🌹 چشمه آبگرم دیگِ رستم _ خراسان جنوبی چشمه آبگرم دیگ ‌رستم در خراسان جنوبی، چشمه‌ای از جنس سلامت است که به دلیل وجود املاح و حرارت بالای آب آن برای رفع دردهای رماتیسمی استفاده می‌شود. دمای آب این چشمه در محل جوشیدن بالاست، اما پس از طی ۲۰۰ متر گرمای خود را از دست می‌دهد و به استخری هدایت می‌شود که می‌توان در آن شنا کرد. در فاصله ۲۴۰ کیلومتری از طبس بعد از روستای نایبند و به فاصله ۱۰ کیلومتر به سمت راور، چشمه‌ای کوچک که در آن آبی سبز رنگ که حاوی گوگرد است جریان دارد. چشمه‌ای که به دلیل صدای جوشیدن آب در حفره‌های لابه‌لای سنگ‌های اتشفشانی و از زیر صخره‌های سنگی، انسان را به یاد دیگ جوش می‌اندازد که نام‌های اسطوره‌ای همچون سلیمان و جمشید و رستم را به خود گرفته است و اکنون بین مردم به چشمه دیگ ‌رستم معروف است. در نزدیکی این چشمه و در داخل کویر سطحی وسیع پوشیده از سنگ‌های آتشفشانی از نوع بازالت وجود دارد. در این منطقه آتشفشانی دیده نمی‌شود و این سنگ‌ها به دلیل جابه‌جایی گسل نایبند در اواخر دوران دوم زمین شناسی به بیرون پرتاب و در سطح وسیعی از زمین پراکنده شده است. https://eitaa.com/zandahlm1357

آستانه اشرفیه آستانه اشرفیه در ٣۵ کیلومتری رشت واقع است و فاصله آن تا شهر لاهیجان ٧ کیلومتر است. آستانه اشرفیه به سبب موقعیت جغرافیایی و عبور سپیدرود از میان آن، خاک حاصلخیزی داشته و به همین دلیل باغات کشاورزی در این شهر به وفور یافت می‌‌شود. بادام زمینی، ابریشم، برنج، چای و حبوبات از مهم‌ترین محصولات آستانه هستند. ۹۰ درصد بادام زمینی کشور در آستانه اشرفیه تولید می‌شود. https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه اولیاء الله .......: @zandahlm1357

