eitaa logo
سید محمدصادق علم الهدی | کانال رسمی
1.1هزار دنبال‌کننده
27 عکس
52 ویدیو
0 فایل
سید محمدصادق علم الهدی استاد حوزه علمیه قم 📌 بازنشر بلامانع است. کانال نشر صوت دروس استاد: @Alamolhoda_org ادمین: @Oloom_Motoon آی‌دی استاد: @Alamolhoda مدیر: @sh_safayi آدرس سایت و اینستاگرام: Alamolhoda.ir این IDها در تلگرام و سروش هم فعّال است.
مشاهده در ایتا
دانلود
پُر رمز و رازترین شب سال! در بین شب‌های هر سال، یک شب کاملاً متفاوت است؛ شبی بی‌نظیر و رازآلود که قرآن چهار بار از آن به عظمت نام برده شده است؛ سه بار با نام «لیلة القدر » (القدر، ۱ ـ۳) و یک بار با نام «لیلة مبارکة» (الدخان، ۳)؛ شبی که خدا آن را برای نزول شالوه‌ی آخرین دین خود ـ یعنی قرآن ـ برگزید؛ شبی که از نگاه مناسکی، هیچ روز و شبی از سال به عظمت آن در اسلام نیست؛ شبی معادل سی هزار شب و روز! در عظمت شب قدر، همین بس که خدا پیامبر خود را ـ که آگاه‌ترین فرد بشر است ـ چنین مخاطب قرار داد: «وَ ما أَدْراكَ ما لَيْلَةُ الْقَدْرِ» (القدر، ۲) «چه چیزی می‌تواند تو را در مورد حقیقت شب قدر آگاه کند؟» پس نباید انتظار داشت که تا قیام قیامت، معمّای شب قدر برای انسان خاکی گشوده شود، امّا همین قدر باید دانست که آیات و اخبار، از وجود شبی بس عظیم و با آثاری شگفت و بی‌بدیل حکایت دارد ... کانال رسمی: 📚 @Alamolhoda_ir
شب قدر دقیقاً کدام شب سال است؟ بر اساس روایات شیعه، احتمال آنکه شب قدر یکی از شب‌های ۱۹ و ۲۱ و ۲۳ ماه رمضان باشد، بسیار زیاد است و در این بین، دو شب ۲۱ و ۲۳ مورد تأکید بیشتری قرار گرفته است. امّا در منابع اهل سنّت، شب‌های ۲۳ و ۲۷ رمضان شهرت بیشتری دارد. بنابراین اگر مجموع احادیث شیعه و سنّی را معیار قرار دهیم، شب ۲۳ بیشترین احتمال را دارد که شب قدر باشد. امّا از سوی دیگر، شهادت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام طبق نظر مشهور، شب ۲۱ رمضان واقع شده و بعید است خداوند علی ع را در سال آخر عمرش موفّق به درک فیض شب قدر نکرده باشد! آن که یک عمر، حرکت و سکون و صحبت و سکوت و قیام و قعودش برای خدا بود، مستحق بالاترین عبادت (شهادت در راه خدا) در بهترین شب سال (شب قدر) است. پس احتمال قدر بودن شب ۲۱ را جدّی باید گرفت. کانال رسمی: 📚 @Alamolhoda_ir
برای آراستن خویش، قصد قربت کن! ♦️ البته این «تجمّل» ممدوح در احادیث، با آنچه به عنوان «تجمّل‌گرایی» مورد نکوهش بزرگان امروز است، متفاوت است؛ تجمّل ممدوح که در نصوص دینی از باب «اظهار نعمت» مستحب مؤکّد محسوب می‌شود و می‌توان برای آن «قصد قربت» کرد، آراستن ظاهر به شکل متعارف و متناسب با عرف زمان است؛ مثل پیرایش موی سر و صورت، استحمام، گرفتن زوائد ناخن‌ها، پوشیدن لباس در خور شأن و زیبا، عطر زدن و سوار بر مرکب شایسته شدن. و این با «تجمّل گرایی» که در زمانه‌ی ما