مدح امام رضا علیه السلام از حسین رئوفی تا که گفتیم رضا کنج حرم را دیدیم ز عرب تا همه اقوامِ عجَم را دیدیم جان به جود تو فدا زانکه به نزد تو دهان به سخن باز نکردیم کرَم را دیدیم خودم اینجا به حرَم آمده دل مهمانی «بُعد منزل نبود در سفر روحانی» صبح امّید خلایق شب میلاد رضاست خودم اینجا و دلم صحن گوهر شاد رضاست در کویرِ عطش آن پنجره ی بازِ امید رو به دریای صفا پنجره فولاد رضاست بحر الطاف خداوند که بی حد باشد آن علی هست که باب دو محمد باشد یک نظر سوی ضریحت شکند جادو ها به روی بال ملک رقص کنان جاروها تا ضمانت بنمائی خودت از یک یکشان همه با پای خود افتند به بند آهوها به گدا غیرِ صداقت به حرم لازم نیست مظهر رافت حق را که قسم لازم نیست مدتی هست شدم سر به هوایت آقا پر بده تا که زنم پر به هوایت آقا گِرد گلدسته شوم جَلد و شب و روز ، فقط پر کِشم همچو کبوتر به هوایت آقا بس به هر در زده ام نیست مرا نایِ دگر نفرستی ز در خانه ی خود جای دگر شُهره ی شعله ی چشم تو ز فیض ازلم عالِم آل محمد بده علم و عملم به دلم با نظر ، اکسیر بزن اَصلم کن که به ظاهر ز غلامان تو اما بَدلم پاره ی پیکر پیغمبر اسلام ، رضا به خیال حرمَت بسته ام احرام رضا ** کاش یک صحن تو را داشت عموی تو حسن یک چراغ حرمت بر سر قبرش روشن کاش می شد که شبی پای ضریح زهرا سر بکوبم من و فریاد زنم مادرِ من رسد آنروز «رئوفی» که بسازیم آنجا در کنار حرم مادرشان صحنِ رضا #رئوفی