#خاطره اون سالها که راه کربلا واشده بود، کاروان ها بصورت زمینی، فقط نجف و کربلا می بردن... اون سال رئیس کاروان یه خبر خوشی رو اعلام کرد که قرار شده برای اولین بار سامرا و کاظمین هم برویم... نمی دونین چه شوق و ذوقی توو کاروان نمایان شد. دلهای بیقرار و عاشق، عجیب هوایی شد. قرار شد ده تا کاروان سوار اتوبوس هاشون بشن و نیروهای امنیت عراق اسکورت کنند بریم بسمت سامرا... راه افتادیم. بجز ماشین های اسکورت، داخل هر اتوبوس یک نیروی امنیتی جهت حفاظت از زوار حضور داشت... افتادیم توو جادۀ سامرا (بعد از سیدمحمد) که یهو صدای انفجار اومد، بله اتوبوس جلویی دچار حادثه شد، بمبی که توسط نیروهای تکفیری کارگذاشته شده بود منفجر شد... درگیری و تیراندازی بین نیروهای امنیتی و اونا شروع شد... فضای داخل اتوبوس یک بُهت توأم با خوف و رجا بود، بعضی از خانوما از صدای مهیب انفجار ناخودآگاه داد و فریاد زدن امّا زود آروم شدن و اکثراً مشغول ذکر... عجیب بود حال و هوای معنوی همۀ افراد... خطر رفع شد امّا نیروهای امنیتی در حال تصمیم و رایزنی بودند که رفتن به سامرا رو کنسل کنند و برگردیم... این خبر که داخل اتوبوس ما پیچید، اصلاً ازش استقبال نشد همه گریه کنان اصرار داشتن که بریم پابوس حضرات در سامراء هیچوقت یادم نمیره خانوم میانسالی داد زد اگر قرار بمیریم بذارید در راه زیارت از دنیا بریم... چه سعادتی از این بالاتر... این‌جملات قوّت قلب شد برای همه... خلاصه به هر طریقی بود نیروهای امنیتی راضی شدن و حوالی اذان مغرب رسیدیم به حرم امامین عسکریین، چه زیارت دلچسبی شد اون زیارت... 🇮🇷 کانال‌شخصی‌حاج‌ابوذر‌بیوکافی @biukafi