این روزها از دوستانش چیزهایی می‌شنوم که تا قبل از رفتن امیرحسین روحم هم از آن‌ها خبر نداشت.» خواهر هنوز مبهوت است. هرکدام از دوستان و همکاران که می‌آیند، انگار تصویر جدیدی از امیرحسین پیش چشمش قرار می‌دهند. حرف‌هایشان را با خود مرور می‌کند و می‌گوید: «از خوبی و دلسوزی‌اش می‌گویند؛ از اینکه چقدر بیماران را رایگان ویزیت می‌کرد، چقدر به فکر اهالی جنوب شهر بود و به نیازمندان کمک می‌کرد... ما از این چیزها هیچ‌وقت خبردار نشدیم...» چیزی که در گوش خواهر زنگ می‌زند، جمله‌اش را ناتمام می‌گذارد. مکثی می‌کند و با لبخند کمرنگی که از یک کشف شیرین حکایت دارد، می‌گوید: «فقط یادم می‌آید یک سال ماه رمضان، دیدم یک وانت دم در خانه‌مان نگه‌داشته و پشتش پر است از کیسه‌های بزرگ. وقتی امیرحسین را دیدم که دارد آن کیسه‌ها را داخل پارکینگ می‌برد، از سر کنجکاوی سراغش رفتم و گفتم: چی کار می‌کنی؟ این‌ها چیه؟ انتظار حضور مرا نداشت. گفت: "هیچی..." و بعد انگار بخواهد هم مرا راضی کند و هم خیال خودش را راحت، گفت: "نمی‌خوام کسی از این ماجرا خبردار بشه. من این بسته‌های ارزاق رو به خاطر شروع ماه رمضان می‌برم برای خانواده‌های کم‌بضاعت جنوب شهر. اما خواهر! به کسی چیزی نگویی ها...".

«امیرحسین را به رقیق‌القلب بودنش می‌شناختند. یک‌بار زمستان وقتی در پایان شیفتش می‌خواست از بیمارستان خارج شود، صدای یک نوزاد را شنیده‌ بود. کمی که دقت کرده‌ بود، دیده‌ بود یک نوزاد را که هنوز بند نافش را هم قیچی نکرده‌اند، در پارچه‌ای پیچیده‌اند و جلوی در بیمارستان گذاشته‌اند. خلاصه آن نوزاد را داخل بیمارستان برده‌ بود، خودش تمیزش کرده و تمام کارهایش را انجام داده ‌بود. بعد هم به پلیس 110 زنگ زده و تا آن نوزاد را تحویل بهزیستی نداده ‌بود، آرام نگرفته ‌بود. آن شب امیرحسین خیلی دیر برگشت؛ با حالی بد و منقلب. رفتم پیشش. با ناراحتی زیاد ماجرا را تعریف کرد و گفت: "نمی‌دونی چقدر حالم بده. آخه چرا یک نوزاد باید در بدو تولدش از نعمت پدر و مادر محروم بشه؟" گفتم: داداش جان! آخه ما که خبر نداریم. شاید پدر و مادرش شرایط و توان نگهداری‌اش را نداشتند... عکس‌العملش غافلگیرم کرد. با گریه گفت: "اگه شرایطش رو نداشتن، چرا اون طفل معصوم رو به دنیا آوردن؟" هرچه گفتم: ما نمی‌دونیم چه بر سر اونها اومده و چه شرایطی داشتند، آرام نشد. فقط دل‌نگران نوزادی بود که بی‌پناه پیدایش کرده‌بود و به بهزیستی سپرده‌ بود»

