#نهال_عاطفه
بهــــار ـ آمــده بــرخیــــز و دل ، بهــــاری کن
ز مـــردمـــان ستـــمــدیـــده ، غمگســـاری کن
خــــزان گــرفتـــه اگـــر بـــاغ مهـــربـــانی را
نهـــــال عــــاطفــــه بنشـــان و آبـیــــاری کن
عبوس و غمزده چون جغدِ شوم ، خیره مشو
سـرور و هلهـــله چــون بلبـــل و قنــــاری کن
جهــــان فنـــا و نمـــانَـــد اثـــر پـس از رفتـن
بقـــــا اگر طلبــی؟... کـــار مـــانـــدگـــاری کن
بـگـیـــــر دســت نـیـــــاز ِ نـیـــــازمنــــدان را
به قــدر همـّـت خـود ، چــــارهی نــــداری کن
غــرور و خـودسری و جهـــل کن بـرون از سر
چو شـاخــهی ثمــر ، افتـــاده خــاکســاری کن
ز فــرقــههــای ریـــاکـــار و حیــلهگــر بگـریـز
به حـــال خـویش وگــرنـه نشــین و زاری کن
مبـــاد ، آنکــه شــوی غــــره در ســرای فنــــا
نگــاهِ عبــــرت و تــــدبیـــر ، بـر مــــزاری کن
ببـین کسان بــزرگــی که خفتـــهاند به خــاک
به خویش ، آی و سپس فکـــر رستگـــاری کن
مقــاومـت مــده از دسـت در مصــالــح خلـق
مـــــدد بگـیــــر ز یــــزدان و پـــایــــداری کن
اگـر که چشم تهــاجــم به خــاک مُلـک افتــاد
به خـون خـویـش ازین مُلـک، پــاســداری کن
بـــرای عبــرت آینـــدگــان ، بـه خــاک وطــن
هرآنکـه چشـم طمـــع داشـت را فــــراری کن
بدم به صـور عــدالـت به دفـع ظــلم و سـتم
بـه نفـــع مـَـردم محـنتکشــیده ، کـــاری کن
بـه واژگـــان نفسـی دِه ، بـه اعـتــــلای بشــر
به جسمِ شعر ، نفس بخش و شهـــریـاری کن
دریــن زمــانــه که انـــدوه ، میکنـــد بیـــداد
ز خیـــل غمــــزدگـــان نیــــز ، غمگســاری کن
کــه امتحـــان الهـــیاسـت در چنــین ایــــام
به کـــار نیـک ز خـــود رفــــع شرمســاری کن
اگرچه خشک شده این زمــانـه چشمهی مِهــر
بیــا به چشمهی خورشـید ، مِهـــر جـــاری کن
چون امتـــیاز بشـر در وفــــا و احسـان است
به مِهــر و رأفـت خـود ، کسـب اعتـــباری کن
چو خسـتهدل شدی و نـاامیـد ، چـون ایـوب
خــــدای را بـــه نظــــر آر و بــــردبـــاری کن
زدا غبــــار غــــم از دل بـه همــت (سـاقـی)
ز جــــام دولـت مـی ، چـــارهی خمــــاری کن
نشد اگر کـه بشـویـی غبــــاری از دل خویش
بــــرو بــه صومعـــه و تـــرک مِیگســاری کن
اگرچــه قــافیــه ایطـا شـدهاست و تکـــراری
به رغــــم پــرده دران نیـــز ، پــــردهداری کن
سید محمدرضا شمس (ساقی)