صورت مذموم به خود گرفته و مقصود از آن، خروج از حدود مجاز تجمّل است، تفاوت‌هایی دارد که بعداً توضیح خواهم داد. ♦️ در مقابل، بی‌نظمی و شلختگیِ رخت و رخسار؛ مثل ژولیدگی موی سر، چرک بودن لباس، کثیف بودن بدن در لسان روایات نکوهش شده است. (به عنوان نمونه رک: الکافي، ج۶، ص ۴۴۰) و حتی «حمل کردن اشیاء دون شأن در معابر عمومی» مذّمت شده است. (همان) ♦️ در روایت امام صادق است: «اظهار نعمت، بهتر از نگهداری آن است» (الکافی، ج۶، ص۴۴۰) و این یعنی: از داشته‌هایت استفاده کن، و لو آنکه نابود شوند! مثلاً لباس‌های خوب به تن کن، و لو کهنه و فرسوده شوند... ♦️ تهیه‌ی لباس مطابق شأن برای خود آن قدر اهمیت دارد که در حدیث است امیر المؤمنین ع شمشیر خود را به گرو گذارد تا لباس مناسب بخرد (بحار، ج۷۶، ص۳۱۰ ـ ۳۱۱) و حتی مرویّ است که امام رضا ع اجاز نداد کسی برای خرید قربانی در حجّ، لباس‌هایش را بفروشد و فرمود: «لباس چیزی است که مؤمن خود را با آن می‌آراید، [به جای قربانی کردن] روزه بگیرد و چیزی از لباس‌هایش را نفروشد». (وسائل ، ج۱۴، ص۲۰۲) ♦️ استحباب تجمّل در بعضی مکان‌ها یا زمان‌ها افزون می‌شود؛ مانند هر مکانی که محل عبادت و سجود است: «يا بَني آدَمَ خُذُوا زينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ» (اعراف، ۳۱) یا بر حسب اخبار، در روزهای اعیاد، شب عرفه و روز جمعه، یا در محضر مؤمنان... پایان بخش چهارم ادامه دارد... 📚@Alamolhoda_ir t.me/Alamolhoda_ir/444
گام‌های کوچک و اهداف بزرگ.mp3
1.39M
🌤 🔺 طولانی‌ترین راه‌ها با گامی کوچک شروع و با گام‌های کوچک بعدی تمام می‌شود... #گفتار_اخلاقی، ۱۷ خرداد ۹۷ آخرین جلسه حلقات ◀️ #سید_محمدصادق_علم_الهدی #خودسازی #موفقیت_تحصیلی 📚 @Alamolhoda_ir
6.28M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🔺 جلوه‌های انسانیت همیشه زیبا است... به هر شکلی در هر کجایی از هر کسی و با هر ملّیت و مرامی... 🍀 @Alamolhoda_ir
خودآرایی خوب است، اما فراتر از مرزها نباید رفت... ♦️ گفتیم که «تجمّل‌طلبی در شرع» مطلوب است، اما بی‌حدّ و مرز نیست؛ ♦️ مرز اقتصادی تجمّل، اسراف است؛ یعنی به‌گونه‌ای نباشد که در عرف مردم بگویند: «پرداخت این مقدار پول بابت خرید فلان لباس اسراف است». اصولاً در هر مقوله‌ی پسندیده‌ای، افراط و تفریط باعث ناپسند شدن آن می‌شود. به نظر می‌رسد آنچه امروز به آن «اشرافی‌گرایی» گفته می‌شود، ناظر به همین شکل مسرفانه تجمّل است. ♦️ اما مرز اجتماعی تجمّل، «لباس شهرت» است؛ یعنی نباید به گونه خود را بیاراید که که در جامعه انگشت‌نما شود. به همین جهت است که در حدیث توصیه می‌کند: «إِيَّاكَ أَنْ تَتَزَيَّنَ إِلَّا فِي أَحْسَنِ زِيِّ قَوْمِكَ» (الکافی، ج۶، ص۴۴۰)؛ مباد که خود را بیارایی، مگر در بهترین پوشش قوم و قبیله‌ات! ♦️ مرز اخلاقی تجمّل، فراهم شدن زمینه ارتباطات