┈┈••✾❀🕊💚🕊❀✾••┈┈ 🔖 #شرح_چهل_حدیث_از_امام_زمان_عج_الله🌼 🔖 #حديث_نهم: نماز اول وقت ✨(مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ أَخَّرَ الْغَداةَ إِلى أَنْ تَنْقَضي الْنُجُومْ)[18] 🔺ملعون و نفرين شده است کسى که نماز صبح را عمداً تأخير بيندازد، تا موقعى که ستارگان ناپديد شوند. ✍️شرح 🔰اين حديث قسمتى از توقيعى است که در جواب سؤال محمّد بن يعقوب از ناحيه ى مقدسه رسيده است. امام زمان(عليه السلام)در اين توقيع تأکيد فراوانى بر نماز اوّل وقت کرده و کسانى را که تا روشن شدن هوا و ناپديد شدن ستاره ها نماز صبح را به تأخير مى اندازند، نفرين شده دانسته است. ✍️از اين حديث و احاديث ديگر استفاده مى شود که نماز سه وقت دارد: 1. وقت فضيلت: که همان اول وقت نماز است و از آن در روايات به «رضوان اللّه» تعبير شده و بهترين وقت براى نماز همين وقت است; زيرا: الف) در اين وقت است که دستورِ به جاى آوردن نماز از جانب خداوند متعال صادر شده و اهميت دادن به دستورهاى الهى و زودتر انجام دادن آن مطلوب است. ب) نماز در حقيقت ارتباط موجود محدود و سراپا محتاج با موجود نامحدود، و بهره بردارى از اوست، که اين در حقيقت به نفع انسان است، و سرعت و فوريت در آن مطلوب است. ج) امام زمان(عليه السلام) در اوّل وقت نماز مى خواند، و کسانى که در اين موقع نماز بخوانند، به برکت نماز آن حضرت(عليه السلام)، خداوند نمازشان را قبول خواهد کرد; البته اختلاف افق ها تأثيرى در اين موضوع ندارد; به عبارت ديگر، منظور انجام نمازها در زمان واحد نيست، بلکه مقصود اتحاد در يک عنوان واحد، يعنى «اداى نماز در اول وقت» است، منتها هر کسى بر حسب افق خودش. 2. آخر وقت: که در روايات با تعبير «غفران اللّه» آمده است. تأخير نماز از اوّل وقت به آخر وقت، مذموم است; لذا امام زمان(عليه السلام) چنين شخصى را ملعون و دور از رحمت خدا دانسته است. در روايتى ديگر از امام صادق(عليه السلام)مى خوانيم: به جاى آوردن نماز در اول وقت موجب خشنودى خداست و به جاى آوردن آن در آخر وقت گناه، ولى مورد عفو و مغفرت خداوند است.[19] 3. خارج از وقت: به جا آوردن نماز در خارج از وقت آن است، که اصطلاحاً از آن به «قضا» تعبير مى شود. اگر کسى نماز خود را در داخل وقت آن به جاى نياورد، بايد قضاى آن را به جاى آورد; و اين به امر و دستور جديد است. حال اگر عمداً نماز را تا پايان وقت به تأخير انداخته معصيت کرده است و بايد از آن توبه کند و الاّ مورد عقوبت خداوند متعال قرار مى گيرد; ولى اگر از روى سهو و نسيان بوده و در آن قصورى نداشته باشد، مورد عقوبت الهى نخواهد بود. 🔖 #حديث_دهم: سجده ى شکر ✨(سَجْدَةُ الشُّکْرِ مِنْ أَلْزَمِ السُّنَنِ وَأَوْجَبِها ... فَإِنَّ فَضْلَ الدُّعاءِ وَالتَّسْبيحِ بَعْدَ الْفَرائِضِ عَلَى الدُّعاءِ بِعَقيبِ النَّوافِلِ، کَفَضْلِ الْفَرائِضِ عَلَى النَّوافِلِ، وَالسَّجْدَةُ دُعاءٌ وَتَسْبيحٌ)[20] 💫سجده ى شکر، از لازم ترين و واجب ترين مستحبات الهى است ... همانا، فضيلت دعا و تسبيح پس از واجبات بر دعاى بعد از نوافل، همانند فضيلت واجبات بر نوافل است. سجده، دعا و تسبيح است.🔺 ✍️شرح حديث شريف، قسمتى از پاسخ امام مهدى(عليه السلام) به سؤال هاى محمّد بن عبداللّه حميرى است. حضرت، در اين کلام، به اهميت يکى از مستحبات، يعنى سجده ى شکر اشاره مى کند و بعد از آن به دعا و تسبيح بعد از فرايض پرداخته، فضيلت آن را مانند فضيلت فريضه بر نوافل مى داند و نيز اصل سجده و قرار دادن پيشانى بر خاک را در اجر و ثواب به منزله ى دعا و تسبيح مى داند. ⭕️از بررسى آيات و احاديث به دست مى آيد که همه ى واجبات و يا همه ى مستحبات، در يک سطح و اندازه نيستند; مثلاً اهميت نماز، در ميان واجبات، از همه بيش تر است; زيرا، قبولى اعمال، به قبول شدن نماز بستگى دارد. در ميان مستحبات ـ برابر اين حديث ـ اهميت سجده ى شکر، از همه ى مستحبات بيش تر است. شايد علّت، اين باشد که سجده ى شکر، کليد افزايش و تداوم نعمت است; يعنى هر گاه انسان با ديدن و يا رسيدن به نعمتى، شکر گزارد، آن نعمت تداوم مى يابد و نعمت هاى ديگر نيز نازل مى گردند. اين نکته در قرآن به صراحت آمده است: ✨(لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزيدَنَّکُمْ)[21]; اگر شکر نعمت به جاى آوريد، بر نعمت شما مى افزايم. 💠حضرت(عليه السلام) در اين حديث به چند نکته اشاره مى فرمايد: 1. سجده ى شکر، زمان و مکان خاصّى ندارد، ولى با توجّه به اين حديث، بهترين زمان براى اين کار بعد از نمازهاى واجب و نوافل است. 2. سجده کمال انسان و نهايت خضوع در برابر خداوند متعال است، در اين هنگام است که انسان خود را نمى بيند و تمام عظمت و بزرگى را از آن خداوند مى داند; لذا اين حالت، بهترين حالت براى بنده است، خصوصاً هنگامى که توأم با ذکر و شکرگزارى لفظى و قلبى باشد.