👇👇👇👇 مادرش داستان های فراوانی ازرویاهای صادقانه باعلی رادردل ذخیره دارد، رویاهایی که هرگوش، شایسته شنیدن آن نیست... . ازآن شبی که علی رادرباغی زیبا دید، می گفت:«روزی دلم خواست که علی هم بامن بودو ازاین میوه هامی خورد، خیلی دلم گرفت،  درخواب علی رادیدم،  دستم راگرفت ومرابه باغی خُرّم برد، گویی بهشت رویاهایم رامی دیدم، گفت:مادرجان شماهرچه می خواهی بخور،اینجاهرچه بخواهم برای مافراهم است، ببین الان من سیب می خواهم، گفت:دیدم شاخه هایی پرازسیب های سرخ برای سیدخم شدواوازآن سیب های سرخ وآب دار خورد و شاخه برگشت وبعدانگور و ...» می گفت:« شبی دیگردرخواب دیدم که بامن درخیابان قدم می زند، امادر و دیوارپراست ازعکس های اوکه زیرش نوشته :شهیدسیدعلی دوامی،  خیلی نگران بودم که اوعکس هارانبیند، تاسرش رابالامی آورد، بااوصحبت می کردم، سرگرمش می نمودم. یااینکه شبی ، ازمشهدآمده بودم وبرای بعضی ازآقایان واقوام سوغاتی گرفته بودم،درخواب علی رادیدم وبه من گفت:مادرخریدکردی؟ گفتم: بله، چندتاجوراب گرفتم، دست بردورنگ طوسی راانتخاب کردوگفت مال من، تازه یادم آمدشهیدشده، ازخواب بلندشدم،تعبیرراسؤال کردم، گفتند: اگرمیخواهی چیزی بگیری ، برای اوهم بگیرولی بده به دیگری» یاشبی درمشهدبودم، به خوابم آمدوگفت: فلانی، اعصاب مراخوردکرده. بعدبرگشتم(ازمشهد) ، دیدم، همان بندﮤخدامسؤل پروژﮤبازسازی قبورشهداست، کنارقبرعلی راطوری کنده اندکه آب به قبرنفوذکرده است» ومی گفت ازروزهایی که دربیداری هاهم علی بااوست. بااوهم نفس است، می گفت : «می ترسیدم همراه بقیه کاروان درحج، به حرا بروم، گفتم علی ومحمودبرادرم راصدابزنم، ازآنهاخواستم کمکم کنند، بعدبدون هیچ کمکی ازدیگران توانستم هم پای کاروان ، حرا راهم زیارت کنم »

💠دعوت شهید دوامی از قاری قران در خواب👇👇👇 🔻خاطره از زبان سرهنگ پاسدار ولی اله عرب زاده طوسی.... 🌷در دوران تصدی اقای غیب پرور به سمت فرماندهی لشگر بیست و پنج کربلا مقرر شد یک #اجلاسیه سراسری و کشوری در خصوص عملیات #والفجر هشت به مدت دوروز در حسینیه عاشقان کربلا واقع در #ساری برگزار شود. 🌷کلیه مدعوین به صورت رسمی که دخیل در عملیات والفجر هشت بودند از هر استانی برابر با سهمیه و تعیین صندلی های مشخص دعوت شدند.طبیعتا #محدودیت در دعوت وجود داشت.... 🌷از مسئول دارالقران پرسیدم که ایا من هم دعوت هستم؟ ایشان با #شرمندگی گفتند...نه.چون کارت دعوت دست من نبود و محدودیت درکار بود. 🌷بغض گلویم را گرفت و با اندوهی از #غصه روانه خانه شدم. بعد از اینکه نماز مغرب و عشا را خواندم کمی #خوابیدم... 🌷در خواب #شهید_سیدعلی_دوامی را دیدم که به من گفت: بلند شو برو مراسم.... من به ایشان گفتم ولی من که دعوت نیستم... ایشان گفتند: #من تو را دعوت کردم..برو... 🌷در همین حال دخترم مرا بیدار کرد و گفت اقایی با شما کار دارند... پشت خط اقای موازی بودند که به من گفتند تا پنج دقیقه دیگر باید حتما در حسینیه باشی.سوال نکن و #سریع خودت را برسان.... 🌷به سرعت خودم را به حسینیه رساندم... وقتی رفتم داخل قران به دستم دادند و گفتند برو و بخوان. گفتم چرا من؟؟ گفتند:چون قاری کشوری نیامد و قاری استانی هم که دعوت کرده بودیم حضور ندارد.معطل نکن..برو جایگاه و #قران_بخوان.... #سیدجان_میشود_روزی_تو_هم_مارا_اینطور_دعوت_کنی....؟؟😢