.......: سالهای آخر عمر پر برکت پدر گرانقدرم رحمة الله علیه حدود دو سال قبل از وفات پدرم، کسالت شدیدی مرا عارض شد و پزشکان از مداوای بیماری من عاجز آمدند و از حیاتم قطع امید شد. پدرم که عجز طبیبان را دید، اندکی از تربت طاهر حضرت سید الشهداء ارواح العالمین له الفداء به کامم ریخت و خود از کنار بسترم دور شد. در آن حالت بیخودی و بیهوشی دیدم که به سوی آسمانها می‌روم و کسی که نوری سپید از او می‌تافت، بدرقه‌ام می‌کرد. چون مسافتی اوج گرفتیم، ناگهان، دیگری از سوی بالا فرود آمد و به آن نورانی سپید که همراه من می‌آمد، گفت: «دستور است که روح این شخص را به کالبدش بازگردانی، زیرا که به تربت حضرت سیدالشهداء علیه السلام، استشفا کرده اند. در آن هنگام دریافتم که مرده‌ام و این، روح من است که به جانب آسمان در حرکت است و به هر حال، همراه آندو شخص نورانی به زمین بازگشتم و از بیخودی، به خود آمدم و با شگفتی دیدم که در من، اثری از بیماری نیست، لیکن همه اطرافیانم به شدت منقلب و پریشانند. پس از چند روز، هنگامی که در خدمت پدرم به شهر می‌رفتیم، واقعه را حضورشان عرض کردم. فرمودند: «مقدر بود که یکی از ما دو نفر از جهان برویم و اگر تو میرفتی، من پانزده سال دیگر عمر می‌کردم و چون مقصد و مطلوب من از حیات در این دنیا جز خدمت به خلق خدا نیست، ترجیح دادم که خود رخت بربندم و تو که جوانی و به خواست خداوند، مدتی دراز تر در جهان خواهی زیست، زنده بمانی. این بدان که من مرگ را برای خود و حیات را برای تو خواستم، تا آنکه در طول زندگی، پیوسته با قصد قربت، به مردم خدمت کنی و هر گاه در این کار مسامحه و غفلت ورزی، سال آخرت عمرت خواهد بود. یکسال قبل از وفات پدرم، شبی در عالم رویا مشاهده کردم که حدود عصر است و من از شهر خارج شده‌ام و به طرف قریه نخودک می‌روم که آفتاب ناگهان غروب کرد و در من اضطرابی پدید آمد. این اضطراب دو علت داشت: اول، تاریکی هوا، دوم آنکه نمی دانستم به پدرم چگونه پاسخ دهم، زیرا ایشان فرموده بودند که همیشه قبل از غروب آفتاب در منزل باش، و قبول نخواهند کرد اگر بگویم که آفتاب ناگهان غروب کرده است. در این اضطراب و اندیشه بودم که ناگهان خورشید از مغرب طلوع کرد و به قدر یک نیزه بالا آمد. مقداری که راه آمدم متوجه شدم که کارد بزرگی در دست من است و سگ بزرگی مرا تعقیب می‌کند. ناگهان پیری نسبتا بلند بالا پدیدار گشت و کارد را از دست من گرفت و با یکدست سگ را نگاه داشت و با دست دیگر سر او را از تن جدا کرد، بی آنکه کارد به خون آلوده شود. آنگاه کارد را به من ردکرد و فرمود: بابا آیا کار دیگری داری؟ عرض کردم: خیر، تشکر نمودم، و پیر ناگهان ناپدید شد. بامداد، خواب را خدمت پدرم عرض کردم. ایشان چند دقیقه تأمل کردند و سپس پرسیدند: آیا متوجه نشدی آن پیر که بود؟ عرض کردم: خیر. فرمودند: او شیخ عطار بود. آنگاه فرمودند: امسال سال آخر عمر ما است، و تو بعد از من زحمت و ناراحتی بسیار خواهی دید، بگو چه خواهی کرد؟ عرض کردم: به خداوند پناه می‌برم. پس از دو ماه یک روز که در خدمت ایشان به شهر می‌رفتیم؛ فرمودند: امروز عصر بعد از آنکه به خانه بازگشتیم، من مریض خواهم شده و همین مرض مقدمه فوت من خواهد بود. همانطور که فرموده بودند، عصر همان روز به محض ورود به منزل به تهوع دچار و بیمار شدند. در این اثناء تسبیح عقیقی داشتند که گم شد. فرمودند: مفقود شدن تسبیح علامت مرگ ما است. اگر یافت شود بهبود خواهم یافت ولی هر چه جستجو کردیم تسبیح را نیافتیم تا آنکه یکماه بعد در اطاق مسکونی ایشان پیدا شد و به دنبال آن حال ایشان کمی بهبود یافت. اما مجددآ تسبیح مزبورگم شد و دیگر هرگز یافت نشد. کسالت ایشان مجدد شدت یافت و حدود چهار ماه در بستر بودند. در این مدت ایشان شرحی مفصل از حالات خود، از آغاز تا پایان و از احوال اساتید و بزرگانی که محضرشان را درک کرده بودند برای من نقل فرمودند. مدتها بود که پدرم بنا به مقتضیاتی در شهر مشهد سکونت نداشتند و معمولا در حومه شهر، ابتدا در ده نخود و سپس در ده سمزقند ساکن بودیم. روزی در ایام کسالت ایشان که من برای درس بشهر رفته بودم هنگام ظهر بوسیله شخصی احضارم نمودند و فرمودند امروز روح از جسدم پرواز کرد و به حضور حضرت ثامن الائمه (علیه السلام) تشرف حاصل کردم و دیدم که استادم مرحوم حاج محمد صادق تخت پولادی هم شرف حضور دارد. از او درخواست کردم از امام (علیه السلام) استدعا کند اجازه فرمایند که برای ابراز وصایای خود روحم بار دیگر به کالبدم باز گردد. اما رخصت فرمودند. اکنون، پسرم، باید که مراقب حال من باشی و به شهر باز نگردی. خلاصه آنکه به کوشش طبیبان، حال پدرم بهبود پذیرفت اما آن مرد جلیل القدر در برابر شادمانی طبیب معالج خود فرمود: بهبود من شادمانی ندارد زیرا که ما رفتنی شده ایم. پزشک پرسید: پس تکلیف چیست؟ فرمود تکلیف شما این است که تا من در قید حیاتم به تدابیر پزشکی ادام

