سقف نشت کرده ، حمام همساده طبقه بالایی روی اتاق شش متری ما بنا شده . دستهایم را زیر سرم قفل میکنم و خیره میمانم به ترک های زمختِ خشکیده روی رنگِ کرمِ دیوار .
فکر میکنم که
دل هم نشت میکند ، دیواره اش ورم میکند ، از زیر پوستین سینه میزند بیرون ، هر قدر هم که بخواهی زیر جیب پیراهن بپوشانی اش ، باز هم نگاه عابران خیابان میماند روی تنت . به خانه ای میمانی که گیر و گورش توی ذوق میزند .
بغض که زیاد میشود ، شره میکند تا امانت را ببرد ؛ میلغزد روی گونه و بعد راه میگیرد تا چانه ، و میچکد روی تنت . بعد دستت را میکشی روی چشمهایت و مابقی اندوهت را قورت میدهی ... آنقدر که دلت نشت میکند . ورم میکند ، دیواره اش ترک برمیدارد ... آنوقت توی ذوق میزنی .
راه که میروی ، بوی نا میدهی ، بوی نای اشک ... بوی دلتنگی . با انگشت نشانت میدهند و میشنوی که میگویند : تو باید تعمیر شوی ، پیش از آنکه فرو بریزی! بابا گفته بود که پیش از آنکه سقف روی سرمان آوار شود ، بایسد دستی به خانه بکشد .
روی تخت غلت میزنم و در سکوت مخوف اتاق زیر لب میگویم :
اندوه ندیدن چشمهایت ، رنج نبودن دستهایت و بغض فاصله ی میانمان را آنقدر قورت داده ام که دلم نشت کرده ... بوی نا میدهم . توی ذوق میزنم ... مردم شهر دعایم میکنند و مادرم نذر کرده!
تو بایسد بیایی و دستی به دلم بکشی ،
پیش از آنکه آوار شوم ...
#میم_سادات_هاشمی
@Anarestun 