نامشروع است؛ مثل تجمل زن برای نامحرم که به شدّت مذموم است. نهی صریح قرآن است که: «قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ ... لا يُبْدينَ زينَتَهُنَّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها» (النور، ۳۱). دستوری است از خدا به بانوان که زینت خود را آشکار نکنند، مگر آن مقدار که معمولاً در عرف جامعه آشکار است. باری، تجمل زن برای نامحرم که جلب توجّه او کند، «تبرّج» گفته می‌شود که در نصوص دینی بس نکوهش شده است. ♦️ اما مرز قلبی تجمّل سخن بسیار دارد... پایان بخش پنجم ادامه دارد... 📚@Alamolhoda_ir -
واکنش اینستاگرامی: instagram.com/p/BkfsI8MnLx7/ این (با اشاره به سخنان اخیر رئیس قوه قضائیه در جهت آرامش فضای اقتصادی کشور) نمونه‌ای از همکاری خوب قوه قضائیه با قوه مجزیه است؛ به امید روزی که همه مسؤولان ریز و درشت مملکت، هماهنگ و هم‌صدا، به حل معضلات مزمن شده‌ی کشور کمر همّت ببندند؛ به جای نیش و کنایه زدن‌ها و پرونده‌سازی‌ها و دخالت‌های بی‌جا در کار یکدیگر و خود شاخصِ انقلاب پنداری‌ها و حرف زدن ‌های زیادی و بی‌ربط به حوزه مسؤولیت ووو ...، اختلافات جناحی و شخصی و سلیقه‌ای را کنار بگذارند و با سعه‌ی صدر و پذیرش اصل تکثر آراء و سلایق در جامعه، به درد کشور و به داد مردم برسند و تا دیر نشده بفهمند که: در تلاطم این امواج سهمگین، همگی در یک کشتی گرد آمده‌اند که هر آسیبی به آن، همگان را در معرض غرق و هلاک قرار می‌دهد. 📚@Alamolhoda_ir
از آراستگی بیرون ... تا دلبستگی درون گفتیم: تجمّل‌طلبی خوب است، اما نه بی‌حد و مرز ... ♦️ مرز قلبی تجمّل، دلبستگی است؛ ابتدا بین دو مقوله باید فرق نهاد: بین «آراستگی و بهره‌مندی از زینت‌های دنیوی پروردگار که نِعَم او در این دنیا هستند»، و بین «دلبسته و وابسته شدن به این زینت‌ها». بهره‌بردن از زینت‌های الهی ممدوح است و مستحبّ، اما دل‌بستن به آنها که باعث غفلت از خدا می‌شود، مذموم است و ناپسند. ♦️ فرهنگ «تجمّل‌گرایی» که امروز ناپسند شمرده می‌شود، همین است که یا دلبسته تجمّلات شوی یا در آن، راه افراط را در پیش گیری. ♦️ شاید آیه‌ی زیر به همین مقوله اشاره می‌کند؛ زیرا به نبی اکرم(ص) توصیه می‌کند که مبادا زینت زندگی دنیا را طالب باشی و از کسی که قلب او از یاد خدا غافل شده و از هوای نفسش پیروی می‌کند و کارش به افراط کشیده، تبعیت کنی: «... وَ لا تَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُريدُ زينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطًا». (کهف، ۲۸) پس این آیه نیز، نسبت به همان مرزهای ممنوعه‌ی تجمّل هشدار می‌دهد؛ یعنی کسانی را مذمت می‌کند که آن چنان شیفته‌ی زینت‌ها و پیرایه‌های حیات دنیا هستند و در این راه به افراط و اسراف افتاده‌اند که مقصد و مقصود اصلی را گم کرده‌اند و از خدا و عقبی غافل