حوالۍ‌ِ سبز>>

چیزی به نام خستگیِ احساسی وجود داره که از لحاظ جسمی کاملا خوب هستی اما بخاطر افکار و احساساتت نمیتونی کوچکترین حرکتی انجام بدی؛ و من واقعا خسته ام(:

جایی که همه چی غلطه، درست بودنم غلطه...!

دارم به مو رسیدن رو زندگی میکنم. روی لبه‌ی تیغ راه میرم، قدم‌هام‌ رو میشمارم. توی یک قدمی سقوط نفس میکشم، دایره‌ی امنم رو تنگ‌تر می‌کنم. دارم تو خودم لونه می‌کنم، بریدگی‌های روی تنم‌ رو با دندون‌هام میبندم. دارم وسط تقلاها برای وصل موندن از چندین جهت خودم‌ رو کش میدم.

...

- سلام بر تو؛ ‹ ك بی تو در اغما‌ترین حالتم:')! ›

گفت: همه از تاریکی می‌ترسند و تو از نور! آری، نمی‌دانست انسان‌ها هر چه می‌کشند از روشنایی‌ست. زخم ها دقیق تر بر جای می‌نشینند. حرف ها یک راست به چشمانت زده می‌شوند. حرکات تو را سریع تر می‌شِکانَد... او نمی‌دانست در تاریکی هیچ چشمی به دنبالم نیست. کسی آنجا بال‌های بریده‌ام را نمی‌بیند..

توی سنی هستم که هم میدونم حیفه این روزا بگذره هم دوس دارم زودتر بگذره!

حاضرم از تنهایی بمیرم اما با کسی احساسِ تنهایی نکنم .

:)

ولی من برای رنجیدن زیادی خستم . . .

توقع دارند تو ساده باشی و تو نفهمی و تو بگذری و تو ببخشی و به خودت فکر نکنی و خودشان هفت خط عالم باشند.