#پیرامون_آیه_نفر_(_2_) این معارف محصور در احکام نبوده و مشتمل بر عقائد و اخلاق و معارف مختلف دین نیز می¬شود. متفقه در دین باید همه¬ی این وسعت را دامنه کار خود بداند و وظیفه خود را به پاسخگویی در عرصه احکام محدود نپندارد. سهم اخلاقیات در میان آموزه¬های دینی بسیار زیاد بوده و تعیین اعتبار و درک درست این آموزه¬ها و جوابگویی به سؤالات و مشکلات اخلاقی نیازمند توجهی فقیهانه به معارف اخلاقی است تا همان گونه که فقه شیعه سال¬ها جوابگوی پرسش¬های موجود در عرصه احکام بوده در این عرصه نیز از حد موعظه و نصیحت فراتر رفته و پاسخگوی نیازهای اخلاقی فرد و جامعه باشد. دومین هدفی که از این نفر و کوچ و یا از این آموزش و تفقه دنبال می¬شود انذار است. انذار را در لغت تخویف بالقول یعنی ترساندن با کلام و سخن معنا کرده¬اند . انذار دادن آگاهی¬هایی به مخاطب است که در او دغدغه و نگرانی ایجاد کند. لفظ بشارت عکس این معنا را افاده کرده و از دادن آگاهی¬هایی حکایت دارد که موجب سرور مخاطب را فراهم می¬آورد. انبیاء با ارائه بینات یعنی بیانات روشن و روشنگر آدمی را با حقیقت و جایگاه خود و هستی و هستی¬آفرین آشنا کرده و این درک تازه، انسانی را که در چرخه¬ی بسته¬ای در حال حرکت است دچار تشویش و نگرانی می¬کند. غایت و هدف از انذار زمینه¬سازی برای رسیدن به حذر است. حذر آمادگی و دغدغه حفظ و صیانت از خویش است. برخورد با رسولان خدا و قرار گرفتن در نور هدایت ایشان موجب می¬شود که انسان با وضعیت متفاوتی خود را روبرو ببیند که ترس¬ها و نگرانی¬هایی را در او به وجود می¬آورد. این ترس و دغدغه محرکی درونی را در خود فرد پدید می¬آورد و او را به محضر رسول و شنیدن پیام او و عمل به کلامش می¬کشاند. تفقه زمینه¬ی چنین انذاری است و آگاهی¬های لازم برای انذار و رساندن به حذر در تفقه فراهم می-شود. روشن است که صرف تفقه در احکام و بیان آن¬ها ترسی و دغدغه¬ای را در مخاطب نمی¬سازد و اصلاً صرف آموختن معارف دینی چنین توانی را در مخاطب به بار نمی¬آورد. این مباحث کلامی و اخلاقی هستند که احساس مخاطب را متأثر کرده و در او دغدغه¬ می¬آفرینند. تأثیر سخن بر دل دیگران نیازمند برخاستن سخن از دل است که گفته¬اند نفس افسرده دل در مخاطب کی اثر کند . حوزه¬های علمیه در حقیقت در پاسخ به ندای آیه نفر بنا شده و گسترش یافته¬اند و آنچه این آیه به ما گوشزد می¬کند لزوم تأمل و تحقیق و رسیدن به درک عمیق از همه¬ی گستره¬ی دین است نه محدود ماندن به حوزه¬ی احکام آن هم در زمینه¬هایی که چند قرن پیش مورد ابتلاء بوده¬اند و باز از ما انذار را طلب می-کند و این انذار نمی¬تواند از پشتوانه¬ی آموزش احکام سیراب شود و حرکتی در مخاطب فراهم کرده و انتقال معارف دینی به نوباوه¬ها و مرزهای و قلمروهای نو را ممکن کند.