💠 #مبانی_دعا 🎤 با توضیحات #استاد_احسان_عبادی 🎬 جلسه 50 👈ثلث آخر شب و نماز شب ❇️ 90 جلسه

✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍂🌺🍂 🌺 یا رب وَ رندان مست مِیخانت (یارب به مستان می خانه ات (قسمت میدهم)) وَ حق پرستان دِیْری دیوانت ) به حق پرستان شیدای دیوانه ات (قسمت میدهم) ) وَ یا رب یارب شُو زنده داران )به ندای یارب یارب شب زنده داران (قسمت میدهم) ) كزه ی سُز دل "آزیزم" دوعای بیماران (به سوز دل دعای بیماران (قسمت میدهم)) وَ آو دیده ی دل سُختََگانت (به اشك چشم دل سوختگانت (قسمت میدهم)) عشاق صادق دایم گریانت (عشاق صادق همیشه گریانت(قسمت میدهم)) آی وای امان های داد خُوا (ای وای، امان، هی داد خدایا) همسران دردم له سر تا و پا آلوده ی دردم (همنشین با دردم،ازسر تا به پا درد وجودم را گرفته) آی وای امان های داد خُوا مجنون سُخته ی بیاوان گردم (مجنون سوخته ی بیابان گردم) له عشق لیلی و بی كس مِردم (از عشق لیلی و در بی كسی مُردم) هجر دوس بردم وشرای مردن (دوری یارم را در لحظه مرگ احساس كردم) كس نمزانو دردم چه دردن (كسی نمیداند دردم چه دردیست) باد مرادت بدَر كمانه (باد مرادت را بر ما بفرست تا نار عشقم بده ی زبانه (تا آتش عشقم زبانه كشد) #حیرانعلی_شاه 🌺 🍂🌺🍂 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🆔 https://eitaa.com/zandahlm1357

🎬 #کلیپ «ظلم به #امام_زمان» 👤 استاد #عالی امام هادی علیه السلام ۲۵۷. بر شما باد به دعا و نیایش و دارا بودن حالت انتظار. بحار الانوار ۲۵۸. انتظار فرج، بهترین عمل شیعیان ما در دوران غیبت است. بحار الانوار https://eitaa.com/zandahlm1357

سلام لطفا #اندڪی_تأمل🇮🇷👇 eitaa.com/joinchat/3717922818Ca7721d8525

چه کسی گفت که در عالم بالاست بهشت؟ دل من دید همینجاست، همین تکه دنیاست بهشت ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ یا امام رضا! هیچ‌گاه شوق پروانه‌ بودن را از بال‌های شکسته‌ام نگیر! به گل وجودت قسم، چرخیدن به ضریح قدست تنها پناهی است که می‌توانم به امیدش پر‌های سوخته‌ام را راهی کنم. ♦ ♦ ♦ باید به پای عکس ضریحت بلند شد شوخی که نیست صحبت سلطان قلبهاست از هر طرف که رد بشوم باز خاطرم در گیر سمت و سوی خراسان قلبهاست ♦ ♦ ♦ یا رضا: می‌آیم با کوله بارم تا بگویمت که تمام دار و ندارم همین است. #امام_هشتم #امام رضا_علیه_السلام #امام_رئوف #امام_رضایی_ام https://www.instagram.com/p/CeL4EYZsxZL/?igshid=MDJmNzVkMjY=