گشته‌اند. ♦️ باز در جای دیگر: «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زينَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَ تَكاثُرٌ فِي اْلأَمْوالِ وَ اْلأَوْلادِ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفّارَ نَباتُهُ ثُمَّ يَهيجُ فَتَراهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطاماً»؛ (حدید، ۲۰) این آیه، زندگی دنیا را در «بازی و لهو و زینت و فخرفروشی و افزون‌طلبی در اموال و فرزندان» خلاصه کرده و در ادامه، آن را به بارانی تشبیه می‌کند که گیاهان کم‌عمر را سرسبز می‌کند و چشم‌ها را به شگفت وا می‌دارد، اما اندکی بعد، پژمرده و زرد می‌گردند و خشک و شکسته می‌شوند. به نظر، این نگاه تحقیرآمیز آیه به دنیا، معطوف به دلبستگی به حیات فانی و زودگذر دنیوی است که آدمی را از حیات باقی و ابدی اخروی غافل کند. ♦️ بنابر این، از زینت‌های این دنیا لذّت ببر! اما مراقب باش که به بهانه‌ی آراستگی بیرونی، در دام دلبستگی درونی نیافتی. اصلاً به همین جهت است که در قرآن، «زینت‌های دنیا» معیار سنجش رفتار انسان‌ها معرّفی شده: «إِنَّا جَعَلْنا ما عَلَى الْأَرْضِ زينَةً لَها لِنَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً» (کهف، 7)؛ «ما آنچه بر روی زمین است را زینت آن قرار دادیم تا بیازماییم کدامشان در کردار نیکوترند». پایان بخش ششم (آخرین بخش) 📚@Alamolhoda_ir
در روايتی تکان‌دهنده‌ آمده است: امام صادق(ع) در واپسين لحظات عمر شريفش دستور داد تمام اقوام و خويشانش جمع شوند و آنگاه در برابر چشمان متعجّب و منتظر آنان آخرين و مهمترين وصيّت خود را چنين بيان داشت: «إِنَّ شَفَاعَتَنَا لاَتَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلاَةِ»؛ (امالی الصدوق، ۴۸۴) «کسي که نماز را سبک بشمارد، به شفاعت ما نائل نمي‌شود». منبع: www.Alamolhoda.ir 📚@Alamolhoda_ir
🔸 وضعیت فقه شیعه چگونه بود؟! اگر امام صادق نبود... ▪️ بعد از وفات نبیّ اکرم ص حوادث و فجایع متعدّد و منتوّعی جامعه‌ی مسلمین را درگیر خود کرد؛ اختلافات سیاسی و عقیدتی و فتوحات اسلامی و جنبش‌ها و جنگ‌های داخلی و مظالم و مفاسد حاکمان و اختناق و سانسور حکومتی و تحریف در آموزه‌های دینی و ده‌ها حادثه و فاجعه ریز و درشت و عمدتاً تلخ دیگر... ▪️ مجموع این حوادث، فرصت بازگویی و تبیین کامل و دقیق احکام فقهی را از امامان ع ستاند. از این رو تعداد احادیث فقهی روایت‌شده از بعضی از امامان ـ مثل امام حسین ع ـ شاید از تعداد انگشتان یک دست تجاوز نکند! ▪️ بر این اساس، شیعیان تا زمان باقرین ع از احکام ضروری شریعت اطلاع دقیقی نداشتند و مثلاً حتّی خود بنی هاشم نیز نمی‌دانستند چگونه باید حجّ بجا آورند! (بنگرید: شوشتری، کشف القناع عن وجوه حجّیة الإجماع، ص67). ▪️ امّا در دوران امام صادق ع اوضاع دگرگون شد؛ امام با جدّیت و