جانش به جان پدر و مادر بسته بود. به همین خاطر، بعد از فوت پدرمان دیگر نتوانست کمر راست کند. یک‌بار به من گفت: "من دیگه بدون بابا نمی‌تونم زندگی کنم..." اصلاً انگار مقاومتش را از دست داد. اینطور بود که بعد از 5 ماه ارتباط با بیماران مبتلا به کرونا، خودش هم گرفتار این ویروس شد. وگرنه قبل از آن، همسر خودم هم مبتلا شده بود. هرچه به امیرحسین می‌گفتم: داداش جان برو آزمایش بده، نکند یک وقت به تو هم سرایت کرده باشه، می‌گفت: "نگران نباش. چیزی نمیشه. الان وظیفه من اینه که مراقب حال بیمارانم باشم." رئیس اورژانس بیمارستان 17 شهریور مشهد بود و تمام وقتش را صرف رسیدگی به بیماران می‌کرد. کرونا که آمد، با اینکه فقط یک طبقه با منزل پدرم فاصله داریم، گاهی یک هفته نمی‌توانستیم او را ببینیم و فقط تلفنی جویای احوالش می‌شدیم. اورژانس، اولین نقطه ورود بیماران به بیمارستان بود و او و همکارانش مدام در آن لباس‌های محافظتی خاص، به آنها رسیدگی می‌کردند. گاهی که خیلی دلم برایش تنگ می‌شد، می‌گفتم: آخه چرا هیچ‌وقت خانه پیدات نمی‌شه و هر وقت سراغت رو می‌گیریم، بیمارستان هستی؟ در جوابم می‌گفت: "آخه ما قسم خوردیم که به بیماران کمک کنیم. نمی‌تونم در این شرایط سخت نسبت به رنج بیماران بی‌تفاوت باشم." بعد از فوت پدر هم نتوانستم یک دل سیر ببینمش. اوایل که مدام بیمارستان بود و بعد هم کرونا بینمان جدایی انداخت...».

امیرحسین وقتی در بیمارستان بستری شد که سطح اکسیژن خونش 20 درصد بود! درحالی‌که در شرایط عادی، سطح اکسیژن خون باید بین 95 تا 98 باشد. اینطور بود که به‌محض بستری شدن، به دستگاه ونتیلاتور وصل شد.  3، 4 روز بعد هم کارش به آی‌سی‌یو کشید. او را به بیمارستان امام رضا (ع) که آی‌سی‌یو مجهزتری دارد، منتقل کردند و بلافاصله بعد از ورود به آی‌سی‌یو، به کما رفت. از همان موقع، روایت خاطره‌هایش شروع شد. همکارانش می‌گفتند: "روزهای آخر امیرحسین آنقدر تنگی نفس داشت که دیگر نمی‌توانست حرف بزند. در آن حال، با ایما و اشاره و هرطور که می‌توانست به ما می‌گفت: "شیفت‌های من چه می‌شود؟ یکی جای من بایستد. مراقب بیماران من باشید..." مانده ‌بودیم متحیر که حتی در آن حال هم به فکر خودش نیست و دغدغه بیمارانش را دارد!" امیرحسین در مجموع، 13 روز در بیمارستان بود و مرحله آخر، عملیات احیا هم نتوانست نجاتش دهد. بالاخره روز 4 مرداد یعنی درست 25 روز بعد از فوت پدرمان و درحالی‌که 2 ماه از تولد 45 سالگی‌اش می‌گذشت، ما را تنها گذاشت و رفت».

«از بچگی آنقدر وقت و بی‌وقت می‌رفت مسجد که همیشه به شوخی می‌گفتم: فکر کنم ناف تو را در مسجد بریده‌اند! اما اهالی مسجد الرضا (ع) و هم‌محلی‌ها هم، خوب جواب آن‌همه سال خدمتش در مسجد را دادند. شب لیله‌الدفن امیرحسین، یکی از اقواممان می‌گفت: "امشب فکر کنم در این مسجد 4 طبقه، 10هزار نفر برای امیرحسین نماز خواندند..."».

