امام سجاد (ع) در جمله ى دوم اين قطعه از دعاى «مكارمالاخلاق» به پيشگاه خداوند عرض مىكند:
وَ أَنْتَ مُنْتَجَعِى إِنْ حُرِمْتُ،
بار الها! اگر محروم شوم، اميدوارى و اتكايم به ذات اقدس توست،
در آيين مقدس اسلام، مسئله ى مواسات و #تعاون مسلمانان با يكديگر از جمله ى تعاليم بسيار مهم اجتماعى و اخلاقى است،
هر مسلمانى در هر مرتبه و مقامى كه باشد، موظف است به حاجات برادران دينى خود توجه نمايد، آنان را مورد حمايت قرار دهد و نيازهايى را كه دارند با قلم و قدم، با مال و جاه، با دست و زبان، و خلاصه از هر راه و به هر وسيله كه ممكن است، برآورده سازد و بداند كه اين خود عبادتى است بزرگ و آن كس كه در انجام اين وظيفه مقدس همت گمارد و به حل مشكلات مسلمانان بپردازد، در پيشگاه الهى از اجر بزرگ برخوردار خواهد بود.
اگر کسی با داشتن قدرت به درخواست برادر خويش ترتيب اثر ندهد و بى تفاوت از كنارش بگذرد، نه تنها وظيفه ى دينى و اخلاقى خود را انجام نداده است،
بلكه به موجب روايات زيادى ، با اين عمل به شان معنوى و ايمان خويش آسيب رسانده و زمينه طرد و محروميت خود را فراهم آورده است.
*امام صادق (ع) فرمود: ايما رجل من شيعتنا اتى رجلا من اخوانه فاستعان به فى حاجته فلم يعنه و هو يقدر الا ابتلاه الله بان يقضى حوائج غيره من اعدائنا يعذبه الله عليها يوم القيامه.
هر يك از شيعيان ما نزديكى از برادران خود برود و از وى براى حاجت خويش كمك بخواهد و كمك نكند با آنكه قادر بوده است، خداوند او را مبتلا مىكند به اينكه حوايج دشمنان ما را برآورده سازد و در قيامت در مقابل اين عمل عذابش نمايد.
*رسول اكرم (ص) فرمود: من احتاج اليه اخوه المسلم فى قرض و هو يقدر عليه فلم يفعل حرم الله عليه ريح الجنه.
كسى كه براى گرفتن وام، نزد برادر دينى خود برود و او بتواند خواستهاش را انجام دهد و ندهد، خداوند نسيم بهشت را بر وى حرام خواهد نمود.
*حضرت جعفر بن محمد عليهماالسلام فرمود: ما من عبد يمتنع من معونه اخيه المسلم و السعى له فى حوائجه قضيت او لم تقض الا ابتلاه الله بالسعى فى حاجه من ياثم عليه و لا يوجر.
هيچ بندهاى نيست كه از يارى برادر مومن خود در حاجتش امتناع كند، خواه آن حاجت برآورده مىشد يا نمىشد، مگر آنكه خداوند او را گرفتار سعى در حاجت كسى مىنمايد كه به وى ستم خواهد كرد و او در مقابل صبرى كه مىنمايد، در پيشگاه خداوند ماجور نخواهد بود.
*حضرت موسى بن جعفر عليهماالسلام فرمود: من قصد اليه رجل من اخوانه مستجيرا به فى بعض احواله فلم يجره بعد ان يقدر عليه فقد قطع ولايه الله عز و جل.
آن كس كه يكى از برادران دينيش به درخواست پناهندگى نزد وى برود و او با داشتن قدرت، پناهش ندهد، با اين عمل، پيوند ولايت خود را با خداوند قطع نموده است.
امام سجاد (ع) در زمينه ى محروميت از يارى برادران مسلمان به پيشگاه الهى عرض مىكند:
و انت منجعى ان حرمت.
بار الها! اگر از کمک برادران مسلمانم محروم شوم به تو روى مىآورم و اميد و اتكايم به ذات اقدس توست.
افراد باايمان در مواقع حرمان، دست تمنى به سوى خداوند برمىدارند و از صميم قلب و عمق ضمير، حل مشكل خود را از وى طلب مىكنند و پروردگار مهربان دعاهاى خالصانه ى آنان را در كمال عطوفت و بدون منت اجابت مىنمايد،
ولى اين اجابت بدان معنى نيست كه هر چه بخواهند بى قيد و شرط اجابت گردد، بلكه اجابت دعوت آنان به قدر مصلحت و در حدودى است كه به صلاح و سعادتشان آسيب نرساند و آنان را از صراط مستقيم منحرف ننمايد.
*امام باقر (ع) از رسول اكرم (ص) حديث نموده كه خداوند فرمود: بعضى از بندگان مومن هستند كه دينشان از صلاح و درستى بهره مند نمىشود، مگر به غنى و توسعه ى زندگى و صحت بدن. به آنان اعطا مىكنم تا دينشان صالح و سالم بماند. بعضى از بندگان مومن هستند كه از صلاح دين بهرهمند نمىشوند مگر به فقر و تنگدستى و بيمارى، آنان را به اين امور مبتلا مىكنم و بر اثر آنها دينشان سالم مىماند و من به صلاح دين بندگان باايمان واقف و آگاهم. همچنين از بندگان مومن كسى است كه به امر عبادت سعى بسيار دارد، از خواب برمىخيزد، بستر مطبوع خود را ترك مىگويد، خويشتن را در عبادت به تعب مىاندازد. من به لطف خود چرت را يكى دو شب بر وى مسلط مىكنم و به خواب مىرود، صبح كه برمىخيزد از اينكه خواب مانده است به نفس خود بغض دارد و بر آن عيب مىگيرد. اگر او را به حال خودش وامىگذاردم، دچار عجب مىشد و حالت روانى عجب، او را به هلاكت و تباهى سوق مىداد.
افراد باايمان در موقعى كه از مواسات برادران دينى محروم مىشوند، به ذات اقدس الهى روى مىآورند و تمنيات خود را به او عرضه مىكنند و از وى خواستار مىشوند.
خداوند دعاى آنان را با رعايت صلاح و سلامت دينشان اجابت مىنمايد و به گونه اى عمل مىكند كه ايمانشان مصون و محفوظ بماند و اين به مصلحت آنان است.