و مهربانى. برخى مى گريستند. اشك‌ها جارى بود؛ امام چرا؟ آيا اشك شوق بود و يا عشق بازگشت به گذشته پرفروغ؟ آيا ديدن على بن موسى الرضا به آن لباس سپيد ساده اش، با آن عمامه اى كه تنها تكه پارچه اى گلى، بدون مرواريد و يا سنگى گران بهاء بود، اشك آن‌ها را جارى مى ساخت؟ آيا مردم در سپيده دم، همان چهره اى را مى ديدند كه دويست سال پيش از آن، پروردگار فروفرستاده بود. كسى انگيزه اين اجتماع عظيم، اين اشك‌ها و اين عشق جوشان را درنمى يافت. بيست هزار نفر يا بيشتر، با دوات و قلم‌ها مهيا شده بودند. اراده اى مى خواست دل‌ها را گرد آورد. آن چهره گندم گون همچون ماه درخشنده اى از وراى ابرى بارانزا آشكار شد. بار ديگر موجى از گريه برخاست. مردى كه ده‌ها حديث را حفظ بود، بانگ برآورد: « اى مردم! ساكت باشيد و گوش دهيد. شايد پندى بشنويم كه باعث شود تا از دنيا دورى كنيم و به آخرت گرايش يابيم. » و او سخن آغاز كرد. شنيدم كه پدرم موسى بن جعفر (ع) مى گفت: از پدرم امام جعفر صادق (ع) شنيدم كه مى گفت: از پدرم امام محمّد باقر (ع) شنيدم كه مى گفت: از پدرم حضرت سجاد (ع) شنيدم كه مى گفت: از پدرم امام حسين (ع) شنيدم كه مى گفت: از پدرم امام على (ع) شنيدم كه مى گفت: « لا اله الاّ الله، دژ من است. كسى كه داخل قلعه من شود، از عذاب من در امان مى ماند. » ماه در وراى هودج پنهان شد. مردم از اين سند كه پيش از آن نشنيده بودند، حيرت كردند. يكى ار آنان زمزمه كرد: « اگر اين سندها را براى ديوانه اى بخوانند، بهبودى مى يابد. » (۸۰) ديگرى آرزو كرد: « كاش ثروتى داشتم و آن را با آب طلا مى نوشتم. » (۸۱) مسأله توحيد نمى تواند محور زندگى بزرگوارانه باشد؛ مگر اين كه بر پايه اى مستحكم بنيان نهاده شود. از اين رو، چهره مرد گندم گون آشكار شد تا حقيقت فراموش شده اى را اعلام كند. همان طور كه ناقه به سان زورقى آرام به حركت درمى آمد، او مى گفت: « با شرايطش! و من از شرايطش هستم! » اين واژگان مقدس، همچون تبر بودند؛ ويرانگر و سازنده؛ مانند تبر ابراهيم كه بت‌ها را ويران كرد تا كاخ توحيد را بسازد. هنگامى كه محمد از فراز كوه حرا فرود آمد، تنها يك چيز با خود داشت و آن، واژه « لا اله الاّ الله » بود. واژه اى كه بعدها بت هاى هبل، لات، عزّى و مناة را درهم شكست. لحظه اى كه كاروان قصد داشت نيشابور را ترك كند، او سخنى گفت كه مبانى مكاتب مرجئه و معتزله را در هم فروريخت و دانشمندان حديث، سرگردان شدند. امامت، عهدى خداوندى و امام، شرطى از شرايط توحيد حقيقى است. او ولايتش را از آسمان مى گيرد و نه زمين. كاروان رهسپار شد تا كلمات او براى زمينيان به پيامى آسمانى تبديل