: «25 سال بود در روز عاشورا، آش شله‌قلمکار می‌پختیم و توزیع می‌کردیم. نمی‌دانید چه شوق و ذوقی داشت برای ادای این نذر. همه کارهایش را خودش می‌کرد. بعد هم پای دیگ نذری، زیارت عاشورا می‌خواند، سینه می‌زد و گریه می‌کرد. شله روز عاشورا درواقع نذر مشترک مادر و امیرحسین بود. مادر برای قبولی کنکور او نذر کرده ‌بود اما از نذر خودش هیچ‌وقت سردرنیاوردم. هر وقت می‌پرسیدم، می‌گفت: "یک چیزیه میان من و آقا امام حسین (ع). نمی‌تونم بهت بگم." نمی‌دانید چه حساسیتی داشت برای تهیه حبوبات و گوشت باکیفیت برای شله عاشورا... قبل از تاسوعا که گوشت می‌خرید، تازه کارش شروع می‌شد؛ خب ما جایی برای نگهداری آن 80، 90 کیلو گوشت نداشتیم. امیرحسین می‌رفت درِ خانه اقوام و دوستان، رو می‌انداخت و خواهش می‌کرد بسته‌های گوشت را در فریزرشان نگه‌دارند تا شب عاشورا. شله مشهدی، از آن نذری‌های پرزحمت است که مثل حلیم، شب تا صبح باید پای دیگش بیدار بمانی. و این مسؤولیت را امیرحسین و همسر من به عهده می‌گرفتند. صبح روز عاشورا موقع نماز صبح، ما با صدای اذان امیرحسین که تا آن موقع پای دیگ بود، بیدار می‌شدیم. می‌گفت: "آهای... بلندشید تا نمازتون قضا نشده..."».

🌸 #میلاد_امام_جواد(ع) ♨️اگر مشکل دارید به #امام_جواد(ع) توسل کنید. 🎤حجت الاسلام #عالی

🔹 کلیپ صوتی زندگی امام محمدتقی (علیه‌السّلام) #تولد_امام_جواد‌(علیه‌السّلام) #‌امام_خامنه‌ای