ه بدهید و من نیز آنچه دستور شما باشد تمکین کنم. تا واپسین ساعات عمر ایشان همین روش برقرار بود. در این اوقات نیز پدرم، مانند سالهای دیگر حیاتش، همه شب تا بامداد بیدار میماند و گاهگاه در دل شبها این دو بیت را ترنم میکرد: زمانه بر سر جنگ است یا علی مددی کمک زغیر تو ننگ است یا علی گشاد کار دو عالم به یک اشاره توست به کار ما چه درنگ است یا علی مددی به دستور پزشکان معالج، پدرم به بیمارستان «منتصریه» مشهد انتقال یافت و در آنجا بستری گردید. به خاطر دارم روزی در راه بیمارستان، چشمم به درشکهای افتاد که در آن مردی و زنی بی حجاب نشسته بودند. چون به خدمت پدر رفتم، فرمود: دیگر رفتن ما نزدیکست، اما تو چرا چشم خود را حفظ نکردی؟ عرض کردم: بعمد خطایی مرتکب نشدم. فرمود: می‌دانم ولی تو که در خیابان جویای کسی نبودی، پس چرا چشم به داخل درشکه انداختی که نگاهت به نامحرمی تصادف کند. امیرالمؤمنین علیه السلام فرموده است: النظرة سهم مسموم من سهام الشیطان. تیر زهر آلود و قلب آدمی کاش مادر مر مرا ناز دامی * * * هر نظر ناو کیست زهر آلود که ز شست و کمان ابلیس است دیدن زلف و خال نامحرم دانه کید و دام ابلیس است پس از آن فرمود: دیشب، در عالم رؤیا، مرحوم حاج شیخ عباس محدث قمی را دیدم که می‌گفت: بیا که ما در انتظار توایم. روز دیگر به رئیس بیمارستان فرمود: مرگ من نزدیک است و اگر فوت من در این بیمارستان اتفاق افتد، ازدحام مردم، نظم اینجا را درهم خواهد ریخت، لذا مصمم شده‌ام که از بیمارستان به خانه روم و اصرار رئیس در نگهداشتن ایشان سودی نبخشید و بالاخره به منزل یکی از ارادتمندان خود، آقای حاج عبدالحمید مولوی منتقل و بستری شدند و یکماه آخر عمر را در منزل ایشان بستری بودند. تا آنکه دعوت حق را لبیک اجابت گفتند. #نشان از بی نشانها...... شیخ حسنعلی اصفهانی https://eitaa.com/zandahlm1357

#شمس_الشموس 🍃 همه را تو دست گيری همه را تو می پذيری چـه امـير شهـر بـاشد چـه فقيـر روستـايـی #السلام_علیک_یا_علی_بن_موسی_الرضا #_امام_رضاییم https://eitaa.com/zandahlm1357

شبی انس با قران ..... @zandahlm1357

🎁🎉🎁🎉🎁🎉🎁🎉🎁 #لالایی_خدا ۲۵۵ #سوره_نساء آيات ۱۸_۱۷ قابل توجه اعضاء محترم این مجموعه از فایلها تاریخشون به روز نیست

