🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂 #پارت‌بیست‌وسوم #رمان_اقیانوس‌مشرق _ کسی که امام را رد کند و بر پای خویش تکیه کند و به نورِ چشمِ خودش بَسَنده کند و به قوّه و امیدِ هوا و هَوَس و عقل و فلسفه و علومِ دست سازِ بشر راه پیماید ، جز بیراه و چاه عایدش نمیشود . حکمت و تعقّلی که از خانه معصومان خارج نشود ، حکمتی‌ست دوزخی که هدایت کننده به آتش است! .. سر مرداند طرفِ راحله : _ تو هم چیزی بگو دخترم . منکه مشغولِ حرف زدن بشوم ، یادم میرود مخاطبِ من ، تو بوده ای . کلام را به کلام گره میزنم و میگویم و میگویم و پیش میروم . حالا قرار نیست که تا خراسان گوش های نَحیف و کوچکِ تورا بیازارم ... نوبتی هم باشد ، نوبت توست . توهم برای پدرت بگو . چع حرفی برای گفتن داری؟! راحله لبخند میزند . با دو دست ، کوهانِ شتر را نگه داشته : _ چه بگویم پدر؟ _ هرچه دوست داری بگو . از هرجا و هرباب که خواستی .. _ تا یادم هست ، از دهانِ شما کلامی جز حدیث نشنیدم . هرچه بود ، یا کلامِ حق بود که قرآن بود ، یا مناجات بود و کلامِ معصوم . من با [قـٰالَ البـٰاقِر و قـٰالَ الصـٰادِق] بزرگ شده ام پدر! در گوش هایم صدا و کلام و سخنِ دیگری نیست . و همیشه در پسِ آخرین کلامتان ، تشنه تر از پیش ، منتظرِ آغازِ باقیِ سخن بودم . خدا نیاورد روزی را که از کلامتان خسته شده باشم . پینه دوز با لبخندی از شعف نگاهش میکند و سر تکان میدهد . اشک در چشم هایش حلقه میزند و سر تکان میدهد : _ بخدا ، من بیناتر از تو دختری ندیده ام راحله جان! من به داشتنِ دختری همچون تو افتخار میکنم ..) راحله تبسمی میکند : _ چشم های من از کلام شما نور میگیرد پدر . در حکمتِ خدا شک نمیکنم . راضی‌ام به رضای او و این را از شما یاد گرفته ام .. اگر در این دنیای ظاهری فانوسی به دستم نداد ، در عوض ، در دلم کلامِ شما فانوسی است که به راحتی راه را از چاه باز شناسم ! .. پینه دوز به طرفِ شتر می‌آید . دست دراز میکند تا دستانِ راحله را بفشارد . اشک از چشمش جاریست : _ تنها خدا میداند که چقدر تورا دوست دارم . در این سفر بیش از آنکه برای خودم چیزی طلب کنم ، از سفره ی جود و کَرَمِ امام رضا برای تو حاجت دارم . . . راحله بر شتر خم میشود تا دستش را به پینه دوز برساند . پینه دوز روی نوک پا بلند میشود و دستِ راحله را میبوسد : _ خدا رحمت کند مادرت را که تورا برایم آورد . راحله تمامِ سعی‌ش را میکند تا دستانِ پینه دوز را ببوسد . پینه دوز میخواهد دستش را پس بکشد ؛ اما راحله دستانِ پینه دوز را میانِ دستان کوچکش نگه میدارد و انگشتانِ پدر را میبوسد . پینه دوز سرِ راحله را نوازش میکند : _ بخدا سوگند ، در این جهانِ مادی هیچ چیز زیباتر از لبخندِ تو نیست راحله جان! ") اشک را از گونه اش پاک میکند . نسیمِ خنکی به یک باره بر صورتش می‌وزد . پینه دوز رو به سویی میچرخد و دست را سایبان میکند و به دور دستها خیره میشود . تا چشم کار میکند دست است و دشت! افسار شتر را رها میکند و چند قدم پیش میرود . دورتر ها ، در آسمان ، توده ای خاکستری نظرش را جلب میکند : _ انگار چیزی به ما نزدیک میشود! . . _ چه چیزی؟! :/ دقیق میشود . ابروهایش در هم گره میخورد . راحله دستش را دراز میکند و دنبالِ پدر می‌گردد : _ کجا رفتی پدر . . .؟! ادامه دارد . . .!_ .🤍ᗩᒪIᕼᗩᑎ_313🤍.