شهادت حضرت رقیه (س) زمزمه رویم شده نیلی پدر جان از ضربه ی سیلی پدر جان باباعدو.با ناسزا.با پامرا زد هرمرتبه.سیلی به من.او بی هوا زد من دیگه اون سه ساله.که دیده بودی نیستم ببخش اگه نمیشه.بازم روپام بایستم                بابا حسین مظلوم سفید شده تمومه موهام ببین چقد شبیه زهرام بابا ببین.تمومه این.تنم کبوده این دختر.سه ساله ات.جرمش چه بوده بال وپر منو سوخت.آن دختره یهودی به دختر تو زد سنگ.بابا چرا نبودی               بابا حسین مظلوم بگو سرت رو کی بریده بگم کی موهامو کشیده یه بغضیه.که این روزا.توی گلومه خیلی دلم.خیلی دلم.تنگه عمومه باباچرا لب تو.به رنگه ارغوونه گمون کنم که جای.یه چوبه خیزرونه              بابا حسین مظلوم ابوذر رییس میرزایی (بهار) #نوحه_شهادت_حضرت_رقیه_

زمینه حضرت رقیه (س) گوشه ی ویران.باسرخونین.آمدی بابا یک نظرگشته.صورتم همچون.مادرت زهرا آمدی بابازسفر.دخترخودرا بنگر قدم کمان شده ازغمها بمیرم آخراز ماتم ها                  من الذی ایتمنی کودک شامی.گوشواره بر.من نشان میداد آن زن شامی.بریتیمانت.قرص نان میداد هردوگوشم پاره شده.دخترت آواره شده غذای هرشب ما سیلی چولاله صورتم شد نیلی             من الذی ایتمنی یک شب ازناقه.برزمین خوردم.دردل صحرا آمدآن زجرو.بالگدمحکم.زد مرا بابا می کشیداو موی مرا.تازیانه زد زجفا پرآبله شده پای من لبت کبوده بابای من             من الذی ایتمنی ابوذررییس میرزایی (بهار) #نوحه_شهادت_حضرت_رقیه_