مادر شهید دوامی از خاطرات پسرش به نقل از همرزمانش سخن گفت، وی با بیان اینکه مصطفی علمدار جانباز و از دوستان سید علی است که در استانداری مشغول است، یادآور شد: آقای طوسی وقتی شهید شد، دخترش کوچک بود، مادر برای دختر شهید تعریف کرد که پدرت می‌گفت: ما برای وضو آب نداشتیم برای همین یخ‌ها را می‌شکستیم و آب می‌کردیم و وضو می‌گرفتیم. مژه‌هایش یخ می‌کرد، انگار چشم‌هایش بسته شده باشد. مصطفی علمدار گفت: «اینها که چیزی نیست، سیدعلی زمین را کند و حوضچه مانند درست کرد و آب در آن جمع شد، رفت و غسل شهادتی کرد. گفتم:«سنگ‌کوب می‌کنی!»گفت :«می‌خواهیم برویم خط مقدم!»اما وقتی آب در دسترس نبود یخ‌ها را خرد می‌کرد، آب که می‌شدند در آن آب غسل شهادت انجام می‌داد. می‌گفتم:« علی‌جان! سنگ کوب می‌کنی‌ها» اما غسل شهادت و جمعه و... برایش خیلی مهم بود، سیدعلی کارهای بزرگی انجام می‌داد. وی با اشاره به اینکه  علی در مدت شش سالی که در جبهه بود، به حد 60 سال بزرگ‌تر و جا افتاده‌تر شده بود، خاطرنشان کرد: در مدت حضورش هم بارها مجروح شده و تیر و ترکش خورده بود. کارش اطلاعات و عملیات بود. قبل عملیات‌ها، برای شناسایی می‌رفت. صدام هم برای سر سیدعلی جایزه تعیین کرده بود ولی سیدعلی شیر مازندران بود. کار شناسایی، بسیار سخت و دشوار است. در دل لشکر دشمن، کار شناسایی مسیر و تهیه نقشه راه بسیار مهم است. احتمال اسارت و شهادت بود. یادم هست در یکی از شناسایی‌ها در خاک دشمن مجبور شده بود محاسنش را بتراشد. خیلی ناراحت بود، اما چاره‌ای نداشت.

مادر شهید سیدعلی دوامی با بیان اینکه نماز شب علی هرگز ترک نمی‌شد، تصریح کرد: تا طلوع آفتاب نمی‌خوابید. می‌گفتم:«علی‌جان! بخواب خسته‌ای!» می‌گفت:«کراهت دارد.» هیچگاه نمی‌توانم حالات سیدعلی را هنگام نماز خواندن توصیف کنم. او همچون فردی ناتوان و فقیر به روی قبله می‌نشست، با گردنی کج با خشوع با خدای خویش راز و نیاز می‌کرد. سجده‌های طولانی،‌ حالات عرفانی و روحانی خاصی داشت. گاهی که نماز می‌خواند از پشت به او نگاه می‌کردم، می‌گفتم:«خوش به حالت سیدعلی! قامتت چون حضرت ابوالفضل (ع)، مظلومیت و ایثارت چون جدت امام حسین (ع) و سجده‌هایت چون امام سجاد (ع) است.» وی با اشاره به اینکه روضه‌ی حضرت زینب خیلی در من تاثیر می‌گذاشت و تنفر مرا نسبت به یزیدیان بر می‌انگیخت، گفت: همیشه این تصور را داشتم که اگر در زمان امام حسین (ع) بودم حتما به یاری ایشان می‌رفتم. وقتی سیدعلی 15 سالش نشده بود و می‌خواست به جبهه برود من مخالفت می‌کردم و می‌گفتم:«نه؛ امکان ندارد، تو بچه‌ای جلوی دست و پای رزمندگان را می‌گیری». سیدعلی از این حرفم ناراحت و افسرده شد، گفت: لحظه‌ای به یاد روزهایی افتادم که آرزو داشتم در زمان امام حسین (ع) بودم و به آنان یاری می‌دادم. حس و حال علی هم برای شرکت در جبهه و یاری امام زمان خویش همین بود. اما من اجازه این کار را به او نداده بودم. لحظه‌ای به خودم آمدم، پسر من که از علی‌اکبر (ع) امام حسین(ع) بالاتر نبود. برای همین با رفتنش به جنگ موافقت کردم. فقط برای این رفتن شرط گذاشتم که سیدعلی من تا شهادتش به آن عمل کرد. به او گفتم: «علی جان دوست دارم تا آنجا که می‌توانی به کشورت خدمت کنی، تا آنجا که در توان داری از خاک و ناموست دفاع کنی و هر چه در توان داری از بعثی‌ها بکشی، دوست ندارم خودت را بی‌جهت به کشتن بدهی و مفت کشته شوی. آنجا بچه‌گانه رفتار نکن.» علی نگاهی به من کرد و بعد متوجه منظورم شد که هدفم خدمت بیشتر او به خلق خدا بود و گفت:«من تمام سعی خودم را می‌کنم که انشاالله هرچه در توان داشته باشم برای حفظ اسلام انجام بدهم. سعی من برای خدمت به دین اسلام است.

لباس فرم سپاهش را نیز در کنارش به خاک می سپارند