#معارف_حسینی به فدایت شوم حسین! که فرزندم «ابراهیم» را هم به فدای تو کردم ... ۱۸ ماه رجب، سالروز وفات طفل خردسال رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، حضرت «ابراهیم» است.(۱)؛ به نقل کتاب شریف «المناقب»، جناب إبن‌عباس گوید: روزی کنار رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نشسته بودم و بر ران چپ، پسرش ابراهیم و بر ران راست خود امام حسین علیه‌السلام را نشانده بود. یک مرتبه او و یک مرتبه ابراهیم را می‌بوسید. ناگهان جبرئیل با وحی از جانب خداوند فرود آمد و وقتی که جبرئیل دور شد، رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به من فرمود: جبرئیل از طرف پروردگار پیش من آمد و گفت: ای محمد! خدای متعال تو سلام می‌رساند و می‌گوید: این دو را برای تو جمع نخواهم کرد، یکی را فدای دیگری کن! پس حضرت نگاهی به ابراهیم افکند و زیر گریه زد و به إمام حسین علیه‌السلام نگاهی انداخت و گریه کرد. سپس فرمود: مادر ابراهیم کنیزی است و وقتی بمیرد به غیر از من کسی برای او ناراحت نمی‌شود. مادر حسین، فاطمه سلام‌الله‌علیها است و پدرش علی علیه‌السلام است که پسر عموی من و به منزله گوشت و خون من است. وقتی که قرار باشد امام حسین علیه‌السلام، از دنیا برود، دخترم فاطمه سلام‌الله‌علیها و پسر عموی من هر دو اندوهناک می‌شوند و من نیز بر او محزون می‌گردم؛ من حزن خود را بر حزن این دو ترجیح می‌دهم. ای جبرئیل! ابراهیم را فدای حسین علیه‌السلام کردم و به فوت او راضی گشتم. ابن‌عباس گوید: بعد از سه روز، خدای متعال، جان ابراهیم را گرفت. فَکَانَ النَّبِیُّ صلی‌الله‌علیه‌وآله إِذَا رَأَی الْحُسَیْنَ مُقْبِلًا قَبَّلَهُ وَ ضَمَّهُ إِلَی صَدْرِهِ وَ رَشَّفَ ثَنَایَاهُ بعد از وفات ابراهیم، رسول‌ خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله هرگاه سیدالشهداء علیه‌السلام را می‌دید او را به سینه خود می‌چسبانید و لب‌های او را می‌مکید. وَ قَالَ:«فَدَیتُ مَنْ فَدَیْتُهُ بِابْنِی إِبْرَاهِیمَ» و می‌فرمود: فدای تو شوم ای کسی که فرزندم ابراهیم را فدای تو کردم.(۲) (۱)مصباح‌ المتهجد،ج۱ ص۸۱۲ (۲)المناقب،ج۳ ص۲۳۵ ؛ الطرائف، ص۵۲ آه یا رسول الله ... نمی‌دانم چه بر قلب شریف‌تان گذشت در همان ساعتی که مقاتل نوشته‌اند: فَدَعا يَزيدُ بِقَضيبٍ خَيزُرانٍ فَجَعَلَ يَنكُثُ بِهِ ثَنايَا الحُسَينِ عليه‌السلام یزید خواست تا چوب خیزرانش را برایش آوردند و با آن به دندان‌های مبارک سیدالشهداء علیه‌السلام می‌زد و می‌گفت: لَقَد كانَ أبوعَبدِاللّهِ حَسَنَ المَنطِقِ! از این قرار که حسین (علیه‌السلام)، خوش‌سخن بوده است! (۳) کَیفَ رَأَیتَ الضَّربَ یا حُسَینُ؟! حال، ضربه‌شَستم را چگونه می‌بینی ای حسین!؟(۴) (۳)الفتوح ج۵ ص۱۲۹ (۴)مقتل الحسين عليهالسلام،المقرّم، ص۴۸۸ تا چند زَنی ظالم، چوب این لب عطشان را بردار از این لب ها، این چوب خزیران را آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد ای کافر تا چند روا داری، آزردن مهمان را در نزد تو تقصیرش، جز خواندن قرآن نیست با چوب نیازارد، کس قاری قرآن را بهر چه زَنی هِی چوب، بر بوسه‌گهِ احمد؟! او بوسه مدام از مِهر، زد این لب و دندان را تا چند کنی ظالم، خون در دل اطفالش مَنمای پریشان تر، این جمع پریشان را گلزار پیمبر را، از کینه خزان کردی الحال مکن خاموش، این بلبل خوش‌خوان را