🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂🌻🍂 #پارت‌چهاردهم #رمان_اقیانوس‌مشرق پینه دوز با لبخند نگاهش میکند : _ همان اندازه که تو به دریای شمال و آبِ حیاتِ جاودان معتقدی ، من نیز به امامِ خود ، به صاحبِ خود ، به علی بن موسی الرضا باور دارم . . اینها که مفتم ، تمام و کمال ، لی کم و کاست ، سخنِ پدرانِ اوست تا رسول خدا ؛ و سخنِ ایشان مکمّل قرآن است و به نظر تمام شیعیان ، سخنِ حق است . علی بن موسی الرضا از حق جدا نیست . عمران در بُهت نگاهش میکند : + یعنی خداست؟! _ هرگز . از پدرانش روایت است که هرچه میخواهید درباره ما بگویید که باز هرچه بگویید حقِ مطلب را نتوانسته اید بگویید و کم گفته اید! فقط مارا خدا نخوانید که ما آفریده خداییم و خدا آفریننده ماست . . . عمران شانه میدهد بالا : + خواب را از سرم پراندی پینه دوز :/ زبان و کلامِ تو شیرین و نافذ است . این علی بن موسی الرضایی که تعریف میکنی خیلی تماشایی‌ست . کاش فرصت داشتم که اورا از نزدیک ببینم ... پینه دوز گردن کج میکند و میگوید : _ زبان من و زبان تمامِ سخنوران و زبان تمامِ فصیحان واز ذکر قطره ای از فضائل او عاجز است جوان! آنچه گفتم از مَنظَر من بود درباره حقیقتِ وجودِ علی بن موسی الرضا و نه بیشتر . معصوم را معصوم باید روایت کند و بس! که زبان و کلام و اندیشه خلایق حقیر و ناقص است . جزء ، کجا میتواند کُل را روایت کند؟! عمران لبخندی میزند ؛ سعی دارد درد پاهایش را زیر لبخندش دفن کند : + پس اگر به خراسان رفتی و علی بن موسی الرضا را دیدی ، سلامِ مرا به او برسان و بگو عمران پسر داوود گفت من تورا نمیشناسم ، اما خوب میدانم که تو آدمی فراتر از خاکی ، نشان به آن نشان که در برهوت گم شده بودم و آبم دادی و راه نشانم دادی و در روستایی غریب ، پناهم دادی . . ) پینه دوز با دست ، اشاره میکند به سویی : ... _ چرا خودت این چیزهارا نمیگویی ؟ + من؟! _ آری . به طرف خراسان بایست و بگو . علی بن موسی الرضا میشنود . . .:) پینه دوز به طرفِ گوشه ی اتاق میرود و جانمازش را از پای دیوار برمیدارد و رو به قبله پهن میکند . عمران ، مبهوت ، به طرفی نگاه میکند که گویا خراسان است! چشم هایش را می‌بندد . نسیمی خنک به صورتش می‌وزد ... ادامه دارد . . .!_ .🤍ᗩᒪIᕼᗩᑎ_313🤍.