نقدی بر ایمان گرایی درباره ی نوع رابطه ی دین و عقل، چند رویکرد هست. یکی از آنها، ایمان گرایی است. ایمان گرایی، دیدگاهی است که نظام های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند. مطابق دیدگاه ایمان گرایان نکته مهم این است: از نظر یک مومن مخلص، بنیانی ترین مفروضات در خود نظام اعتقادات دینی یافت می شوند. ایمان گرایان مسیحی، از جهش ایمانی سخن می گویند. کرکگور می گفت: بدون خطر کردن، ایمانی در کار نیست. ایمان، دقیقاً تناقض میان شور بیکران روح فرد و عدم یقین عینی نیست؛ اگر من قادر باشم خداوند را به نحوی عینی دریابم، دیگر ایمان ندارم؛ اما دقیقاً از آن رو که بدین کار قادر نیستم، باید ایمان آوردم؛ اگر بخواهم خویشتن را در وادی ایمان، ایمن دارم، باید همیشه در آن عدم یقین عینی درآمیزم تا در ژرفای آب، در عمقی ژرفتر از ۷۰ هزار فاتوم، باز هم ایمانم، ایمن بماند. با این همه ایمان گرایی با مشکلاتی جدی مواجه هست. یکی از آن مشکلات این است اگر فرض کنیم که ایمان نوعی جهش است شخص چگونه تصمیم می گیرد که به درون کدام ایمان جست بزند؟ این امر برای کسی که از پیش تعهد سپرده است مشکلی به نظر نمی‌رسد اما در مورد جستجو کننده ای که با چندین شق بدیل که بر حسب ظاهر از مقبولیت کمابیش یکسانی برخوردارند (مثل کاتولیسیسم رومی پروتستانتیسم کاریزماتیک و بهائیت) روبروست، چه می‌توان گفت؟ ------ عقل و اعتقاد دینی مایکلسون و دیگران، مترجم احمد نراقی ابراهیم سلطانی، چاپ هفتم ۱۳۸۹، انتشارات طرح نو، صص ۷۸ - ۸۰. #ایمان_گرایی #کیر_کگارد #نقد لینک عضویت در کانال👇 http://eitaa.com/joinchat/2778923026Ca3622cab5