داستان شب @zandahlm1357

ادامه داستان يک فنجان چاي با خدا 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇 قسمت شصت وهشت: نمیدانم چقدر گذشت.. چند ساعت؟؟ یا چند روز؟؟ اما اولین دریافتیِ حسی ام، بویِ تندِ ضدعفونی کننده ی بیمارستان بود و نوری شدید که به ضربش، جمع میشد پلکهایِ سنگینم. و صدایی که آشنا بود.. آشنایی از جنسِ چایِ شیرین با طعم خدا.. باز هم قرآن میخواند.. قرآنی که در نا خودآگاهم،نُت شد و بر موسیقاییِ خداپرستیم نشست.. در لجبازیِ با دیدن و ندیدن، تماشا پیروز شد. خودش بود. حسام. قرآن به دست، رویِ ویلچر با لباسِ بیمارانِ بیمارستان.. لبخند زدم. خوشحال بودم که حالش خوب است، هم خودش، هم صدایش.. باز دلم جایِ خالیِ دانیال را فریاد زد. صدایم پر خش بود و مشت شده ( دا.. دانیال کجاست؟) تعجب زده، نگاهم کرد، اما تند چشمانش را دزدید.. راستی چشمانش چه رنگی بود؟؟هرگز فرصت شناساییش را نمیداد این جوانِ با حیا.. لبخند به لب قرآنش را بوسید و روی میز گذاشت ( الحمدالله به هوش اومدین.. دیگه نگرانمون کرده بودین.. مونده بودم که جوابِ دانیالو چی بدم؟؟) با موجی بریده دوباره سوالم را تکرار کردم و او با تبسم سرش را تکان داد (همه ی خواهرا اینجورین یا شما زیادی اون تحفه رو دوست دارین؟؟ آخه مشکل اینجاست که هر چی نگاه میکنم میبینم که چیزی واسه دوست داشتن نداره.. نه تیپی.. نه قیافه ایی.. نه هنری.. از همه مهمتر، نه عقلی..) دوست داشتم بخندم. دانیال من همه چیز داشت.تیپ، قیافه، هنر، عقل و بهترین مهربانی هایِ برادرانه یِ دنیا.. صندلی اش را به سمت پنجره هل داد. پرده را کنار زد ( ایران نیست..) نگران به صورتِ ریش دارش خیره شدم. ( اما اصلا نگران نباشید.. جاش امنه.. من تمام ماجرا رو براتون تعریف میکنم.. ) مردی چاق و میانسال وارد اتاق داشت ( آقا سید، میشه بفرمایید من و همکارام چه گناهی کردیم که تو بیمارِ این بیمارستانی؟؟ ) حسام با لبهایی جمع شده از شدت خنده، دست در جیبش کرد و موزی درآورد ( عه.. نبینم عصبانی باشیا.. موز بخور.. حرص نخور.. لاغر میشی، میمونی رو دستمون..) این جوان در کنارِ داشتنِ خدا، طبع شوخ هم داشت؟؟ خدا و شوخ طبعی منافات نداشتند؟ پرستار سری تکان داد (بیا برو بچه سید.. مادرت در به در داره دنبالت میگرده.. آخه مریضم انقدر سِرتِق؟؟ بری که دیگه اینورا پیدات نشه..) حسام خندید ( آمینشو بلند بگو..) سرش را پایین انداخت و با صدایی پر متانت مرا خطاب قرار داد (سارا خانووم. الان تازه بهوش اومدین. فردا با اجازه پزشکتون میامو کلِ ماجرا رو براتون تعریف میکنم.. فعلا یا علی..) نام علی غریب ترین، اسم به گوشم بود.. چون تا وقتی پدر بود به زبان آوردنش در خانه، فرقی با هنجارشکنی نداشت.. دو پرستار زن وارد اتاق شدند و حسام کَل کَل کنان با آن پرستار چاق از اتاق خارج شد. و من خوابِ زمستانی را به انتظار کشیدن تا فردا ترجیح میدادم.. ادامه دارد.. رمان های عاشقانه مذهبی بامــــاهمـــراه باشــید🌹https://eitaa.com/zandahlm1357

💠 #مبانی_دعا 🎤 با توضیحات #استاد_احسان_عبادی 🎬 جلسه 51 👈اهمیت بین الطلوعین ❇️ 90 جلسه

✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍂🌺🍂 🌺 حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی گر سوی مستان می‌روی مستانه شو مستانه شو 🎶🎶🎶🎶🎶🎶 ای لولی بربط زن تو مستتری یا من ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه #مولوی 🌺 🍂🌺🍂 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: ۲۵۹. بدانید که غیبت فرزندم به قدری طولانی می‌شود که مردم در شک واقع می‌شوند؛ مگر افرادی که خدا ایمانشان را نگه داری کند. بحار الانوار ۲۶۰ مِثل او دراین امّت، مِثل خضر و مَثَلش مَثل ذی القرنین است. کمال الدین https://eitaa.com/zandahlm1357

