مَن باید میرفتم‌‌‌‌...

‹به‌ نام‌ آنکه‌ بی‌صدا‌ ما را‌ می‌شنود›

‹به‌ نام‌ آنکه‌ بی‌صدا‌ ما را‌ می‌شنود›

جایی خوندم «آدم موقع بر آورده شدن آرزوهاش دلهره می‌گیره.» انگار رسیدن پایان دلخوشی‌ست. پایان لذت. ما چیزهایی که میتوانیم راحت بدست بیاریم رو نمی‌خواییم. «انگار دویدن و نرسیدن برای ما لذت‌بخشه. بزرگترین ماجراهای زندگی آنهایی بودند که نبودند.»...

‹به‌ نام‌ آنکه‌ بی‌صدا‌ ما را‌ می‌شنود›

‏به نظرم، آزاردهنده‌ترین وجه «تنهایی»، خودِ تنهایی نیست! افراد بالاخره راهی برای پُرکردنِ اوقات‌شان پیدا می‌کنند. آزاردهنده‌ترین وجه «تنهایی»، احساسِ تعلق‌نداشتن است. آدمِ تنها برای این پرسش جوابِ خوشایندی ندارد: چرا من به هیچکس/هیچ‌جا تعلق ندارم؟

‹به‌ نام‌ آنکه‌ بی‌صدا‌ ما را‌ می‌شنود›

"لو كنت نغمّض عينيّا اگر می‌توانستم چشمانم را ببندم و تاخذني الأحلام من يديّا و رویاها دستانم را می‌گرفتند، و نعلى و نحلّق في سماء جديدة برمی‌خاستم و در آسمان‌ جدیدی پرواز میکردم و ننسى الوجايع ، و آن‌گاه درد خود را فراموش می‌کردم"