نمی‌دانی خودت اما سرایت کرده‌ای در من شبیه عطر جا مانده درونِ عمق پیراهن

سنگی‌ که‌ با ولای‌ِ تو آمیخت، لعل‌ شد آری‌ قسم‌‌ به‌ درّ‌ِ نجف، گوهریم‌ ما صلی الله علیک یا امیرالمومنین یا علی بن ابی طالب

از پا در آمدیم و نیامد بدست یار پشت امید ، بر سر این آرزو شکست

آمدي قصه ببافي كه موجه بروي؟! در نزن رفته ام از خويش كسي منزل نيست...

مرا دردیست اندر دل که گر گویم زبان سوزد وگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد منجم کوکب بخت مرا از برج بیرون کن که من از طالعم ترسم ز آهم آسمان سوزد...

کاسه صبر عجب نیست که لبریز شود زانچه یک عمر شنیدیم و تحمل کردی

دردتنهایی درون استخوان پیچیده است شرح درد از من مخواه این داستان پیچیده است

نیست در جاذبه‌یِ شوق مرا کوتاهی پلّه‌ی نازِ تو بسیار بلند افتاده است

انگشت به دهان مانده‌ام از قاعده‌ی عشق ‏ما یار ندیده، تبِ معشوق کشیدیم...

گر زِ بَرت جدا شوم، یا زِ غمت رها شوم خودت بگو کجا روم؟! بی‌تو بسر نمی‌شود

ندارد بخیه‌ای غیر از فشردن بر جگر دندان اگر بر دل رسد زخمی ز دوران اهل غیرت را

من نوح روزگارم، از گریه غرق طوفان کو همدمی که گویم درد هزار ساله؟

این سر که ز اندیشه مرا بر سرِ زانوست گر بر سرِ زانوی تو می‌بود، چه می‌بود؟

آن طبیبی که مرا دید در گوشم گفت درد تو دوری یار است به آن عادت کن

دست و پا گم کرده‌ی شوق تماشای توام...

به چه مشغول کنم دیده و دل را که مدام دل تو را می‌طلبد، دیده تو را می‌جوید .

شنیدمت که نظر میکنی به حال ضعیفان تبم گرفت‌ و دلم خوش به انتظار عیادت

سکوت وحشی چشمان بی‌مروت تو کشانده پای جهان را به سمت سیب هوس

ما را سری‌ست دوخته بر دوشِ هیچ کس تن داده‌ایم تلخ به آغوشِ هیچ کس...🚶‍♀

همیشه دلهره دارم، از این به هم نرسیدن کسی سراغ نداری، تو را به من برساند ؟

گذشتم از سر عالم، کسی چه می داند که من به گوشه ی خلوت، چه عالمی دارم

ذره ای از نور حق افتاد اندر کائنات عرش مست و فرش مست و عرصه ی دوّار مست

شیخ الائمه روضه خوان روز عاشوراست شیعه اگر نوحُوا عَلَی العطشان به لب دارد صلی الله علیک یا اباعبدالله یا جعفر بن محمد الصادق

چون زلف توام جانا، در عین پریشانی چون باد سحرگاهم، در بی سر و سامانی

من از من رنجیده و هیچ کس نیست پا درمیانی کند...