ادامه.. 🔹 هرچقدر این #من_وجودی انسان رشد کند و توسعه پیدا کند، دیگران نیز در این #من_توسعه‌یافته جای خواهند داشت و لذا برای همه دلسوز خواهد شد تا جایی که علامه طباطبایی (رضوان‌الله‌تعالی علیه) می‌فرماید: «همان #حب_ذات که موجب می‌شود انسان از درد و مرگ فرار کند باعث می‌شود برای دیگران هم احساس درد کند و هم‌نوع خود را دوست داشته باشد تا آنجا که برای آن‌ها نیز دردی نمی‌خواهد.» 🔹 لذا انبیاء بیشتر از سایر مردم احساس درد می‌کنند و برای آن‌ها دلسوزتر از خودشان هستند چون «#من_وجودی» آن‌ها رشد بیشتری پیداکرده است. لذا با هرکسی که #رابطه_ولایی داری در این #من_وجودی گسترده تو جای دارد. 🔹 حب ذات توسعه پیدا می‌کند تا آنجا که انسان به مرحله #حب_الهی می‌رسد و چنین می‌بیند که: «ان الله یحول بین المرء و قلبه» یعنی می‌فهمد قبل از آنکه متعلق به خودش باشد متعلق به خداست. در واقع به مرور درک می‌کند که فاصله‌ای میان خودش و خدا نیست بلکه این خداوند است که خدایی می‌کند و همه موجودات جلواتی از خداوند هستند؛ لذا خداوند می‌فرماید: «بی یــبصر» یعنی بنده با من و از منظر من به عالم نگاه می‌کند. در این مرحله است که انسان می‌فهمد نباید همه چیز را برای خودش بخواهد بلکه باید خودش و همه چیز را به خاطر خدا دوست داشته باشد. 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K