آدم ها و بار کلماتشون واقعا عجیب و ترسناکن
میتونن از هزاران کیلومتر اون طرف تر توی بغل
بگیرنت یا کل روز رو روی سرت آوار کنن.
من بلدم آنقدر دیر بخوابم که اندوهم را خواب کنم اما یکی به من بگوید، کِی بیدار شوم از خواب که اندوه زودتر از من بیدار نشده باشد ...
اينجا پر از آدماييه که زندگيشونو گم كردن
و اصلا علاقه ای به پيدا كردنشم ندارن ...
واقعیت اینه که انسان هیچوقت به تنهایی
عادت نمیکنه فقط اذیت شدن تو تنهایی رو
به اذیت شدن کنار آدما ترجیح میده!
اگر قرار باشد این دنیا را
به مقصد دنیای دیگری ترک کنم
نمی توانم تصور کنم آنجا بدتر باشد:)