شعر امام زمان جمعه صد جمعه دیده ایم و شما را ندیده ایم از درد گفته ایم و دوا را ندیده ایم چشمان ما هر آنچه به جز یار دیده است ! از بخت تیره وجه خدا را ندیده ایم چرخیده ایم دور سر خویش تا کنون اما مسیر پای شما را ندیده ایم خون دل است قسمت ما از فراق یار از روزگار ما که مدارا ندیده ایم هستیم اسیر ظلمت محض و نخواستیم تا حال اگر که شمس هدی را ندیده ایم از ذکر مانده ایم چو تسبیح پاره شد وقت سحر نسیم دعا را ندیده ایم چندین محرم آمد و رفت و نیامدی آقا بیا که کرب و بلا را ندیده ایم  

در یوم الله نهم دی ، وقتی که هیچ مسئولی برای آن روز غیر تعطیل برنامه‌ریزی و تبلیغ نکرده بود؛ اما در آن بعدازظهر شگفت‌انگیز، میلیون ها نفر به خیابان‌ ها آمدند پس چه کسی دل های یک ملت را پای کار آورد؟ پاسخ یک جمله است: در قضیه نهم دی پای امام حسین علیه السلام و عاشورا در میان بود. در برخورد با هتک حرمت عزای حسینی ، به رغم خواسته و تصور دشمنان چنانچه که دشمنان در قیام عاشورا نتوانستند به مقصد خود برسند بار دیگر خون بر شمشیر پیروز گردید و بصیرت ملت انقلابی و شهید پرور ایران اسلامی با درس از عاشورای حسینی بر همه خواسته های دشمن مهر باطل شد زده و بار دیگر چهره واقعی منافقان را افشا کرد و به زباله دان تاریخ فرو انداخت. چرا که مشعل حماسه حسینی هرگز خاموش شدنی نیست.

|⇦•ای سید شهیدان راه مقاومت... #نماهنگ زیبا جهت استفاده در ایستگاه های صلواتی و پخش در مدارس... رفتی ولی ، نوری تابنده‌ای زیبا و زنده‌ای هستی در جان ما، سردار! نام تو را ، با خطی رنگ خون بر خاکی لاله گون نقش زد ایران ما، سردار! «ای سید شهیدان راه مقاومت ما ملت امام حسین و ما ملتِ شهادتیم همه در سایۀ اقتدار و عزم همه در سایه سار ولایتیم» عاشق نمی‌ترسد عاشق نمی‌میرد رود است و با رفتن پایان نمی‌گیرد عزمت، چنان کوه است قلبت، چنان دریا طوفان و آرامش در چشم تو، یک جا اسطوره ‌ای، اما افسانه نه، هستی در بین ما جاری و ماندگار، سردار! می‌ترسد از نام تو تیرگی ای نامت زندگی عشاقت بی‌شمار، سردار! «ای سید شهیدان راه مقاومت ما ملت امام حسین و ما ملتِ شهادتیم همه در سایۀ اقتدار و عزم همه در سایه سار ولایتیم» روشن شده، این راه با روی ماه تو آرام دلها شد راز نگاه تو حک روی این خاک است نامت، سلیمانی! همراه یار، می‌آیی در فتح پایانی شاعر: #قاسم_صرافان

|⇦•اگر چه از غمِ قدت خمیدم... #روضه و توسل ویژۀ وفات حضرت اُم البَنین سلام الله علیها اگر چه از غمِ قدت خمیدم خوشم که بعد از این مادر شهیدم حنا با سرخیِ خونِ تو بستیم ولی حالا منم که رو سپیدم چه کردی با دلِ خونم عزیزم عزادارِ تو می مونم عزیزم بخواب آروم منم مثلِ قدیما برات لالایی لالایی می خونم عزیزم عصایِ دستِ فردا داشتم حیف یلی خوش قد و بالا داشتم حیف همین و از خدا می خواستی شکر برا تو آروزها داشتم حیف تمومِ زندگیم بودی تو اما تمومِ زندگیمون نذرِ زهرا خدا صد تا پسر میداد بازم فدا می کردمش تو راهِ مولا برو که اهلِ خیر و عافیت شی شفیع و دست گیرِ آخرت شی خودم نذرِ حسینت کرده بودم خودم میخواستم خوش عاقبت شی فدا کردی برا مولا سرت رو خریدی آبرویِ مادرت رو شنیدم ذکرِ یا زهرا گرفتی نفس های بلندِ آخرت رو تو که از روزِ اول بنده بودی همه عُمرت شهیدِ زنده بودی شهیدا لحظه ی آخر میخندن بمیرم تو ولی شرمنده بودی تو گوشِت آب آبِ خیمه ها بود نبودِ تو عذابِ خیمه ها بود بمیرم من که با دلشوره رفتی به جونت اضطرابِ خیمه ها بود *" وَيْلِي عَلَى شِبْلِي" مادرت برات بمیره، اینا نمیدونن، من تو رو بزرگ کردم، تو را من میشناختم، من میدونم اون لحظه ی آخر چقدر خجالت کشیدی، مادر من نبودم، اما مثل اینکه من توی علقمه با تو زمین خوردم، مادر شنیدم داشتی میرفتی سمت خیمه ها مشکت رو تیر زدن، میدونم از خجالت آبت کردن، امروز زینب یه حرفایی زد از صبح قرار ندارم...* شنیدم علقمه غوغا شد عباس تو رفتی محشرِ کبری شد عباس تو را تا بی دست دیدن لشکر به سمت خیمه پاشون وا شد عباس *مادر می دونی بعد از تو چی شد؟...* حالا نیستی به جونم داغِ آبِ شب و روزم خجالت از ربابِ کجا رفتی که دستای سکینه هنوزم زخمی از ردِ طنابِ *عباس جانم هر وقت حرفِ شهر شام میشه می بینم هر کدوم سر روی دیوار میذارن، صدای ناله هاشون بلند میشه...* میون شعله ها آه یکی میزد صدا آه آتیش گرفته دامن تموم بچه ها آه عمو!سوختم، عمو! سوختم...