‍ #_نوحه #_رقیه #_محمد_حسین_حدادیان رقیه، رقیه، رقیه، رقیه یه دختر سه ساله کنج خرابه ی شام همش بوونه می گیره می گه بابامُ می خوام یه دختری با باباش به من می کرد اشاره می گفت : "ببین یتیمِ، دیگه بابا نداره" رقیه رقیه رقیه اون دل شب عمو جون توی صحرا یه گرگ بود هیچّی برات نمی گم دست عَدو بزرگ بود یه دختر سه ساله دیگه کتک نداره نزن نامرد یتیمِ ، اون که فدک نداره آقا دلم تنگه برات قربون اون صحن و سرات ارباب حسین ارباب حسین ارباب حسین قربو اون دخترکی که از گوشاش خون می چکید دور حرم دویده ام صفا و مروه دیده ام هیچ کجا برای من کرب و بلا نمی شود چشای قشنگ عباس به لبا خدایی کرده مدد آقام ابوالفضل منو کربلایی کرده اونقدر این دل من حسرت کربلا خورد آخر شاه مشهد منو کرب و بلا برد کرب و بلای تو حسین جان آقا عشق عالمینه همه میگن صفای دل صحن بین الحرمینه آواره ی صحرا می خونم من غریب وتنها می خونم بی کربلا نمی تونم آخه ضیاء عینه دوستش دارم حرم حسینه دوسش دارم بی ماه فروزان نمی تونم باشم من بی اباالفضل نمی تونم نمی تونم