بسم الله الرحمن الرحیم #موضوع : از مال خدا (بیت المال) دزدی کرده رُوِیَ أَنَّهُ (علیه السلام) رُفِعَ إِلَیْهِ رَجُلَانِ سَرَقَا مِنْ مَالِ اللَّهِ أَحَدُهُمَا عَبْدٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ الْآخَرُ مِنْ عُرْضِ النَّاسِ روایت شده که دو مرد را نزد امام علیه السّلام آوردند که از مال خدا (بیت المال) دزدى کرده بودند یکى از آنها بنده و غلام و مال بیت المال بود، و دیگرى غلام یکى از مردم، پس آن حضرت (در باره اینکه چه کسیرا که از بیت المال دزدى کند باید دست برید) وَ قَالَ ( علیه السلام ) : أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَیْهِ مَالُ اللَّهِ أَکَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً ، وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَیْهِ الْحَدُّ الشَّدِیدُ فَقَطَعَ یَدَهُ. امام علیه السلام فرموده است: اما بر این غلام که از آن بیت المال است حدی نیست (دستش را نباید برید، زیرا) برخی از بیت المال برخی دیگر را خورده (و اگر دستش بریده شود زیان افزون گردد، چنانکه محقق علی رحمه الله در کتاب شرائع الاسلام فرموده) و اما بر دیگری حد جاری است، پس دست او را برید (ابن میثم علیه الرحمه در اینجا می نویسد: به این جهت دست او را بریده که از بیت المال که در بسته بوده دزدی کرده دزدی او به حد نصاب یعنی به مقدار چهاریک درهم طلا بوده که دست بریدن واجب گشته و او را از بیت المال نصیب و بهره ای هم نبوده، و اگر بهره ای داشته و دزدیش بیش از بهره اش باشد و افزونی آن به مقدار نصاب رسد دست او بریده می شود، و اگر دزدیش بیش از بهره اش دست او بریده نمی شود). #نهج_البلاغہ #پند @Antiliberalism

بسم الله الرحمن الرحیم #موضوع: اینکه باید به آنچه مقدر شده ساخت وَ قَالَ ( علیه السلام ) : اعْلَمُوا عِلْماً یَقِیناً أَنَّ اللَّهَ لَمْ یَجْعَلْ لِلْعَبْدِ وَ إِنْ عَظُمَتْ حِیلَتُهُ وَ اشْتَدَّتْ طَلِبَتُهُ وَ قَوِیَتْ مَکِیدَتُهُ أَکْثَرَ مِمَّا سُمِّیَ لَهُ فِی الذِّکْرِ الْحَکِیمِ . امام علیه السلام فرموده است: با یقین و باور بدانید که خدا قرار نداده برای بنده اگر چه بسیار چاره جو و سخت کوشا و در مکر و فریب توانا باشد بیشتر از آنچه در علم الهی برای او مقدر و نامزد گشته است. وَ لَمْ یَحُلْ بَیْنَ الْعَبْدِ فِی ضَعْفِهِ وَ قِلَّةِ حِیلَتِهِ وَ بَیْنَ أَنْ یَبْلُغَ مَا سُمِّیَ لَهُ فِی الذِّکْرِ الْحَکِیمِ . و جلوگیر نشده است بین بنده که ناتوان و کم چاره بوده و بین اینکه برسد به او آنچه در علم الهی برای او مقدر و نامزد شده است. وَ الْعَارِفُ لِهَذَا الْعَامِلُ بِهِ أَعْظَمُ النَّاسِ رَاحَةً فِی مَنْفَعَةٍ وَ التَّارِکُ لَهُ الشَّاکُّ فِیهِ أَعْظَمُ النَّاسِ شُغُلًا فِی مَضَرَّةٍ . و شناسای به این راز و بکار برنده آن از جهت آسودگی در سود (دنیا و آخرت) برترین مردمان است، و چشم پوشنده و شک کننده در آن از جهت گرفتاری در زیان برترین مردمان است. وَ رُبَّ مُنْعَمٍ عَلَیْهِ مُسْتَدْرَجٌ بِالنُّعْمَى . و بسا به نعمت رسیده ای که به سبب نعمت کم کم به عذاب و کیفر نزدیک گشته. وَ رُبَّ مُبْتَلًى مَصْنُوعٌ لَهُ بِالْبَلْوَى . و بسا گرفتاری که بر اثر گرفتاری احسان و نیکوئی به او شده است. فَزِدْ أَیُّهَا الْمُسْتَنْفِعُ فِی شُکْرِکَ وَ قَصِّرْ مِنْ عَجَلَتِکَ وَ قِفْ عِنْدَ مُنْتَهَى رِزْقِکَ. پس ای شنونده (این گفتار) بسیار سپاسگزار و کم به شتاب و به رسیده از روزی بایست و تن به رضا بده (که کس را بیشتر از آنچه باید به او برسد ندهند. و این مطلب منافات با امر و دستور به دعا و سعی و کوشش در طلب رزق ندارد، زیرا دعاء و سعی در به دست آوردن روزی گاهی سبب وجود روزی بیش از آنچه مقدر گشته می شود). #نهج_البلاغہ #پند @Antiliberalism