🔹️پرسش:
گاهی گفته میشود امام صادق(ع) كاری به سیاست نداشتند و فقط مشغول تدریس علوم دینی بودند. ایشان نه فقط برای گرفتن حكومت قیام نكردند، بلكه حتی پیشنهاد رهبری قیام عباسیان را نیز نپذیرفتند؛ آیا این رفتار امام(ع) نشان نمیدهد که دینداری، ربطی به مسائل سیاسی و حكوت ندارد؟
🔹️پاسخ:
⭕اولاً طبق برخی روایات، امام حتی به اندازه هفده نفر هم نیروی آماده قیام نداشتند و لذا در صورت قیام، حتماً شکست میخوردند(کافی، ج 2، ص 190)
⭕ثانیاً پیشنهاد رهبری به امام، مغرضانه و ابزاری برای رسیدن به قدرت بود، به این دلیل که عباسیان پس از به قدرت رسیدن، تقریباً تمام متحدان قبلی خود را نابود کردند.
⭕ثالثاً امام هرگز نسبت به حکومت و سیاست بیتفاوت نبودند، بلكه مبارزه سیاسی امام، یك مبارزه مخفی بود؛ به این دلایل:
🔴1- امام حكومت عباسیان را غاصبانه و ظالمانه میدانستند و به همین دلیل، هم خود حاضر به همكاری با آنها نبودند و هم یارانشان را از این كار منع میكردند، و میفرمودند حتی دوست ندارم برای آنان گرهی بزنم یا درِ کیسهای را ببندم و یا چیزی بنویسم.( فروغ کافی ، ج ۵ ، ص ۱۰۷)
امام همچنین دادگاههای حكومت عباسی را به رسمیت نمیشناختند و شیعیان را از مراجعه به آنها منع میكردند و بجای آن دستور میدادند تنها به قاضیانی مراجعه كنند كه به طور عام، از طرف امام منصوب شده باشند(وسائل الشیعه ، ج ۱۸ ، ابواب صفات القاضی ، باب ۱۱ ، ص ۹۹)
🔴2- از طرف دیگر، امام نیروهای فداكاری داشتند همانند «عبدالله نَجاشی» والی(استاندار) اهواز كه به درون دستگاه خلافت نفوذ كرده بودند تا بتوانند از این طریق، در اقدامات سیاسی اثرگذار بوده و شرایط را تا حد امكان، به نفع شیعیان بهبود دهند.
🔴3- امام صادق(ع) صریحاً حكومت را حق الهی خویش میدانستند؛ مثلاً در روز عرفه و در جمع زیادی از مسلمانان، چندبار این سخن را تكرار كردند: «ای مردم! رسول خدا(ص) امام و پیشوا بود، سپس علیبنابیطالب، سپس حسن و حسین و علیبن حسین و محمدبن علی و اكنون من امام هستم».
بنابراین، امام مبازه سیاسی داشتند، اما در جبهه جنگ نرم، نه مبارزه مسلحانه.
#احکام_رضوی
@sahebzaman14
به مابپیوندین👆(درایتا)
♻️ #حامی_ایتا
۲۷ تیر ۱۳۹۸