لطفا در مورد توهین به امام رضا ساکت ننشین

.......: وي در اين موارد بيان مطلب را جوري انتخاب مي‌كند كه استقلال مكتب اهل بيت در گرايش به آن عقيده آشكار مي‌شود و گمان تبعيت از معتزله منتفي مي‌گردد. مثلاً در باب نفي رويت حق تعالي چنين مي‌گويد: «من گويم: همانا ديدن خداي سبحان به چشم، ممكن نمي گردد و بدين سخن، عقل گواهي مي‌دهد و قرآن بدان گويا و روايات از ائمه ي هدي در اين باب، متواتر است. و جمهور اهل امامت و همه ي متكلمان آنان بر اين سخن متفق اند، مگر يكي از آنان كه در اين باب از راه راست كناره گرفته، زيرا كه در تأويل روايات او را شبهه يي عارض گشته است. و معتزله همگي در اين باب با اهل امامت، موافق اند و نيز مرجئه و بسياري از خوارج و زيديه و گروه‌هايي از اهل حديث» (ص ۱۶۲ اوائل المقالات). در اين سخن، شيعه متكي به ادله ي معتبره ي خود يعني كتاب و سنت متواتر است علاوه بر اين كه دليل عقلي نيز بر آن دلالت مي‌كند پس نيازي به اين ندارد كه اين سخن را از معتزله يا ديگري اخذ كند، بلكه اين معتزله اند كه با اهل امامت در اين مسأله توافق كرده اند، و اين بيان بر مي‌تابد آن را كه معتزله در اين مسأله وام دار شيعه باشند. و باز در باب «علم خداي تعالي به اشياء پيش از وجود آن» چنين مي‌گويد: «من مي‌گويم كه خداي تعالي به هر آنچه كه وجود مي‌يابد، پيش از آن كه وجود يابد عالم است، و هيچ حادثي نيست مگر آن كه پيش از حدوثش بدان عالم است. و هيچ معلومي يا چيزي كه بتواند معلوم باشد نيست مگر آن كه او به حقيقت آن عالم است، و بر او - سبحانه - هيچ چيز در زمين و آسمان، پنهان نيست. و به اين سخن دلائل خرد و كتاب مسطور و روايات متواتر از آل رسول (ص) دلالت دارد، و اين مذهب همه ي اماميه است. و آنچه معتزله از هشام بن الحكم آورده اند كه وي بر خلاف اين سخن گفته است، ما از آن خبري نداريم، و عقيده ي ما آن است كه اين نقل، تهمتي است بدو از سوي ايشان و اشتباهي است از سوي كساني كه در اين نقل از آنان تقليد كرده و آن را به شيعه نسبت داده اند.... و در اين عقيده همه ي منسوبين به توحيد با ما همراه اند مگر جهم ابن صفوان از مجبره و هشام بن عمرو الفوطي از معتزله... » (ص ۶۰ - ۶۱) در اين جا نيز لحن سخن و استناد به حديث متواتر و قرآن و عقل، چنان است كه استقلال شيعه در منشأ استناد، كاملاً واضح مي‌گردد. گو اين كه معتزله همچون فرقه‌هاي ديگري نيز آن را پذيرفته اند. در بعضي موارد، شيعه و معتزله در بخشي از يك مسأله ي معروف با يكديگر موافق اند. مفيد در چنين مواردي نقطه تفارق ميان شيعه با معتزله يا با ديگر فرق را ذكر مي‌كند تا اتفاق در عنوان مسأله موجب اشتباه در جوانب آن نشود. مثلاً: شيعه و معتزله هر دو قائل به لطف و اصلح اند ولي مفيد در ذيل باب لطف براي آن كه در فهم مسأله اشتباهي رخ ندهد و شيعه، گردنگير اشتباه معتزله در اين باب نگردد، پس از بيان اصلح بلافاصله مي‌افزايد: «و من مي‌گويم كه آن لطفي كه اصحاب لطف لازم مي‌شمرند، تنها از باب جود و كرم خداوند لازم مي‌آيد، نه چنانكه (معتزله و ديگران) پنداشته اند عدل، چنين لطفي را (بر خدا) واجب مي‌سازد كه اگر نكند ظلم كرده است» (ص ۶۵). حتي در مواردي كه نظر شواذ از متكلمين شيعه با معتزله متفق گشته است، اصرار بر اين دارد كه آنان را به نام يا به اشاره ذكر كند تا نظر آن شاذ، به عنوان عقيده ي شيعه و به حساب مكتب تشيع تلقي نشود. مثلاً در مسأله ي عصمت، پس از آن كه نظر اماميه را در عصمت ائمه (عليهم السّلام) از صغاير و حتي از سهو و نسيان، ذكر مي‌كند، مي‌گويد: «و بر اين قرار است مذهب همه ي اماميه مگر آنكس كه از راه مستقيم آنان كناره گرفته و براي عقيده ي خود به ظواهر بعضي روايات تمسك كرده است كه باطن و تأويل آن بر خلاف رأي فاسد او است. و معتزله همگي در اين مسأله مخالف اند و بر ائمه گناهان كبيره و حتي ارتداد را ممكن مي‌شمرند» (ص ۷۴) كه گويا اشاره ي مفيد در اين سخن به شيخ صدوق رحمةاللَّه عليه است. در اين مثالها و در سراسر كتاب اوائل المقالات نقش برجسته ي شيخ مفيد در تحديد مكتب و در چهره مرزبان هوشيار و بي اغماضي كه با اصرار تمام بر آن است كه چهار چوب اعتقادي و كلامي شيعه را چنانكه پيرو آن با هيچ يك از فرق و نحل ديگر قابل اشتباه نباشد، ترسيم كند. #پیام‌های مقام معظم رهبری https://eitaa.com/zandahlm1357