سلام لطفا #اندڪی_تأمل🇮🇷👇 eitaa.com/joinchat/3717922818Ca7721d8525

.......: همين هدف در كتابهاي ديگري نيز تعقيب شده است، اگر چه با روشهاي تقريباً متفاوتي. مثلاً در «الحكايات» كه بخش عمده ي آن مصروف رد عقايد معتزله در عناوين مختلف كلامي است، فصلي باز شده است زير عنوان «اتهام التشبيه» كه در آن، راوي حكايات - كه گويا سيد مرتضي است - چنين مي‌گويد كه: «معتزله، اسلاف ما را متهم به تشبيه كرده اند و حتي برخي از اهل حديث از اماميه نيز اين سخن را از آنان پذيرفته و مدعي شده اند كه ما عقيده ي نفي تشبيه را از معتزله گرفته ايم... » آنگاه از شيخ مفيد (ره) درخواست مي‌كند كه حديثي روايت كند كه اين تهمت را باطل سازد. مفيد در پاسخ پس از آن كه درباره ي سابقه و ريشه ي اين تهمت قدري سخن مي‌گويد و روايات وارده از اهل بيت (ع) در رد تشبيه را بيش از حد احصاء قلمداد مي‌كند حديثي در اين باره از حضرت ابي عبداللَّه (ع) نقل مي‌كند، آنگاه مي‌گويد: «اين سخن ابي عبداللَّه (عليه السّلام) است، حالا چطور ممكن است كه ما اين را از معتزله گرفته باشيم؟! مگر اين كه گوينده ي اين حرف در دينداري ضعيف باشد. (الحكايات ص ۷۹ - ۸۱) اين كه شيخ بزرگوار با اين اهتمام، تهمت تشبيه و جبر و رؤيت را از عقايد شيعه نفي مي‌كند خود مصداق بارز ديگري است از مرزباني شيخ مفيد و تثبيت هويت مستقل مكتب اهل بيت (ع) كه عنوان بحث كنوني ما است. با توجه به آنچه مفيد در كتاب اوائل المقالات و ساير كتب كلامي اش مانند: تصحيح الاعتقاد و الفصول المختارة و غيرها در بيان عقايد تشيع و بيان فارق ميان آن و عقايد ديگر نحله‌هاي كلامي و مخصوصاً مكتب اعتزال، افاده كرده است مي‌توان گفت كه وي در صدد آن بوده است كه يك نظام فكري، منسجم و داراي حدود و ثغور روشن و مشخص براي تشيع ارائه دهد. شك نيست كه نقطه ي شاخص و متمايز كننده در اين نظام فكري، مسأله ي امامت است بدين معني كه هيچ نخله ي ديگري در اين مسأله با شيعه شريك نيست و مناط در نسبت دادن فرد يا جماعتي به مذهب شيعه اعتقاد به اين مسأله است. درست است كه شيعه در بسياري ديگر از اعتقاداتش نيز با وجود شباهت در عنوان مسأله با فرقهاي ديگر - مانند توحيد و عدل و صفات و امثال آن - در روح و معنا يا در برخي از فروع و جزئيات داراي اختلافات عمده يي با آن فرق است، ولي در مسأله ي امامت، تمايز ميان شيعه و ديگر فرقهاي اسلامي از همه آشكارتر و صريح تر است. لذا شيخ مفيد علاوه بر اين كه در كتابهاي مفصل خود مانند اوائل المقالات و غيره افتتاح كلام را با مسأله ي امامت قرار داده، رساله‌هاي كوتاه و بلند متعددي نيز در موضوع امامت با نامهاي مختلف به رشته ي تحرير درآورده است. ذكر اين نكته در اين جا مناسب است كه «نقطه ي شاخص» بودن مسأله ي امامت در نظام فكري مفيد - چنانكه بيان شد - غير از چيزي است كه يكي از مستشرقين در اين باره پنداشته و امامت را «محور نظام فكري» مفيد معرفي كرده است. محور نظام فكري شيعه و همه ي متكلمان آن - مفيد و غيره مفيد - مسأله ي صانع و توحيد باري تعالي است. مسائل مهمي همچون: صفات حق تعالي، تعداد و معني و نسبت آن با ذات حضرت حق (عزّاسمه)، مسأله ي نبوت و فروع آن، مسأله ي عدل، و نيز مسأله ي امامت و مسائل مربوط به تكليف و قيامت و غيرها... همه و همه متفرعات آن مسأله و مبتني بر آن است. متأسفانه مستشرقين و كساني كه احاطه ي علمي لازم به مفاهيم اسلامي ندارند از اين گونه اشتباهات در فهم مراد بزرگاني چون شيخ مفيد مي‌كنند كه بايد اين گونه جلسات و مباحثات، كج فهمي‌هاي آنان را اصلاح و حقايق را روشن سازد. پژوهشگر غربي يي كه درباره ي افكار شيخ مفيد مطالبي نوشته، گاه آن بزرگوار را فاقد نظام فكري مشخص و گاه صاحب نظام فكري يي كه مبتني بر امامت است معرفي مي‌كند. چنانكه گفته شد اين هر دو سخن خطا است. نظام فكري مفيد در كتابها و رساله‌هاي متعدد شيخ بزرگوار به روشني ترسيم شده است و محور آن پس از مسأله ي «معرفت» كه مقدمه ي طبيعي مسائل اعتقادي است، مسأله ي ذات و صفات باري است، ساير مسائل اساسي بر حسب مراتب خود بر آن متفرعند. مسأله ي امامت چنانكه گفته شد شاخص و نقطه ي تمايز اصلي اين مكتب با ديگر مكاتب است و عقيده يي است كه پيرو تشيع بدان شناخته مي‌شود، شايد بتوان اين مسأله را به مسأله ي «المنزلة بين المنزلتين» در مكتب معتزله قياس كرد. #پیام‌های مقام معظم رهبری https://eitaa.com/zandahlm1357