ا⚜️✨⚜️✨⚜️ ا✨ ا⚜️ #رجب_المرجب ⚜️ اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی فَاطِمَةَ و اَبِیهَا وَ بَعلِهَا وَ بَنِیهَا وَ السِّرِّ المُستَودَعِ فِیهَا بِعَدَدِ مَا اَحاطَ بِهِ عِلمُک ⚜️ ✍️ عنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنْ مُوسَى بْنِ الْقَاسِمِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ الثَّانِي (علیه السلام) قَدْ أَرَدْتُ أَنْ أَطُوفَ عَنْكَ وَ عَنْ أَبِيكَ فَقِيلَ لِي إِنَّ الْأَوْصِيَاءَ لَا يُطَافُ عَنْهُمْ. فَقَالَ لِي: بَلْ طُفْ مَا أَمْكَنَك‏. فَإِنَّ ذَلِكَ جَائِزٌ. 🔹 موسي بن قاسم (ثقة ثقة، جليل بالاتفاق) از اصحاب حضرات امام رضا و امام جواد (علیهما السلام) گوید: محضر مبارک امام جواد (عليه السلام) عرضه داشتم: من تصميم داشتم از طرف شما و پدرتان طواف کنم اما شنيده‌ام که کسي نبايد از طرف اوصياء طواف کند. 🔹 امام جواد (عليه السلام) فرمودند: خیر! بلکه هر چه مي توانی طواف کن که این امر جایز است. ✍️ ثمَّ قُلْتُ لَهُ بَعْدَ ذَلِكَ بِثَلَاثِ سِنِينَ: إِنِّي كُنْتُ اسْتَأْذَنْتُكَ فِي الطَّوَافِ عَنْكَ وَ عَنْ أَبِيكَ فَأَذِنْتَ لِي فِي ذَلِكَ فَطُفْتُ عَنْكُمَا مَا شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ وَقَعَ فِي قَلْبِي شَيْ‏ءٌ فَعَمِلْتُ بِهِ. قَالَ: وَ مَا هُوَ ؟ قُلْتُ: طُفْتُ يَوْماً عَنْ رَسُولِ اللَّهِ، فَقَالَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ: صَلَّى اللَّهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ. ثُمَّ الْيَوْمَ الثَّانِيَ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ طُفْتُ الْيَوْمَ الثَّالِثَ عَنِ الْحَسَنِ وَ الرَّابِعَ عَنِ الْحُسَيْنِ وَ الْخَامِسَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ السَّادِسَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ الْيَوْمَ السَّابِعَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْيَوْمَ الثَّامِنَ عَنْ أَبِيكَ مُوسَى وَ الْيَوْمَ التَّاسِعَ عَنْ أَبِيكَ عَلِيٍّ وَ الْيَوْمَ الْعَاشِرَ عَنْكَ يَا سَيِّدِي وَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ أَدِينُ اللَّهَ بِوَلَايَتِهِمْ. 🔹 پس از سه سال مجدد محضر مبارک امام جواد (عليه السلام) مشرف شدم و عرض کردم: من سه سال پيش از محضر مبارک شما اجازه گرفتم كه‏ به نيابت از شما و پدرتان ابوالحسن (علیه السلام) طواف كنم و مدتها طواف كردم. سپس در قلبم چیزی گذشت که به آن عمل كردم. 🔹 حضرت (علیه السلام) پرسیدند: آن چه بود؟ 🔹 عرض کردم: یک روز به نيابت از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) طواف كردم. 🔹 حضرت (علیه السلام) فرمودند: «صلوات خدا بر رسولش (صلی الله علیه و آله) باد» و این را سه مرتبه فرمودند. 🔹 گفتم: روز دوم به نيابت از امير المؤمنين علی (علیه السلام) طواف كردم و روز سوم به نيابت از امام حسن مجتبى (علیه السلام) و روز چهارم به نيابت از سيد الشهدا (علیه السلام) و روز پنجم به نيابت از على بن الحسين امام سجاد (علیه السلام) و روز ششم به نيابت از ابو جعفر محمد بن على امام باقر (علیه السلام) و روز هفتم به نيابت از ابو عبد اللَّه امام صادق (علیه السلام) و روز هشتم به نيابت از جدّتان امام موسى بن جعفر (علیه السلام) و روز نهم به نيابت از پدرتان حضرت على بن موسى (علیه السلام) و روز دهم به نيابت از طرف شما، اى سرور من اين اوصيا همان رهبرانى هستند كه من با ولايت آنان خدا را بندگى مى ‏كنم. ✍️ فقَالَ: «إِذاً وَ اللَّهِ تَدِينَ اللَّهَ بِالدِّينِ الَّذِي لَا يَقْبَلُ مِنَ الْعِبَادِ غَيْرَهُ». 🔹 مولانا ابو جعفر الجواد (علیه السلام) فرمودند: در اين صورت، به خدا سوگند که خدا را با دين و آیينى بندگى مى ‏كنى كه خداوند، غير آن را نمى ‏پذيرد. ✍️ قلْتُ: وَ رُبَّمَا طُفْتُ عَنْ أُمِّكَ فَاطِمَةَ وَ رُبَّمَا لَمْ أَطُفْ. فَقَالَ: «اسْتَكْثِرْ مِنْ هَذَا فَإِنَّهُ أَفْضَلُ مَا أَنْتَ عَامِلُهُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ». 🔹 سپس عرض کردم: گاه مى ‏شود كه به نيابت از طرف مادرتان حضرت فاطمه (علیها السلام) طواف مى ‏كنم و گاه مى ‏شود كه چنین نیت نمی کنم. 🔹 آن حضرت (علیه السلام) فرمودند: هر چه بيشتر به نيابت از مادرم حضرت فاطمه (علیها السلام) طواف كن كه این طواف، افضل است از هر آنچه تو انجام می‌ دهی إن‌شاءاللَّه. 📓 بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ ۵۰، ص ۱۰۱ و ۱۰۲ ⚜️ لنُبَشِّرَ أَنْفُسَنا بِأَنَّا قَدْ طَهُرْنا بِوِلايَتِكِ يا مولاتنا یا فاطمة الزهراء (عليها السلام) ⚜️ ⚜️ ✨ ⚜️✨⚜️✨⚜️ کانال رسمی پاسخ به شبهات و شایعات t.me/mobahesegroup https://eitaa.com/mobahesegroup

