107 سورۀ ماعون 👈 بسم الله الرحمن الرحیم . ارایت الّذی یکذّب بالدّین . فذلک الّذی یدعّ الیتیم . و لا یحضّ على طعام المسکین . فویل للمصلّین . الّذین هم عن صلاتهم ساهون . الّذین هم یراؤن . و یمنعون الماعون سورۀ ماعون هشتمین سوره در ترتیب آموزشی– پژوهشی قرآن کریم است که با هفت آیه در جایگاه یکصدوهفتمین سورۀ قرآن در ترتیب مصحف شریف (ترتیب تلاوت) قرار گرفته است. از دیرباز این سوره به سورۀ «ارایت الذی» و سورۀ «دین» شناخته می‏شده است، ولی از آنجا که کلمۀ «ماعون» یکبار و تنها در این سوره به کار رفته است، نام سوره به «ماعون» شهرت یافته است. برخی با توجّه به آیۀ چهارم، «فویلٌ للمصلّین» و تفسیر آن به «منافقان» که بنا به قول مشهور در مدینه شکل گرفتند، سورۀ ماعون را به دو نیمه تقسیم کرده‏اند؛ نیمۀ نخست سوره، آیات 1 تا 3 را مکّی و نیمۀ دوم، آیات 4 تا 7 را مدنی پنداشته ‏اند. در حالی که سورۀ ماعون، سوره‏ای یکپارچه و در یک مرتبه وحی در مکّه نازل شده است و حرف «ف» در «فویلٌ للمصلّین» حاکی از ارتباط وثیق این دو بخش سوره است؛ همچنین، قریشیان، نخستین مخاطبان قرآن در مکّه خود را دیندار و اهل صلات می‏دانستند: «وما کان صلاتهم عند البیت الّا مکاءً وتصدیةً» (انفال، 35). بنابراین بر اساس اصل فرازمانی و فرامکانی بودن قرآن، محور موضوعی سورۀ ماعون به تعبیر علّامۀ طباطبائی: «تهدید کسانى است که خود را دیندار معرفى کرده‏ اند، ولى متخلّق به‏ اخلاق منافقین‏ اند، از قبیل غفلت از نماز، و ریا کردن در اعمال، و منع ماعون که هیچ یک از اینها با ایمان به روز جزا سازگارى ندارد». بنابراین، سوره در صدد آسیب ‏شناسی دینداری و جامعۀ دینداران است. یعنی اگر در جامعۀ دینی، دینداران نسبت به حلّ مشکلات یتیمان، مسکینان، بیماران، درراه‏ ماندگان و به طور کلّی نیازمندان توجّه و رغبتی نداشته باشند، آن جامعه در تراز قرآن و اسلام نیست. خداوند این دسته از دینداران را «مکذّبان دین» معرّفی می‏کند که عملاً بر خلاف روح و فلسفه تشریع دین رفتار می‏کنند. اینان اگر احیاناً به برخی ظواهر دین مانند نماز جماعت پایبند هستند، آن را برای نمایش و ریا انجام می‏دهند تا خود را دیندار جلوه دهند، ولی قرآن با افشاگری بی ‏سابقه ‏ای آنان را حریص ‏ترین و بخیل ‏ترین افراد جامعه می ‏شناساند که مانع رسیدن خیر و نیکی به مردم و جامعه هستند و همه چیز را در پوشش دین و دینداری برای خود می‏خواهند. سورۀ ماعون زوج سورۀ کوثر است که ارتباط معنایی فزاینده‏ای با یکدیگر دارند و هر یک شرح و بسط دیگری به شمار می ‏آید.