کوشش مثال‌زدنی، حوزه‌ی درسی تازه‌تأسیس پدر را به اوج رونق و شکوفایی رساند و با حسن استفاده از عنصر «تقیّه»، فرصت‌های محدود و گذرا را مغتنم شمرد و مجالس علمی باشکوهی را تشکیل داد و به تربیت شاگردان فراوان و بسط و نشر گسترده‌ی معارف شریعت پرداخت. ▪️ به همّت بلند این امام، نیاز علمی شیعیان در امر دین تا حدّ زیادی تأمین شد و با فراهم آمدن ذخائر گران‌بهای حدیث، فقه و فرهنگ شیعی بنیان و اساس استواری گرفت. ▪️ در یک کلمه: دوران امام صادق ـ علیه السلام ـ از نظر تأمین منبع برای استخراج معارف اسلامی به ویژه فقه، مقطعی طلایی و بی‌نظیر در عصر متشرّعه محسوب می‌شود. لینک کانال رسمی: 📚@Alamolhoda_ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🔺 بدان که: بزرگی و شاهی و فرخندگی، توانایی و فرّ و زیبندگی ... بدان است که وقت و فکرت را به دونان و فرومایگان مشغول نکنی و چشم از هدفت برنداری... 👈 تلاشی برای درک عمیق‌تر: 🍀 @Alamolhoda_ir
ما و «مدگرایی» ♦️ یک روز هیپی، و یک روز پانک، یک روز رپ، یک روز فشن... «مُد» واقعاً چیست؟ ♦️ «مُد» یک موج احساسی فراگیر و گذرا است که به نفع یک پوشش یا گویش یا آرایش یا رفتار و منش و ... به راه می‌افتد و لزوماً از منطق عقلانی و اصول زیباشناسی تبعیت نمی‌کند. از این رو چه بسیار لباس‌های مدشده‌ای که در عرف جامعه و حتی از سوی خود مدگرایان راحت و زیبا و زیبنده محسوب نمی‌گردند. ♦️ معمولاً معیار و انگیزه مدگرایی، سه چیز است که جملگی ریشه در فطرت آدمی به طور عام، و در عواطف و احساسات روحی و روانی دوران جوانی به طور خاص دارد: یکی: حسّ تظاهر به هم‌گونی و هم‌رنگی برای یافتن هویتی مشترک دومی: تنوّع‌طلبی و تمایل به تغییر سومی: گرایش به مدرنیسیم و به روز بودن و میل گریز از گذشته‌ها و سنّت‌ها ♦️ بر این اساس، مُدیسم سابقه‌ی کهنی دارد که با گسترش و فراگیری رسانه‌ها و ارتباطات جمعی، در دوران معاصر عیان‌تر و فراگیرتر نمود یافته است. ♦️ به هر حال، همان احساسات که منشاء حرکت‌های آرمان‌خواهانه اجتماعی و سیاسی در جوانان می‌شود، گاهی نیز به سطح مدگرایی در منش و روش تنزّل می‌کند. ♦️ بسا تأثیر مد از حد پوشش و ظاهر خارج شده و به تحوّل فرهنگی و بینشی منتهی شود، اما «مدگرایی» و «غرب‌گرایی» را نباید خلط کرد که این دو در مبانی متفاوت‌اند. ♦️ آری، امروز فرمان مد به دست مغرب‌نشینان است؛ زیرا اولاً غرب، نماد امروزه‌گی است! و ثانیاً اهمّیت مدیسم را به نیکی فهمیده است و حاضر است با حمایت کارتل‌ها و بنگاه‌های عظیم اقتصادی و با استخدام سلبریتی‌ها و تبلیغات رنگارنگ و کلان، برای آن هزینه کند. و ثالثاً: بی‌عرضه‌گی و بی‌انگیزه‌گی شرق‌نشینان در ارائه مدهای مورد قبول جامعه و جوانان نیز مزید بر علّت است. پایان بخش اوّل ادامه دارد... تلاشی برای فهم عمیق‌تر دین و زندگی: 📚 @Alamolhoda_ir -