📽 دانلود #کلیپ 👤 حجت‌الاسلام #کاشانی 📝 نامهٔ مهربانانهٔ امام جواد به علی بن مهزیار 🔖 خدا تو را با ما محشور کند... 🔺 کاش به گونه‌ای زندگی کنیم که در عصر ظهور، اینگونه مخاطب کلام مهربان امام زمان باشیم. 🌸 ولادت #امام_جواد و حضرت #علی_اصغر مبارک باد.

سلام آقا... به تو سلام میدم درمون دردامی به تو سلام میدم تویی که آقامی به تو سلام میدم بغض دلم واشه❤️ به تو سلام میدم جواب نده باشه...😭

ازدعای استادبزرگوار ،الحمدلله توفیق زیارت نصیبم شد.وقتی خانم دعامیکردندکه ان شاءالله مکرر روزیتون بشه دراین ماه،باورم نمی شدتواین شرایط باوجود مشکلاتی که بودبتونم به پابوس آقا بیام.تا به حال توفیق نداشتم ولادت امام جوادعلیه السلام ومولا امیرالمو‌منین علیه السلام مشهدمقدس باشم.خداوندروشاکرم که سرسفره شهداباشما خوبان هستم.قبلا فرموده بودیداگر عنایتی ازشهدا بهتون شده درگروه به اشتراک بزارید.الحمدلله چندبارخواب شهیدحاج قاسم عزیز رودیدم ،قبل وبعدازشهادتشون دختربنده بیماری ویتیلیگو یابرص داره.دوهفته قبل ازشهادت سردارایشون رودرخواب دیدم با پیراهن مشکی.گریه کردم وباناراحتی شدید به ایشون عرض کردم بیماری دخترم بدترشده.ایشون بااون دستان پرمهرپدریشون روی شانه بنده زدند وفرمودند،نگران نباش خوب میشه وبه من دلداری دادند.وقتی دوهفته بعد،روز جمعه خبرشهادت وعکس دست قطع شده سردار رودیدم زدم توسرم.ودیگه گریه امونم نمیدادوهنوزم داغ ایشون دردلم سردنشده.ماه گذشته هم ایشون به خوابم آمدند وفرمودند،بیا برویم لب شط،به همراه ایشون رفتم ،تعدادی جوان باچهره گشاده بالباس خاکی آن طرف شط ایستاده بودند.ایشون فرمودند ،اینها همه اینجا شهیدشدند. ارسالی از اعضای کانال 👆👆

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐مولای ما همه حیدر 💐نور بی خاتمه حیدر 🎤 #میثم_مطیعی

#چله_سلامت_بوقت_اذان ✅ بعداز اذان صبح 👈 تلاوت سوره فجر از طرف شهید آنروز هدیه به روح مطهر امام خمینی (رحمت الله علیه ) و صلوات خاصه حضرت زهرا سلام الله علیها ✅ بعداز اذان ظهر 👈خواندن دعای نور حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها ✅ بعداز اذان مغرب👈 تلاوت سوره حجرات از طرف ائمه روز هدیه به امام زمان عج و روز جمعه از طرف بقیه الله الاعظم عج هدیه شود به به روح مطهر پیامبر ختمی مرتبه ✅ مناجات مسجد کوفه امیرالمؤمنین علیه السلام در هر ساعت از شبانه روزکه می توانید. # مراقبت _ عملی👇 ✅ تبیین بخش هایی از توحید مفضل

بیست و چهارمین روز از 🌟💫چله ( بیست و هشتم ) 🌟💫 مهمان سفره شهید 🌷محمود شمس الدینی🌷 هستیم.

