چهارشنبه مغرب اعتقادی ۱۴۰۳/۳/۹ موضوع: #یقین_باطنی سلام علیکم . بسم الله الرحمن الرحیم.  یکی از خصوصیاتی از خدا در دعاها از خدا می خواهیم و بسیار در مسیر زندگی معنوی انسان موثر است، یقین است.( در دعا می خوانیم: و اجْعَلْ النّور في بصري والبصيرةَ في ديني واليقين في قلبي ) یقین به خدا و معاد و نبوت.  یقین به خدا و نبوت و معاد و دیگر مسائل اعتقادی، یک بعد ظاهری دارد که انسان از طریق برهان و استدلال اطمینان و باور پیدا کند.اما اینکه انسان علاوه بر ظاهر در باطن هم بخدا و معاد و نبوت یقین دارد چند نشانه دارد که در این زمینه به چند مورد اشاره می کنم:  نشانه اول: أَنْ لَا تُرْضُوا النَّاسَ بِسَخَطِ اللَّهِ. اگر ما یقین داریم، یعنی اگر خود را در حضور خدای متعال می‌دانیم، حرکتی که خلاف رضای الهی است برای اینکه مردم راضی بشوند، انجام ندهیم. متاسفانه گاهی اوقات حرفی می زنیم که فرد یا مردم خوششان بیایید در حالی که یا دروغ است یا افترا است یا غیبت است یا موجب غلبه دشمن یا تشویق دشمن می شود، اینها موجب سخط الهی است و این چه اشتباهی است که حرفی بزنیم یا کاری کنیم دل شخص خاصی یا مردمی راضی بشود اما خدا ناخشنود کنیم؟خیلی خطرناک است.  نشانه دوم: وَ لَا تَكْرَهُوهُمْ‌ عَلَى مَا لَمْ يُؤْتِكُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ، گاهی انسان می بیند که خدای متعال از روی فضل و رحمت خودش به شخصی نعمتی داده مثلا زندگی خوبی یا پول و مقامی داده، ما از آن فرد ناراحت می‌شویم، بدمان می‌آید که او چرا این نعمت را دارد؟! این هم خلافِ یقین است. در حالی که باید بدانیم کار خدا بی حکمت نیست حتما بر اساس یک علتی او را متنعم کرده است. علتش یا لیاقت خودش بوده یا امتحان است و یا علت دیگری داشته.  نشانه سوم: فَإِنَّ الرِّزْقَ لَا يَسُوقُهُ حِرْصُ حَرِيصٍ وَ لَا يَرُدُّهُ كُرْهُ كَارِهٍ، وَ لَوْ أَنَّ أَحَدَكُمْ فَرَّ مِنْ رِزْقِهِ كَمَا يَفِرُّ مِنَ الْمَوْتِ لَأَدْرَكَهُ كَمَا يُدْرِكُهُ الْمَوْتُ. رزق انسان با حرص باز نمی شود لذا انسان باید طبق وظیفه تلاش کند زیرا اگر  خدا رزقی را برای انسان مقدر کرده است چنانچه از این رزق فرار کنید مثل اینکه از مرگ فرار می کنید باز هم رزق مقدر نصیب شما خواهد شد همچنان که مرگ شما را پیدا می کند.   در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند. خداوند در ک صحیح معارف دینی را به همه ما عنایت فرماید به برکت صلوات    متن اصلی: فصل دوم: قواطع سفر؛ جلسه 245، 1396/7/25 ؛حدیث:عن ابی عبدِ الله جعفرِ بنِ محمدٍ«علیهماالسلام» قال: إنَّ مِن الیقین أن لاتُرضُوا الناسَ بِسَخَطِ الله. در روایات توصیه شده است، از خدای متعال یقین بخواهید! «و الیقینَ فی قلبی و الاخلاصَ فی عملی». یقین یک رویه‌ها و وجوهِ ظاهری دارد؛ مانند: یقین به مبدأ، به معاد، به نبوّت. یقین در این جهات اعتقادی، معنایِ روشنی دارد، لکن یک بطون و ابعاد باطنی هم دارد، یکی از آنها همین است که: أن لاتُرضوا الناسَ بسخطِ الله. لازمۀ ‌یقین این است که در صدد برنیایید که دلِ مردم را بدست بیاورید بوسیلۀ غضب و سخط الهی- العیاذُ بالله- یعنی یک حرکتِ خلاف رضای الهی انجام بدهید برای اینکه مردم راضی بشوند، برای اینکه دلِ مردم را بدست بیاورید. خیلی مهم است. ماها در معرض چنین اموری هستیم. برای جمعیت‌ها حرف می‌زنیم، برای مردم صحبت می‌کنیم، منبر داریم، گاهی یک حرفی است که وقتی زدیم، مردم از این حرف خوششان می‌آید، راضی می‌شوند، اما این حرف موجب سَخط الهی است. یا دروغ است، یا افتراء است، یا غیبت است، یا تهمت است، یا اغراء به جهل است، یا موجب غلبۀ دشمن است، یا موجب تشویق دشمن است، اینها همه‌اش موجب سخط الهی است. این سخط الهی را ابلهانه به جان بخریم برای اینکه دلِ مردم راضی بشود! مگر رضای مردم مقابله می‌کند با رضای خدا؟! مگر سخط مردم مقابله می‌کند با سخط الهی؟! این چه اشتباهی است که گاهی ما می‌کنیم که یک حرفی می‌زنیم یا یک کاری می‌کنیم که دلِ زید و عمرو از ما راضی بشود، خوششان بیاید، اما خدا را ناخشنود می‌کنیم؟! خیلی کار خطرناکی است.