آمدی تا که بھارم، همه پاییز کنی ؟ یعنی از غصه، دلِ غمزده لبریز کنی ؟ حاصل آنهمه صبرانه ی دل چیست بگو؟ که بیائی و بهارش همه پائیز کنی؟ گفته بودی که پریشانی دل کار تو نیست نکند در عوضش، سینه غم انگیز کنی مدتی چشم به راه تو زمان گم کردم! تا که چاقوی زبان را به دلم تیز کنی؟! دگر از عشق محّبت بخدا لاف نزن وقت آن است که از شائبه پرهیز کنی مولوی چونکه مراد دل (نسرین) باشد یادشمس غزلِ دوست به تبریز کنی #نسرین_حسینی با نوای استاد بزرگوار عمران یوسفی ویرایش افشاری