۱ (حضرت سکینه س) ای دختر شاه شهیدان سکینه در کربلا بودی پریشان سکینه ای دختر شیر خدا ای یادگار کربلا چون کینه های دشمنان برملا شد اندر مدینه شور و غوغا به پا شد شاه شهیدان عازم کربلا شد بودی به همراه عزیزان سکینه یار پدر می بودی و غمگسارش در هر کجا در هر مکان در کنارش در سختی راه و دل بی قرارش همراه او بودی خرامان سکینه سجاد محزون در کنار پدر بود از غربت بابا دلش پر شرر بود وز محنت ایام خونین جگر بود بر چهره اش می دید حرمان سکینه در هر کجا بودی تو غمخوار زینب اندر مصایب بوده ای یار زینب می شد دلت خرم ز دیدار زینب گفتی تو را ای عمه قربان سکینه عباس عمت میر آن کاروان بود نام حسینش بر لب و در فغان بود بر او نظر می کرد و اشکش روان بود محزون بدی بر آن پریشان سکینه گاهی نظر کردی تو بر روی اکبر آشفته می دیدی چو گیسوی اکبر از صورت نورانی و موی اکبر می شد دلت مسرور و شادان سکینه محزون بدی بهر پدر-ای دختر فخر بشر ای یادگار کربلا-در کربلا غم مبتلا اصغر گل گلدسته ی کاروان بود گه گریه می کرد و گهی بی امان بود گه شیر می نوشیدی و شادمان بود گاهی در آغوشت چنان جان سکینه قاسم کنار مادرش در ترنم با مادر محزون خود در تکلم گه از یتیمی ناله و گه تبسم از گریه ی او بود گریان سکینه صغری همان که در مدینه مکان داشت از هجر باب و همرهانش فغان داشت بیت الحزن جایش بد و الامان داشت می کرد یاد از جمله یاران سکینه ای دخت محزون حسین-بودی تو دلخون حسین آیا رقیه در چه محمل سوار است آسوده می باشد و یا بی قرار است او خود برای همرهان غمگسار است می گیردش او را به دامان سکینه یاران مبادا در خرابه کند جا دور از دیار و خاندان جا و مأوا سخت است از بهرش غریبی خدایا سوزد دل هر شیعه چونان سکینه یا رب به هر جایی که رفتم و دیدم بهتر ز دربار حسین جا ندیدم آری جوادی هستم و این امیدم باشد کند بر بنده احسان سکینه زمینه:رکمان #حیدر_جوادی #حضرت_سکینه_س