سال ۱۳۵۵ شهر سیریز کرمان میزبان نوزادی شد که او را محمود نامیدند. در پنج سالگی جهت یادگیری قرآن، او را به مکتب‌خانه‌ای در محل فرستادند و، چون از هوش و ذکاوت سرشاری برخوردار بود، در مدت زمان اندکی، قرآن را فرا گرفت و از همین جا بود که نشانه‌های پایبندی به دین و مذهب در وی آشکار شد. محمود در اوایل زندگی خود از نعمت مادر محروم شد. دوره‌ دبستان را در مدرسه‌ سیریز گذراند. آن طور که نزدیکان و آشنایان آن دورانش گفته‌اند.  بسیار درس‌خوان، باهوش و خوش‌بیان بود. دوران تحصیل را پشت سر نهاد و موفق به اخذ مدرک کاردانی فناوری و اطلاعات شد و در اول بهمن ماه ۱۳۷۳ به استخدام رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد.

او تلاشش را در راه تحصیل دوچندان نمود تا اینکه دوره تخصصی بهداشت و درمان را طی سال‌های ۷۴ و ۷۵ در شیراز گذراند و به آرزوی خود، رسید. پس از اخذ مدرک دوره تخصصی بهداشت و درمان، در تاریخ اول تیر ماه ۱۳۷۵ در بهداری تیپ همیشه پیروز مردم پایه ۱۸ الغدیر با مسئولیت مدیر امداد، عملیات پزشکی و بهداری رزمی تا سال ۱۳۹۵ مشغول خدمت شد و بقیه عمر ارزشمند خود را با فعالیت در سازمان بسیج جامعه پزشکی استان یزد بعنوان مسئول کانون بیمارستان شهید صدوقی و پردیس دانشگاه علوم پزشکی سپری کرد.

محمود در دوران حضور در سازمان بسیج جامعه پزشکی استان یزد، نهایت سعی خود را در کمک به مناطق محروم و کم برخوردار درون مرزی و برون مرزی، ارتقاءسطح سوادسلامت در قالب سلسله نشست‌های سبک زندگی، همکاری در برپایی بیمارستان ثابت وصحرایی، همکاری با کاروان نورآوران سلامت و ارائه خدمت در موکب درمانی حضرت علی بن موسی الرضا (ع) به مناسبت اربعین حسینی انجام می‌داد. او همچنین در ایام شیوع ویروس کرونا در راستای پیشگیری ومقابله با آن اقدامات موثری نیز انجام داد که از جمله آن می توان به برپایی ایستگاه‌های سلامت در نقاط مختلف شهر به منظور آموزش و اطلاع رسانی، غربالگری وتب سنجی در مبادی ورودی و مکان‌های شلوغ شهر، آماده سازی و تجهیز درمانگاه و کلینیک مراقبت بیماری‌های تب دار و تنفسی برای خدمت رسانی به بیماران مبتلا به کرونا، هماهنگی اعزام تیم‌های بهداشتی و درمانی شهید دکتررهنمون کانون بسیج جامعه پزشکی بیمارستان شهید صدوقی و راه اندازی نخستین نقاهتگاه شهدای جامعه پزشکی استان اشاره کزد.

او فردی متعهد، بااخلاص، صبور، خوش اخلاق، خوشرو و بی علاقه به دنیای مادی بود. فقط و فقط خودش را وقف خدمت به مردم می‌کرد. در دوران مسئولیت خود با جذب وسازماندهی پزشکان، پرستاران و پیراپزشکان در راه کمک‌رسانی هر چه بهتر به محرومین و تحقق اعتلای بسیج می‌پرداخت و همیشه رهرو مکتب ولایت مطلقه فقیه وخط امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب امام خامنه‌ای (مدظله العالی) بود تا اینکه در سوم فروردین ماه ۱۳۹۹ به علت مبتلا شدن به بیماری ویروس کرونا بستری و در روز نهم فروردین ماه ۱۳۹۹ مصادف با ولادت اباعبدالله الحسین (ع) و روز پاسدار در بیمارستان حضرت علی بن ابیطالب (ع) رفسنجان به علت شدت عوارض بیماری کوید ۱۹ به سوی معبود خویش شتافت.