ای‌آقای‌ِاباعبدلله [-ماتو‌این‌ده‌شب‌،هرکاری‌کردیم‌که‌به‌"چِشات‌"بیایم‌‌ دردای‌دلمونو‌‌،داد‌زدیم‌... #شب‌اول،برای‌مُسلمت‌برای‌"غریبیش‌"تو‌کوفه‌ گریه‌کردیم... #شب‌دوم‌‌،وقتی‌رسیدی‌کربلابرا‌"نَقشه‌‌هایی‌" که‌برات‌کشیده‌بودند گریه‌کردیم... #شب‌سوم‌،برای‌دُختر‌سه‌سالت‌"جون‌مونو"نذر‌کردم گریه‌کردیم... #شب‌چهارم‌‌،مثل‌حُرت‌"پَشیمونی‌"برات‌اورده‌بودیم گریه‌کردیم... #شب‌پنجم‌‌،مثل‌زهیر‌خواستیم‌"بخریمون" گریه‌کردیم... #شب‌ششم،برای‌قاسِمت‌و"مجلس‌عَروسیش‌" خون‌دل‌خوردیم گریه‌کردیم... #شب‌هفتم‌،برای‌علی‌اصغرت‌"لالایی‌میخوندیمو" گریه‌کردیم... #شب‌هشتم،‌برای‌علی‌اکبرت‌و‌ازت‌خواستیم‌برات‌" شهید‌بشیم" گریه‌کردیم... #شب‌نهم‌،برای‌علمدارت‌و"قولی‌که‌دادبه‌بَچه‌ها" غصه‌خوردیمو گریه‌کردیم‌... #شب‌دهم‌،برای‌"بی‌کسیت‌‌و‌تنهاییت"تا‌خود‌‌ِغروب‌عاشورا گریه‌کردیم...]