روضه ی زمزمه ای فاطمیه اول #آه_ای_مدینه_کو_گل_یاسم_1 آه ای مدینه کو گل یاسم باغم نداره بی گلم رنگی یاس مرا پر پر نمودن و من ماندم و یک کوه دلتنگی یک شهر دشمن با منو زهرا آخر چجوری از علی دل کند هر روز داغش تازه تر میشه وقتی مغیره میزنه لبخند وقتی تنت رو غسل میدادم از زندگیه بی تو دست شستم من با تو قوت داشتم زهرا آه ای توان زانوی سستم طفلان به دندان آستین خاموش چشمانشان ابر بهاری بود وقتی که اسماء آب را می ریخت از پیکرت خونابه جاری بود آه از همان روزی که پیش من بین در دیوار افتادی فضه به من گفته تا مسجد فاطمه چندیدن بار افتادی یادم نرفته پیش چشمانم آتش به باغم شعله ها می زد من ایستاده بودم و دیدم دشمن گل یاس مرا می زد ای کاش دستانش فلج می شد دستی که سیلی را به کوثر زد ای کاش پایش می شکست آن دم محکم لگد بر سینه ی در زد هرجای خونه بوی تو داره پیچیده تو خونه بوی یاس امشب حسین از خواهرش زینب چادر نماز خاکی تو می خواست زینب به جای چادر خاکی پیرهن کربلا رو در  آورد سفارشای روز آخر رو با پیرهن کهنه خبر آورد گفت به داداش مادر سفارش کرد یک کاسه آب بالا سرت باشه از مدینه تا کربلا یک سر حواس من به حنجرت باشه تا که جدا نشدم ز تو یک دم گفت باشه این دعای مخصوصم گفتش میاد یه روز به جای من زیر گلوی تو می بوسم دیروز که نون پختی خدارو شکر گفتم که خوب شد خانم خونه خوشحال بود زینب می گفت بابا مادر زده به موی من شونه