نازنین زهرا...♡: #بـسـم‌رب‌ِّالـمـهـدےعـج ‌ رمــــان "پایان یک عــــشـــــق💕" ‌ #قسمت‌صدوچهاردهم ‌ به سقف خیره شدم "آخ مهدیار"{💔} "اگه بدونی چقدر به این سقف خیره می‌شدم و به تو فکر می‌کردم!" یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمم افتاد :(( مامان با یه سینی اومد داخل اتاق بلند شدم و رفتم سمت کیفم و عکس مهدیار رو درآوردم و زدم به دیوار اتاق رفتم سمت سینی غذا؛خورشت قیمه بود یه قاشق گذاشتم داخل دهنم مامان: -چرا بهمون نگفتی؟! _چی رو؟! -مهدیار رفته سوریه؟! _گفتیم ندونید بهتره حالا هم که شده،میشه دربارش حرف نزنیم؟! سری تکون داد؛ غذا رو خوردم و دوباره دراز کشیدم خطاب به بچه گفتم؛ _مامان‌جان! چرا اونقدر ساکتی؟! _توهم فهمیدی بابا نداری؟! دلم گرفت، بلند شدم در اتاق رو قفل کردم بالشت رو گذاشتم جلوی دهنم و شروع کردم گریه کردن :(( "وای مهدیااار"{💔} چشم‌هام رو باز کردم،خواب رفته بودم چقدر گشنم بود! بلند شدم از اتاق برم بیرون که صدای چند نفر داشت میومد؛مهمون داریم..! بلند شدم جوراب رو پام کردم و روسری با چادر لبنانی رنگی که جلوش کاملا بسته‌ است رو پوشیدم و رفتم بیرون خاله‌زبیده،دایی‌قربان،دایی‌صادق و بچه‌هاشون بودن سلامی کردم،همه جواب سلام رو دادن رفتم سمت یخچال و یک لیوان آب ریختم اومدم بخورم که دایی قربان رو به سمتم گفت: -حالا دایی‌جون،چقدر قراره بدن بهت؟! قلبم تیر کشید{💔} "مگه من مهدیار رو واسه پول فرستادم؟!" _دایی! من مهدیار رو واسه پول نفرستادم دایی قربان: -همه اولش همین رو میگن دایی غصه نخوور خاله زبیده: -اشکال نداره،من از همون اول دلم با این وصلت نبود حالا هم جوانی دوباره ازدواج می‌کنی و ... نذاشتم ادامه بده و رو به سمت مامانم گفتم: _مامان من خستم،میرم بخوابم رفتم سمت اتاق، با همون چادر بالشت رو برداشتم و گرفتم جلو دهنم و گریه کردم :(( "نه به‌ خاطر خودم؛نه به‌ خاطر مهدیار "به خاطر تمام خانواده شهدائی که الان درکشون می‌کنم "زن و بچه و مادرهایی که عشق زندگیشون رو فدای مردم می‌کنند "ولی مردم فقط نیش و کنایه تحویلشون میدن ‌ نویسنده: #هـدیـه‌ی‌خـدا